Topic: Dit Keltisch kruis... enige verwarring

[Moon77]

Nou, inderdaad. Ik zit niet alleen naar mijn stiefmoeder en mijn vader vast in bewijsdrang, ik doe het naar bijna iedereen. Onderliggend wil ik steeds mijn eigen overtuiging wegnemen dat ik niet goed genoeg zou zijn. Eigenlijk zoek ik bevestiging van buiten dat ik wél goed genoeg ben.
Ik dacht inderdaad mezelf staande te kunnen houden, het weekend met mijn stiefmoeder, maar precies wat je zegt: ik ben uit mijn centrum geslingerd en raakte mezelf helemaal kwijt. Een oude rol die ik op me nam.
Ik ben bang om echt mezelf te zijn bij haar, omdat ik uit ervaring weet dat ze me dan 'afstraft'. Maar ik realiseer me dat het wel het enige is wat ik kan en moet doen, wil ik niet steeds mezelf verliezen.

Mooi wat je zegt over dat Mogen Zijn. Het is zo logisch, maar nu voel ik pas in wat je daarmee bedoelt. Ik ben zo gewend altijd maar de harmonie in stand te houden, om het 'leuk' te houden, dat ik me erg gespannen ga voelen als ik dat los laat en die strijd laat gaan. Ik heb altijd het gevoel dat wanneer ik echt mezelf ben, mensen me afwijzen. Maar als ik mezelf NIET ben, wijs ik mezelf steeds af en dat voelt nog erger!

"Ik denk dat je mensen pas belast als je vaak met hetzelfde verhaal komt. Of om de haverklap om hulp vraagt. Vertellen wat er in je omgaat is echter iets heel anders. Als jij je naasten niets vertelt dan weten zij niet wat er in jou omgaat en kun je ook geen steun aan hen ontlenen."

Goh, die laatste zin is precies wat mijn vader een tijdje geleden tegen me zei. Dat ik zo weinig vertel over mijn leven en wat ik doe. Sindsdien doen we eens per maand iets met zijn tweeën, wat heel fijn is. Maar ook bij hem durf ik niet teveel over mijn emoties te praten, dat trekt hij slecht. Daar heeft hij nooit echt mee om kunnen gaan.

De afgelopen dagen heb ik mezelf wel verloren in mezelf, in mijn emoties dan. Daarnaast heb ik juist het gevoel dat ik teveel naar buiten gericht ben en mezelf ontloop. Daar komt die enorme onrust vandaan. Het voelt dan alsof ik in een cocon zit gevangen en de mensen om me heen allemaal beter zijn dan ik. Dat ik geen verbinding meer voel met de mensen en de wereld om me heen. Dat tegendraadse om kleine dingen... ik zit te denken, maar ik weet (of zie) het niet. Misschien dat ik wel in uitersten ga zitten. Dus of die enorme aanpassing, of geneigd ben dan maar helemaal schijt te hebben aan alles en iedereen. Maar dat laatste praktiseer ik nooit eigenlijk. Ik zal er nog eens over nadenken...

Wat je vragen bij Matigheid betreft; Ik ben wel gevoelig voor kritiek, dat weet ik. Ik kan en wil ook graag geconfronteerd worden, maar als dat niet met liefde of compassie gaat, kan ik best heftig reageren in eerste instantie. Als het bezonken is, ben ik er vaak wel 'blij' mee. Maar ook deze vraag zet me aan het denken. Ik heb niet het gevoel dat ik bang ben om naar mezelf te kijken. Ik ken mijn kwaliteiten en mijn zwaktes volgens mij redelijk goed. Maar ik ben wel bang dat anderen mijn negatieve eigenschappen ontdekken en me dan verlaten ja. Want die eigenschappen zijn veelal aangepraat door mijn stiefmoeder en mochten er nooit zijn. Dus dat laatste gaat ook wel op hier. Ik heb veel te lang niet kunnen zijn wie ik was.

