Wurgslang en klein gifgroen slangetje

[Carla]

Opnieuw een kleine gifgroene Mamba in mijn droom afgelopen nacht. (Ik heb trouwens net deze week te horen gekregen dat mijn moeder niet meer naar huis gaat (kan, mag). Het gaat hard bergafwaarts met haar verstandelijke vermogens.)

Ik droom dat Klaas en ik naar bed gaan. In mijn droom is onze slaapkamer vierkant en wat ruimer dan in werkelijkheid. Klaas ligt aan de linkerkant van het bed, en ik dus aan de rechter (in werkelijkheid is dat omgekeerd). Er kronkelt een heel klein gifgroen slangetje op het dekbed en ik vraag aan Klaas of hij 'm wil vangen en weg wil brengen, maar dat lukt 'm niet, het slangetje glipt weg. We zien 'm niet meer en gaan dan toch maar slapen. Ik weet wel dat het een zeer giftig slangetje is waardoor je niet gebeten mag worden, dus het is belangrijk dat ik in m'n slaap geen onbewuste bewegingen maak. Met die gedachte slaap ik in.

Als ik weer wakker word lig ik met mijn rechterarm boven het dekbed en mijn hand steunt op mijn voorhoofd, ik vraag me gelijk af waar dat slangetje is, en terwijl ik zo stil mogelijk blijf liggen probeer ik Klaas wakker te krijgen en vraag hem of hij weet waar dat slangetje is. Op dat moment zie ik opeens dat het slangetje opgerold op mijn rechterelleboog ligt te slapen, alsof-ie er vacuum tegenaangeplakt zit. Dus ik zeg 'O ik zie 'm al, hij slaapt op mijn elleboog'.

Op de een of andere manier ga ik dat slangetje wakker maken, heel voorzichtig bewegen zodat-ie van mijn elleboog weg zal gaan en ik de kamer uit kan. Dat lukt, het slangetje kronkelt richting voeteneind en ik spring uit bed richting deur, maar het slangetje draait zich om en ik kruip weer snel in bed. Vervolgens gaat het slangetje toch weer richting voeteneind en ik ga opnieuw zo snel mogelijk het bed uit, onderwijl tegen Klaas zeggend 'Kom nou! Schiet nou op, we moeten snel zijn' maar Klaas is te langzaam, hij is nog niet eens het bed uit als ik de kamer al uit ben en de deur snel achter me dicht doe. Dan word ik wakker.

[Varen]

Kan het gifslangetje slaan op jou angst voor de toekomst van je moeder?

Dat je zelf het idee hebt dat de toekomst voor je moeder misschien wel minder goed zal uitpakken dan dat je dat zelf wil?

En dat je dat idee uit je hoofd wil zetten want het is toch misschien wel anders. Maar dat je het idee niet uit je hoofd kunt zetten hoe hard je er ook voor wegrent.

Volgens mij is Klaas wat nuchterder (hier onder) dan jij en wellicht dat je wat meer steun van hem verwacht in deze tijd?

[Carla]

Kan het gifslangetje slaan op jou angst voor de toekomst van je moeder?

Mwah... ik denk dan eerder aan de toekomst van m'n dochter ontdekte ik toen ik jouw vraag las. Het is tenslotte geen gekke gedachte dat als dementie in de familie voorkomt (en dat doet het, ook haar 2 jongere zusters kregen er last van), dat ik er tzt ook mee te kampen krijg. Voor mijn moeder was dit onderwerp altijd taboe, net als het onderwerp 'wat ga je doen als je niet meer zelfstandig kunt wonen'. Ze daar wilde daar simpelweg niet over nadenken en al helemaal niet over praten.  En nu kan ze haar eigen situatie helemaal niet meer overzien en zal ze (door haar pertinente weigering om ergens op een wachtlijst te staan) in een tamelijk kleine kamer terecht komen omdat de wat grotere kamers naar de mensen gaan die ook verzorging nodig hebben, maar wel al jaren op een wachtlijst staan.

