Nou, inderdaad. Ik zit niet alleen naar mijn stiefmoeder en mijn vader vast in bewijsdrang, ik doe het naar bijna iedereen. Onderliggend wil ik steeds mijn eigen overtuiging wegnemen dat ik niet goed genoeg zou zijn. Eigenlijk zoek ik bevestiging van buiten dat ik wél goed genoeg ben.
Ik dacht inderdaad mezelf staande te kunnen houden, het weekend met mijn stiefmoeder, maar precies wat je zegt: ik ben uit mijn centrum geslingerd en raakte mezelf helemaal kwijt. Een oude rol die ik op me nam.
Ik ben bang om echt mezelf te zijn bij haar, omdat ik uit ervaring weet dat ze me dan 'afstraft'. Maar ik realiseer me dat het wel het enige is wat ik kan en moet doen, wil ik niet steeds mezelf verliezen.
Mooi wat je zegt over dat Mogen Zijn. Het is zo logisch, maar nu voel ik pas in wat je daarmee bedoelt. Ik ben zo gewend altijd maar de harmonie in stand te houden, om het 'leuk' te houden, dat ik me erg gespannen ga voelen als ik dat los laat en die strijd laat gaan. Ik heb altijd het gevoel dat wanneer ik echt mezelf ben, mensen me afwijzen. Maar als ik mezelf NIET ben, wijs ik mezelf steeds af en dat voelt nog erger!
"Ik denk dat je mensen pas belast als je vaak met hetzelfde verhaal komt. Of om de haverklap om hulp vraagt. Vertellen wat er in je omgaat is echter iets heel anders. Als jij je naasten niets vertelt dan weten zij niet wat er in jou omgaat en kun je ook geen steun aan hen ontlenen."
Goh, die laatste zin is precies wat mijn vader een tijdje geleden tegen me zei. Dat ik zo weinig vertel over mijn leven en wat ik doe. Sindsdien doen we eens per maand iets met zijn tweeën, wat heel fijn is. Maar ook bij hem durf ik niet teveel over mijn emoties te praten, dat trekt hij slecht. Daar heeft hij nooit echt mee om kunnen gaan.
De afgelopen dagen heb ik mezelf wel verloren in mezelf, in mijn emoties dan. Daarnaast heb ik juist het gevoel dat ik teveel naar buiten gericht ben en mezelf ontloop. Daar komt die enorme onrust vandaan. Het voelt dan alsof ik in een cocon zit gevangen en de mensen om me heen allemaal beter zijn dan ik. Dat ik geen verbinding meer voel met de mensen en de wereld om me heen. Dat tegendraadse om kleine dingen... ik zit te denken, maar ik weet (of zie) het niet. Misschien dat ik wel in uitersten ga zitten. Dus of die enorme aanpassing, of geneigd ben dan maar helemaal schijt te hebben aan alles en iedereen. Maar dat laatste praktiseer ik nooit eigenlijk. Ik zal er nog eens over nadenken...
Wat je vragen bij Matigheid betreft; Ik ben wel gevoelig voor kritiek, dat weet ik. Ik kan en wil ook graag geconfronteerd worden, maar als dat niet met liefde of compassie gaat, kan ik best heftig reageren in eerste instantie. Als het bezonken is, ben ik er vaak wel 'blij' mee. Maar ook deze vraag zet me aan het denken. Ik heb niet het gevoel dat ik bang ben om naar mezelf te kijken. Ik ken mijn kwaliteiten en mijn zwaktes volgens mij redelijk goed. Maar ik ben wel bang dat anderen mijn negatieve eigenschappen ontdekken en me dan verlaten ja. Want die eigenschappen zijn veelal aangepraat door mijn stiefmoeder en mochten er nooit zijn. Dus dat laatste gaat ook wel op hier. Ik heb veel te lang niet kunnen zijn wie ik was.
Daar komt ook die woede vandaan. Ik wil losbreken uit dat keurslijf wat ik mezelf heb aangemeten al die jaren. Ik ben dan boos op mezelf, maar ook op alles wat ik gemist heb, op het niet gezien en gewaardeerd worden, op de liefde die er nauwelijks is geweest, de non-chalante omgang met mij als kind.
Maar het is vooral onmacht denk ik, wat ik dan voel. Alleen is dat gek genoeg niet alleen onmacht en onvermogen wat betreft mezelf en mijn situatie... ik voel ook een enorme onmacht over hoe het er in de wereld aan toe gaat, hoe mensen met elkaar omgaan, de politiek, de natuur. Het is heel veelomvattend op zo'n moment. Blijkbaar haal ik er van alles bij waar ik me onmachtig en boos over voel. Ik wil vrijheid, maar heb het gevoel dat ik gevangen zit en er overal eisen aan me gesteld worden. Continue is er een strijd gaande, een competitie, een wedstrijdje. Maatschappelijk, qua werk, qua mee kunnen doen in de ratrace en de idiotie van de maatschappij. Dan word ik overweldigd door al die ideaalbeelden waar we steeds maar aan moeten voldoen, van kleins af aan al. Maar misschien projecteer ik hier het gevoel wat ik als kind ook al had. Het idee dat ik nooit aan het 'ideaalbeeld' van mijn ouders voldeed, dat ik niet mocht zijn wie ik was, omdat dat niet goed genoeg was.
Jeetje... ik schrijf hier best persoonlijke en intieme dingen over mezelf. Misschien dat ik het later wel weer weg haal. Voor mezelf is het in ieder geval wel heel verhelderend, mede dankzij de vragen die je me stelt. Dank je wel daarvoor!!
Vanmorgen werd ik ook een stukje lichter wakker. Ik zie de kern van mijn probleem nu duidelijker. Ik kreeg de signalen al eerder in de relatie met mijn ex, maar ook na een burnout. Het was alsof het universum me toeschreeuwde dat ik nu eindelijk eens van mezelf moest gaan houden en mezelf mag gaan zijn. Dat ik veel te lief ben naar de buitenwereld, maar keihard voor mezelf.