Daar komt ook die woede vandaan. Ik wil losbreken uit dat keurslijf wat ik mezelf heb aangemeten al die jaren. Ik ben dan boos op mezelf, maar ook op alles wat ik gemist heb, op het niet gezien en gewaardeerd worden, op de liefde die er nauwelijks is geweest, de non-chalante omgang met mij als kind.
Maar het is vooral onmacht denk ik, wat ik dan voel. Alleen is dat gek genoeg niet alleen onmacht en onvermogen wat betreft mezelf en mijn situatie... ik voel ook een enorme onmacht over hoe het er in de wereld aan toe gaat, hoe mensen met elkaar omgaan, de politiek, de natuur. Het is heel veelomvattend op zo'n moment. Blijkbaar haal ik er van alles bij waar ik me onmachtig en boos over voel. Ik wil vrijheid, maar heb het gevoel dat ik gevangen zit en er overal eisen aan me gesteld worden. Continue is er een strijd gaande, een competitie, een wedstrijdje. Maatschappelijk, qua werk, qua mee kunnen doen in de ratrace en de idiotie van de maatschappij. Dan word ik overweldigd door al die ideaalbeelden waar we steeds maar aan moeten voldoen, van kleins af aan al. Maar misschien projecteer ik hier het gevoel wat ik als kind ook al had. Het idee dat ik nooit aan het 'ideaalbeeld' van mijn ouders voldeed, dat ik niet mocht zijn wie ik was, omdat dat niet goed genoeg was.

Jeetje... ik schrijf hier best persoonlijke en intieme dingen over mezelf. Misschien dat ik het later wel weer weg haal. Voor mezelf is het in ieder geval wel heel verhelderend, mede dankzij de vragen die je me stelt. Dank je wel daarvoor!!
Vanmorgen werd ik ook een stukje lichter wakker. Ik zie de kern van mijn probleem nu duidelijker. Ik kreeg de signalen al eerder in de relatie met mijn ex, maar ook na een burnout. Het was alsof het universum me toeschreeuwde dat ik nu eindelijk eens van mezelf moest gaan houden en mezelf mag gaan zijn. Dat ik veel te lief ben naar de buitenwereld, maar keihard voor mezelf.

[Gabriëlla]

Lees je eigen verhaal nog eens goed Moon. Kijk eens wie er een centrale rol spelen in dit verhaal: ik denk namelijk je vader en je stiefmoeder! Krijg ik meteen weer een beeld bij Zwaarden Aas: door je vader en stiefmoeder heb jij een vals zelfbeeld gekregen en daarbij ook angsten.
Ik denk dat het uiteindelijk toch nog pijnlijk is om met zowel je vader als stiefmoeder (tijdelijk) te breken. Toch denk ik dat Zwaarden Aas aangeeft dat dit weleens voor jezelf noodzakelijk kan zijn. Ik denk dat jij dan een grotere mate van rust in jezelf krijgt. Zelfs al zijn het je (stief) ouders: het mag nooit zo zijn dat iemand je in dermate uit je innerlijk centrum slingert, dat jij de veiligheid in jezelf kwijtraakt en ook nog eens eens een laag zelfbeeld krijgt. Dan denk ik aan geestelijke mishandeling en dat is voor mij toch wel het overwegen van een afscheid waard. Denk er in ieder geval maar eens over na!
Zwaarden Aas betekent in ieder geval: kappen om de harmonie in stand te houden en je grenzen aan te geven!

Als mensen jou afwijzen, gewoon om wie je bent, dan zijn dat niet de voor jou juiste mensen. De voor jou juiste mensen doen dat niet. Weet je Moon, je kunt er maar beter tijdig achter komen hoe mensen zijn dan dat je er jarenlange valse vriendschappen op na hebt gehouden. Die illusie is veel pijnlijker!! Voor mij wel tenminste! Ik weet inmiddels dat afwijzingen om welke reden dan ook, meer over de persoon in kwestie zegt dan over mij.