Mijn moeder staat (lijkt het nu) er trouwens niet eens zo onwelwillend tegenover, haar enige angst lijkt te zijn dat haar (inderdaad vrij grote en volle) boekenkast niet mee zal kunnen. En dat zal ook niet gaan, maar daar is vast wel wat op te verzinnen met slimme Ikea achtige opbergsystemen/boekenkasten zodat ze toch het gevoel kan houden dat ze de wereld aan boeken heeft. Ze houdt van lezen, ze is er gek op, nog steeds.

Nee, Klaas is zeker niet nuchterder. Hij trekt het zich ook (te) erg aan als ik het er moeilijk mee heb. Dat is wel jammer want voor mij soms ook een reden om het er maar niet te vaak over te hebben 

Ik merk wel dat ik in een soort rouwperiode ben beland, mijn moeder is er niet meer, maar ze is er nog wel en hoe kan ik daar het beste mee omgaan..

[Varen]

Misschien een Ipad voor je moeder, kan ze heel wat boeken in kwijt 

Ok, dan zou het gifslangetje dus op jou slaan en jou angst om hetzelfde te overkomen als je moeder. Hmmm...

Mijn vrouw heeft met een soort gelijke situatie te maken.

Haar vader heeft toen ze 14 was (ze is nu 32 red.) een soort van hersenbloeding gehad en is van de brommer gevallen.

Na het infarct was haar vader nog niet de helft van wat hij was. Afasie, geheugen- en motorische problemen.

In de loop van de jaren is hij meer en meer achteruit gegaan. Hij heeft tot 2 jaar geleden thuis gewoond en is nu op een gesloten afdeling geplaatst.

Mijn vrouw heeft na het ongeluk eigenlijk geen vader meer gehad maar meer een soort gehandicapt kind waar ze samen met haar moeder en zus voor moest zorgen.

Nu mijn schoonmoeder sinds een jaar een vriend heeft is de situatie er voor mijn vrouw niet veel beter op geworden. Ze kan er niet of nauwelijks over praten en stopt het weg.

Wat ze wel aangeeft is dat ze het er moeilijk mee heeft en liever had dat haar vader gelijk was overleden. En dit vind ze voor zichzelf ook een harde en moeilijke uitspraak.

De doktoren weten niet goed wat haar vader nou precies heeft gehad maar gaven wel aan dat de kans zeer reëel en groot is dat het erfelijk is.

Mijn vrouw leeft dus ook in de angst dat haar dit ook gaat overkomen.

En ja, alle mooie praatjes van mij kunnen deze angst helaas niet verzachten.

Het enige dat ik voor haar kan doen is het leven zo leuk en zo prettig mogelijk maken met al zijn ups en downs.

[klaproos1945]

het kleine groene addertje in het leven
word een grote als je je zorgen begint te maken
over datgene wat je voorouders allemaal
gegevens mee geven waar je bij stil blijft staan

het groene addertje kun je weer leiner maken
als je zegt mijn waarheid is gezond

[Carla]

Misschien een Ipad voor je moeder, kan ze heel wat boeken in kwijt 

Jammer genoeg is mijn moeder al niet meer in staat een afstandsbediening te gebruiken om de tv aan en uit te zetten, omdat het een andere afstandsbediening is dan ze zelf heeft. Ook telefoneren lukt niet meer omdat er eerst een 0 getoetst moet worden voor de buitenlijn. In een iPad voor mijn moeder heb ik dus helaas weinig fiducie..

Ok, dan zou het gifslangetje dus op jou slaan en jou angst om hetzelfde te overkomen als je moeder. Hmmm...

Wie weet Kraai.. Zo'n 10 jaar geleden werd ik erg ziek, het waren longembolien maar de dokters dachten een week lang aan niersteenkolieken. Uiteindelijk een paar weken in het ziekenhuis gelegen met in de ene arm een bloedverdunner en in de andere een morfine-infuus. Daarna had ik nog dik 2 jaar erge nasleep, ik kon bijv ook geen auto meer rijden, want alle automatisme was verdwenen, bij elke handeling moest ik alle zeilen bijzetten om te bedenken hoe dat ook alweer moest. Geluiden en beelden kwamen ongefilterd binnenstormen, van 5 minuten leven was ik al bekaf. Een van de dingen waar ik ook tegenaan liep was dat ik van heel veel woorden niet meer wist hoe ik ze moest schrijven. Dat was echt af-schu-we-lijk, ik was altijd heel goed geweest in taal, schreef boekrecencies, heb in de redactie van een technisch tijdschrift gezeten, en dan zoiets..

