Ik zie een baby van ongeveer zeven/acht maanden die oorontsteking heeft. Het kind moet naar de dokter. Ik ga niet mee omdat ik dat te eng vindt. Ik kan niet tegen het verdriet van dat kind. Ik ken die baby niet.
Dan zie ik mijn vader, die mij met zijn auto ergens naartoe wil brengen. Ik weet niet waarheen en ik krijg het gevoel dat dit ook niet zo belangrijk is. Dan zeg ik papa, dan moet mijn fiets mee want anders kan ik niet meer terug. Dan word ik wakker.
Hoewel ik sterk het gevoel heb dat dit niet om mijn baby gaat, heb ik toch het gevoel dat het wel om mijn innerlijk kind gaat. Die oorontsteking voelt voor mij sterk aan van niet gehoord zijn. En dat slaat wel degelijk op mij!
Het kind waarnaar nooit goed geluisterd is, wat nooit gehoord/erkend c. q. miskend is door haar ouders. Pijnlijk maar waar! Mede hierdoor heb ik besloten om in hoofdzaak mijn eigen koers te gaan varen (fiets).
ANJA