Heb je nooit eens tegen je vader gezegd dat jij zo weinig over jezelf vertelt omdat hij dat niet trekt?

Goede feedback krijgen vind ik iets anders dan kritiek geven. Kritiek vind ik een hele negatieve klank hebben. Als ik iemand feedback moet geven, om het zo maar eens te zeggen, dan benoem ik het gedrag wat mij stoort en ook waarom. Ik hou er rekening mee dat hetgeen me stoort ook weleens aan mezelf kan liggen.
Vervolgens laat ik de persoon in kwestie zijn/haar zegje erover doen. Ik merk dat dit meestal wel goed werkt. Als iemand grof tegen je is (ik heb gemerkt dat dit goed werkt) moet je eens iets bots zeggen tegen die ander. Meestal reageren ze dan van o, maar zo bedoelde ik het niet. Ik: ik ook niet hoor! Van mij is het ook opbouwend bedoeld! Dan kijken ze meestal wel raar! Is assertiviteitstraining misschien iets voor je?

Jij bent woedend vanwege de eisen die er aan je gesteld worden schrijf jij. Kan het misschien zijn dat dit woede jegens jezelf betreft omdat jij jezelf eisen oplegt? Eisen die onbewust van je vader en stiefmoeder af komen? Al die woede jegens de politiek en maatschappij: kan het zijn dat jij in lichte mate overspannen bent door alles, waardoor je het gevoel hebt dat je alles niet meer bijhoudt?
Als je het beeld van je wilt afschudden die je (stief)ouders je hebben opgelegd, is het denk ik goed om te gaan leren om grenzen aan te geven! Komt er weer assertiviteitstraining in me op. Dat je dan voornamelijk leert nee te zeggen als iemand druk op je uitoefent want daar ligt denk ik nog het grootste probleem. Want jij wilt (ook uit een soort van bewijsdrang) aardig gevonden worden en als iemand druk uitoefent word je bang.

Mijn dank is groot voor het vertrouwen wat je in me stelt.

Liefs en sterkte  van GABRIELLA

[Moon77]

Daar haal je wel iets aan... breken met mijn stiefmoeder en vader. Ik heb het wel eens overwogen, althans, om mijn stiefmoeder niet meer te zien. Maar ik wil mijn vader niet kwijt of er (tijdelijk) mee breken. En gezien ze getrouwd zijn en samenwonen, zou het heel lastig zijn om alleen haar niet meer te zien. Ook hierin voel ik me weer te verantwoordelijk voor het geluk van mijn vader. Maar het is me ook door andere mensen in mijn omgeving wel eens aangeraden, om te stoppen met het contact en voor mezelf te kiezen. Het zou wel de ultieme grens zijn die ik dan stel natuurlijk, al weet ik zeker dat mijn vader en zijn vrouw er niets van zullen begrijpen en me er waarschijnlijk wederom om zullen veroordelen. Maar dat zij dan maar zo, ook dat ga ik niet voorkomen. Het maakt me erg verdrietig, maar ik denk dat mijn grens gewoon echt bereikt is met haar.

Ik heb inderdaad wel eens tegen mijn vader gezegd dat ik weinig met hem deel over wat er in me omgaat, omdat ik het idee krijg dat hij dat niet aan kan. Toen reageerde hij met dat hij me ook nooit heeft geleerd om met emoties om te gaan. We hadden toen wel een vrij open gesprek, waarin hij me liet blijken dat hij er altijd voor me zou zijn. Dat had hij nog nooit eerder kenbaar gemaakt. Maar ik weet dat hij sterk gedomineerd wordt door zijn vrouw. Hij heeft langzaamaan haar ideeën over mij overgenomen, zij het niet helemaal gelukkig. Maar soms hoor ik haar letterlijk praten via hem. Dan wéét ik dat het niet ZIJN mening is, maar die van haar.