Langzaam maar zeker ben ik wel hersteld, al ben en word ik niet meer 'de ouwe' Carla. Maar door dit alles ben ik me al 10 jaar bewust van het feit hoe fragiel het eigenlijk is dat je verstandelijke vermogens werken, dat je lichaam werkt. Ik heb niet het idee dat het me (nog) angst inboezemt, ik hou me dan meer bezig met de gedachten wat je zou kunnen doen en gebruiken om, als je verstand inderdaad gaat haperen, nog zo goed mogelijk te functioneren en leven. Bij zo'n opmerking van jou over die iPad denk ik dan ook gelijk dat de kans groot is dat wanneer ik in een vergelijkbare situatie terecht kom als mijn moeder, ik hoogstwaarschijnlijk wel een iPad e.d. zal kunnen bedienen, aangezien ik al sinds medio '80 jaren met ict werk. Dus dat moet dan toch wel voldoende in mijn systeem gesleten zijn 

Mijn vrouw heeft met een soort gelijke situatie te maken.
Haar vader heeft toen ze 14 was (ze is nu 32 red.) een soort van hersenbloeding gehad [..]
Ze kan er niet of nauwelijks over praten en stopt het weg. [..]
Mijn vrouw leeft dus ook in de angst dat haar dit ook gaat overkomen.

Het kan in theorie natuurlijk iedereen overkomen. Er gebeuren dagelijks zoveel ongelukken, het is niet uit te sluiten dat zoiets jou (mij, jouw vrouw, de buurman..) nooit zou overkomen. En aan een ongeluk kun je een letsel overhouden, ook een hersenletsel. Maar ondanks dat 'iedereen' dit weet is het (bij de meeste mensen) niet iets wat hen belemmert de deur uit te gaan. Juist doordat het zo'n algemeenheid is, staan we er in feite niet zo bij stil. Daarom is het (denk ik) zo belangrijk om er juist wel over te praten, om er een plekje voor te vinden. Om te accepteren dat het leven van alles in petto kan hebben, ook een opspelende erfelijke afwijking. Een hersenbloeding heeft te maken met de bloeddruk, er schijnen op dit moment wel wat onderzoeken te zijn die wat meer licht laten schijnen op de rol van erfelijke factoren in dit verband.

Ik vraag me af, laat jouw vrouw haar bloeddruk in de gaten houden? Ik kan me zo voorstellen dat dit een beetje rust zou kunnen geven, als ze weet dat dat in orde is kan ze er misschien uiteindelijk toch mee (leren) leven. Angsten onderdrukken helpt nooit, het enige wat we kunnen doen is trachten ze ahw in te lijven, er vrede (of tenminste een verbondje) mee te sluiten 

[Pink]

Hoi Carla,

De confrontaties die je beschrijft zijn herkenbaar. Ook in mijn familie komt dementie voor.  Ik heb het proces al twee keer van zeer dichtbij meegemaakt. Mijn oma is bij ons in huis gekomen nadat wij door de politie van Amsterdam waren gebeld dat oma midden in de nacht,  in onderbroek en hemd staande in de deuropening, iedere willekeurige voorbijganger uitnodigde om binnen te komen.