Over die feedback geef je wel een goed voorbeeld. Mensen spiegelen in hun gedrag werkt vaak heel goed en ineens zien ze wat ze zelf doen! Ik ben er vaak niet assertief genoeg voor in het geval van mijn stiefmoeder, maar in andere situaties gelukkig wel. Dank voor de tip! En ja, een assertiviteitstraining zou zeker wel eens goed zijn. Daar had mijn huisarts het ook over onlangs.

Goed punt wat je aanhaalt over die woede en de eisen die ik mezelf stel. Ik werd me er onlangs pas echt van bewust dat ik inderdaad die eisen aan mezelf stel (en dat dat de stem is van mijn stiefmoeder in mijn hoofd). Ik word dan woedend van onmacht, maar ook omdat ik het er diep binnenin niet mee eens ben en gewoon mezelf wil kunnen zijn, zonder eerst van alles te hoeven bewijzen en presteren. Dus ja, ik leg die eisen mezelf op.
Ik word inderdaad bang als mensen druk op me gaan uitoefenen. Zeker als ze mijn 'nee' niet accepteren en vervolgens mij subtiel gaan manipuleren om toch van me gedaan te krijgen wat ze willen (teleurgesteld doen, boos worden, me veroordelen). Dan kreeg ik een enorm schuldgevoel en ging ik overstag. En dat laatste moet ik dus echt gaan laten. Dat is weer die harmonie willen behouden, mezelf verloochenen en zo mijn kracht verliezen. Voor mezelf kiezen, iets wel of niet willen, 'nee' zeggen, is nooit gestimuleerd en zo vaak afgestraft in mijn leven, dat ik er letterlijk van in paniek raak, als ik het wel doe.

Ik denk dat de kern van het hele verhaal is, dat ik niet voldoende basisvertrouwen voel in mezelf om mijn eigen keuzes te maken en zelf verantwoordelijk te zijn. Ik ga twijfelen aan mezelf als ik grenzen stel of het niet met iemand eens ben. Bij anderen zie ik het vaak heel goed, maar als het op mezelf aankomt, raak ik het spoor bijster.

Dank je wel dat ik dit zo openlijk heb kunnen ventileren en dank voor je heldere reflectie op mijn verhaal. Dat betekent heel veel voor me en steunt me in mezelf kunnen zijn.

Liefs,
Moon



 

[Gabriëlla]

Lieve Moon,

Het wordt inderdaad heel lastig om haar niet meer te zien als jij bij je vader in huis bent maar hij kan toch ook naar jou toe komen? Je kunt toch ook gezellig in de stad ergens een kop koffie met hem gaan drinken? Hij zegt toch dat hij er altijd voor je zal zijn? Dan moet het toch geen probleem voor hem zijn om desnoods stiekem naar jou toe te komen! Als hij zelfs van je stiefmoeder niet alleen naar jou toe mag, dan vind ik dat zeer ver gaan, te ver eigenlijk. Kijk, als jouw vader iedere dag naar je toe ging dat was het een ander verhaal. Maar nogmaals: als hij niet alleen naar jou toe mag en ook niet alleen met jou de stad in mag voor een kop koffie en hij jou ook niet mag bellen, dan overschrijdt deze vrouw alle grenzen!!
Zij eist je vader helemaal voor zichzelf op. Het spijt me wel een beetje Moon maar jouw vader heeft daar wel een aandeel in als hij zijn grenzen niet bij haar aangeeft. Jij bent nota bene zijn dochter!! Ik vind niet dat hij er voor jou is als hij niet voor je opkomt maar dat is eigenlijk alleen 'maar' mijn persoonlijke mening. Kan het zijn dat ook hierover een brok woede bij jou zit?

Je bent bang voor strenge afstraffing als jij anderen niet gehoorzaamt dus. Heel goed dat je daar zelf wat aan wilt gaan doen want dit is helemaal niet nodig! Vooral dat schuldgevoel niet! Ik weet ook zeker dat jij er komt!! Je gaat werken om weer dat basisvertrouwen te krijgen! Je bent het waard Moon! Je hoeft je door niemand onbelangrijk te laten maken!

Bedankt in ieder geval voor het delen van je intieme verhaal!

GABRIELLA

[Moon77]

Nee, gelukkig is mijn stiefmoeder niet zo dat ze contact tussen mij en mijn vader in de weg zit. Ik denk dat ze haar gedrag vaak met een goede intentie heeft bedoeld, maar ze is erg onbewust van zichzelf en heeft een enorm gebrek aan zelfreflectie. Ze snapt niet wat voor impact haar gedrag heeft gehad op mij als kind. Het is ook niet alleen haar 'schuld', mijn vader en moeder zijn er ook debet aan.
En wat je zegt: mijn vader laat zich te vaak meeslepen door haar en trekt zijn eigen grenzen niet goed. Dus op zich zie ik er geen probleem in om mijn vader te kunnen blijven zien, als ik het contact met haar verbreek.

Maar ik ben het met je eens dat mijn vader wel meer voor mij zou mogen opkomen en achter me zou mogen staan. Het doet me inderdaad pijn dat hij dat vaak laat afweten en haar kant/mening kiest. En ja, wellicht ben ik daar ook boos over. Ik ben eigenlijk boos op mijn beide ouders en hoe 'lichtzinnig' ze met me om zijn gegaan. Alsof ik er niet toe deed en vanzelf wel zou opgroeien. Maar ik weet wel dat ze van me houden op hun manier en dat het hun eigen onvermogen was. Met mijn moeder kan ik er niet meer over praten (ze is dement). Met mijn vader heb ik er in het verleden wel over gepraat, maar meestal klapt hij dan dicht en voelt zich een 'slechte vader'. Dus daar ben ik ook mee opgehouden. Buiten dat ik niet in dat verleden kan blijven hangen. Het is helaas gebeurd en ik kan nu alleen maar mezelf helen. Alleen is die boosheid die me soms overvalt wel erg heftig en dan weet ik niet wat ik ermee aan moet.

Dank je wel voor je bemoedigende woorden! Fijn om even die bevestiging te voelen dat ik voor mezelf mag kiezen zonder schuldgevoel!

Ik vind het bijzonder hoe goed jij me aanvoelt op nota bene een online forum. Nogmaals heel veel dank voor je 'luisterend' oor en je feedback. Het heeft me heel erg geholpen!

Liefs,
Moon

[Moon77]

Oh, ik bedacht me overigens gisteren (even een inzicht dat in me opkwam): toen de vrouw van mijn vader in mijn leven kwam, gaf ze me redelijk veel aandacht. Dat was ik niet gewend, dus ik denk dat ik haar toen heel belangrijk heb gemaakt. Maar helaas ging haar aandacht ook vaak gepaard met later weer een vernederende opmerking of een veroordeling. Achteraf heb ik het gevoel dat ze alleen maar aandacht gaf, omdat ze me natuurlijk wel moest accepteren als de dochter van haar man/vriend. Maar ik begreep nu ineens waarom ik haar zo belangrijk heb gemaakt en zo bang van haar ben geworden. Mensen in mijn omgeving begrepen dat nooit en ik zelf eerlijk gezegd ook niet. 'Ze is toch niet je moeder? Je bent toch niet afhankelijk van haar?'
Maar het werd een hele ingewikkelde driehoeksverhouding en nu zie ik pas waarom ik zo bang ben geweest.

Typisch ook hoe ik voor een man ben gevallen die qua aandacht en vernedering heel erg op haar leek. Achteraf verdenk ik hem van een narcistische persoonlijkheidsstoornis, maar daar twijfel ik vaak sterk over. In ieder geval was hij heel duidelijk emotioneel onvolwassen en erg op zichzelf gericht.

Bizar dat je ineens de paralellen gaat zien als je uit de situatie bent gestapt. Ik begrijp nu ook waarom deze relatie zo'n enorme impact op me heeft gehad. En toch, hoe gek het ook mag klinken, ben ik dankbaar dat ik het heb meegemaakt. Het was een uiterst pijnlijke les, maar zoals jij het eerder hier op dit topic noemde, Gabriëlla, had mijn ziel deze les kennelijk nodig. En zo zie ik het ook.