Dertig jaar geleden was de situatie nog iets anders dan u. Mijn moeder (en ikzelf trouwens ook) werkten in een verpleeghuis en oma kon ’s morgen mee aan het werk (de dagbehandeling) en ’s avonds mee naar huis.  De periode samen met oma heeft diepe indruk op mij gemaakt. Aan de ene kant het langzaam wegglijden in vergetelheid met als gevolg hiervan het vervagen van natuurlijke hiërarchische ordening. Voor mij was het heel schokkend dat mijn oma zonder enige gêne toestond dat ik haar hielp bij de toiletgang en het douchen. Maar ook dierbare herinneringen, hoe pijnlijk ook. Het moment dat je eigen oma je niet meer plaatst als kleindochter maar nog wel als zuster. “Oh gut kind, ben je echt mijn kleindochter, wat ontzettend onaangenaam dat we niet veel eerder met elkaar hebben kennisgemaakt” werd een gevleugelde uitspraak .De boosheid was er ook,  op heldere momenten omdat dan het besef van verval  ineens daar was. We hebben haar zolang mogelijk thuis gehouden waarbij de zorg met de familie werd gedeeld. Maar op enig moment werd de zorg te zwaar en moesten we haar helaas laten plaatsen in een verpleeghuis. Kort daarna is ze overleden op de gezegende leeftijd van 91 jaar en met een glimlach op haar gezicht..

Bij mijn vader openbaarde de ziekte van Alzheimer zich op veel jongere leeftijd en was het verloop veel progressiever.  En daar waar mijn oma mild was in haar dementie, was papa dat zeker niet.. De gevolgen van een Jappenkamp verleden  manifesteerden zich sterk. Boosheid en vooral angst . Omdat papa ooit heeft gezegd dat hij zich nooit meer zou laten opsluiten hebben we er ook toen voor gekozen om hem thuis te verzorgen. We zijn allemaal een dag minder gaan werken om mama te ontlasten en een deel van de zorg van paps op ons te nemen.

En net op het moment dat we ook daar de zorg moesten overgeven omdat het voor ons gevaarlijk werd, was de longontsteking daar die hem binnen een week naar de andere zijde bracht. En ook hij ging met een grote glimlach op zijn gezicht. Ik weet zeker dat oma (zijn moeder) hem heeft opgehaald. De gang naar een verpleeghuis is hem gelukkig bespaard gebleven.

Met deze ervaring in mijn rugzak, weet ik dat er een zekere mate van erfelijke belasting is. Gelukkig ben ik niet bang dat ik dement word. Mijn zusjes hebben die angst echter wel. Weet je het leven is kostbaar, het is fragiel en niet voorspelbaar. Ik heb er daarom al lang geleden voor gekozen om elke moment als een waar wonder te begroeten.

Pink

[Carla]

het kleine groene addertje in het leven
word een grote als je je zorgen begint te maken
over datgene wat je voorouders allemaal
gegevens mee geven waar je bij stil blijft staan

het groene addertje kun je weer leiner maken
als je zegt mijn waarheid is gezond

Dat is mooi Klaproos!
Mijn waarheid is gezond 

[Carla]

[..]
Met deze ervaring in mijn rugzak, weet ik dat er een zekere mate van erfelijke belasting is. Gelukkig ben ik niet bang dat ik dement word. Mijn zusjes hebben die angst echter wel. Weet je het leven is kostbaar, het is fragiel en niet voorspelbaar. Ik heb er daarom al lang gelden voor gekozen om elke moment als een waar wonder te begroeten.

Dank voor het delen van je ervaring Pink.

Ik heb het ook wel vaker meegemaakt, maar nog niet eerder van ZO dichtbij als nu. Toch weet ik wel dat de manier van hoe het zich openbaart veel (zo niet alles?) te maken heeft met wat je mee hebt gemaakt in je leven en hoe je daar mee om bent gegaan. Voor mijn moeder was het onderwerp dementie en trouwens ook Den Ouderdom, altijd taboe. Daar wilde ze nooit over praten, en ik denk ook niet over denken. Mijn moeder kennende zal ze er vast alles aan gedaan hebben gedachten over deze onderwerpen uit de weg te gaan, misschien is ze daarom wel zo ontzettend verzot op lezen (bedenk ik me nu  ) En nu is ze snel geneigd anderen de schuld te geven als er iets niet klopt met wat zij dacht, en wordt ze wantrouwender, dat er van alles achter haar rug plaatsvindt.

Het maakt dus wel een groot verschil voor je naasten als je dement wordt en je niet koste wat kost bezig bent met dat te verbloemen. Me nu realiserend hòe groot dat verschil is, denk ik dat het enige wat ik kan doen is accepteren dàt het mij ook best kan gebeuren. En als het zo is, tja.. het zij zo.