[Gabriëlla]

Aan onbewustheid kun je weinig doen maar ik vind wel dat je naar je moet luisteren! Als jij aangeeft dat jij iets niet of juist wel wilt, dan heeft ze dat maar te respecteren ook al snapt ze dat zelf niet. Maar ja, ze is ook niet bewust gemaakt doordat ze in een aantal dingen niet gecorrigeerd is door je vader. Ik begrijp dat je als stiefmoeder niet van een kind houdt maar daarom is dat geen excuus voor geestelijke en/of fysieke mishandeling. Ze moet wel normaal tegen je doen ook al houdt ze (schijnbaar) niet van je.

Als jouw vader er last van heeft dat hij niet goed voor je is geweest, laat het hem dan in daden omzetten en op zijn minst naar jouw verhaal luisteren!! Want luisteren....dat gebeurt op zijn minst veel te weinig bij jullie. Laat hem eens luisteren naar jouw emoties en behoeften. Laat hem dan vervolgens eens voor jou opkomen bij je stiefmoeder! Als hij goed naar jou luistert dan heeft hij ook goede argumenten jegens zijn schoonmoeder om haar op bepaalde punten te wijzen.

Een soort van blij dat je dit hebt meegemaakt schrijf je. Je weet nu waar die impact vandaan komt. Ik denk dat je je op een gegeven moment 'los' gaat maken van je stiefmoeder en misschien ook wel je vader. Dan kom je meer en meer in je kracht te staan, waardoor je veel betere feeling krijgt met je behoeften en wensen. Het is weleens jammer dat een mens hardhandig wijs moet worden maar soms moet dat omdat een mens anders niet 'wakker' wordt.

Ja, ik schijn heel invoelend te zijn. Iemand vertelt mij een verhaal en dan krijg ik een soort van beeld. In de praktijk is dat zelfs nog erger

GABRIELLA

[Moon77]

Ja, ik ben het helemaal met je eens. De verhouding tussen mij en mijn stiefmoeder is nooit echt goed geweest. Ze leek meer te 'acteren' dat ze me mocht en het 'beste' met me voorhad, maar ik zie dat nu das als allemaal de schijn ophouden van een harmonieuze band naar familie en vrienden toe.
Omdat ze bij vrienden en familie wel een wit voetje heeft behaald en zij haar allemaal zo hartelijk en aardig lijken te vinden, heb ik me hier altijd heel alleen in gevoeld. Alleen mijn stiefvader en moeder zien wat ik ook zie. Dat heeft me vaak doen twijfelen aan mezelf, maar ik neem nu mijn gevoel gewoon serieus. Als het voor mij niet goed voelt en ik raak er van uit balans, dan heb ik het recht om voor mezelf te kiezen.

Het is inderdaad schrijnend dat je soms op een harde manier iets duidelijk moet maken aan mensen. Typisch dat ik daar ook juist de laatste maanden zo mee geconfronteerd word. Alsof ik steeds meer op de proef word gesteld om duidelijk mijn grenzen aan te geven en voor mezelf op te komen. Half is niet meer genoeg!

Gabriëlla, het is een hele mooie eigenschap om zo invoelend te zijn! Bijzonder.

Ik zal hier af en toe nog wel eens komen kijken en een update brengen van hoe het me vergaat
Ik heb sterk het gevoel dat dingen zich gaan manifesteren in mezelf, alsof er een omslagpunt aan zit te komen waarin ik weer opnieuw mezelf kan worden, diegene die ik eigenlijk altijd al was, maar ben verloren gedurende de jaren. We zullen zien

Veel liefs!
Moon

[Gabriëlla]

Ik ben benieuwd hoe het je zal vergaan Moon! Ik heb goede hoop voor je! Tot mails!

GABRIELLA