Nieuws:

::: Hoofdmenu ::: Astrologie ::: Chin. astrologie :::  Tarot ::: Lenormand ::: Engelen ::: Orakels ::: Sjamanisme ::: Wicca ::: Numerologie ::: Bioritme ::: eCards ::: WebShop ::: Nieuwsbrief ::: Live consult :::

Hoofdmenu

Hemels vuur

Gestart door Pink, juni 28, 2011, 19:16:21 PM

happyme

Héél goed Ricca  :D

en de eerste?  :P

Kraai

                    en
Wij en Mij = Wij   Mij
                 Is    Is
                 Jij    Jij
                    en


Ricca

Lieve Pink,

Ik ga de droom in twee delen doen. Er zit zóveel in...
Vandaag Deel 1. :)

De droom gaat inderdaad over je moeder en ook ik dacht meteen aan de droom die je destijds over je vader had. Al zijn er ook verschillen. Je vader was op dat moment vanuit aards gezichtspunt al ver heen, maar in de droom was hij zich volledig bewust van de naderende overgang. Je moeder zit in deze droom stevig met haar voeten op de grond, nog heel vitaal blijkbaar en net als de boom goed geworteld in het aardse. Maar ze zit wel op een eilandje (het zelf) d.w.z. in zichzelf gekeerd. Ze wenkt je wel, maar heeft ook enige afstand genomen.

De hele brede rivier staat voor de grote oversteek... Het eilandje een tussenhalte op weg naar de overkant, maar ook een mogelijk keerpunt... Een plataan is vaak een voorbode van de hemelpoort. Ik weet dat je zelf ook in die richting denkt en niet schrikt van mijn woorden. Bij platanen schilferen in het najaar de bovenste lagen van de schors in grote plakken af en daaronder is de stam dan lichtgroen (de kleur van nieuw leven). Ik ben benieuwd of de stam van de plataan in de droom nog redelijk gaaf of afgeschilferd was.

Het eilandje is dus een soort tussenstop en je moeder zou hier nog wel een hele tijd kunnen blijven (het verloop van de gebeurtenissen in de droom zegt niets over de snelheid waarmee ze eventueel in het dagelijks leven zullen plaatsvinden). De keuze is aan je moeders ziel, die kiest wat op een gegeven moment het beste voor haar is. Misschien is dat terugkeren om anderen bij te staan of in hun ontwikkeling te helpen. Of wat langer in het lichaam blijven opdat haar eigen bewustzijn zich verder kan ontwikkelen. Of toch vertrekken om zich aan gene zijde verder te ontplooien, bijvoorbeeld om daar de onnodige angsten (opgetrokken schouders) onder de loep te nemen. Mensen sterven als ze er klaar voor zijn. Er sterft geen mens zonder redenen. Dat wordt ons echter niet geleerd en dus herkennen veel mensen hun eigen redenen om te sterven niet. Je vader ziet de redenen wel: "De cirkel is rond, het werk is gedaan." Maar deze keuze is niet aan hem...

Nu de droom vanaf het begin. Onder de helder blauwe hemel en in de stilte van jezelf, laat je je gedachten de spontane loop en ze worden voelbaar als een bries in je gezicht (gezicht - het zien - bewustwording van iets). Heel kalm en zuiver (want gekleed in turquoise, de kleur van het thymuschakra, de verbinding van hart en hoofd) begin je aan te voelen wat er aan de hand is. Je voelt het niet op je klompen aan (instinctief en vaag), maar op je zilveren sandaaltjes, dus heel intuïtief en fijngevoelig. Als je dan ook nog je voeten en onderbenen in het koele, kristalheldere water laat zakken, ben je in contact met je diepste gevoel. Je ziet vol verwondering wat er zich onder de oppervlakte van het water afspeelt en één gevoel haal je zelfs bóven water, het springt er a.h.w. uit: het eilandje in de rivier (dat je voorheen niet opgemerkt had, maar nu pas ziet).

Op het eilandje zit je moeder onder een plataan. Ze oogt vermoeid, maar ze wordt bij-gestaan door de boom, haar hogere wijsheid, haar eeuwige zelf. Omdat het verderop in de droom zo nadrukkelijk over moeders en dochters gaat, zou de boom ook nog voor háár moeder kunnen staan (die misschien wel Emma heette??). En dan voelt ze zich beschermd in het besef van de nabijheid van haar moeder bij de hemelpoort.

Wordt vervolgd...

Liefs van Ricca
From Ricca with Love

Pink

#18
Hallo Ricca,

De huid van de plataan is geschilferd. Echt een oude stam. De vrouwen van mijn moeders kant heten allemaal Pieternella Wilhelmina in willekeurige volgorde met willekeurige afkortingen als roepnaam. Mijn ouders zijn gestopt met vernoemen ;).

De rest klopt wel. Mama is zeer vitaal. Zo is ze vorig nog naar de Zuidpool gereisd omdat "je die gezien moet hebben voordat ie smelt".  Er is ook geen enkele reden om aan te nemen dat ze ons gaat verlaten maar ik ben haar dochter en kijk af-en-toe diep in haar ogen.

Ik heb al langer het gevoel dat de twee-eenheid van mijn ouders in een andere dimensie verdiept gaat worden. Hier is het werk inderdaad gedaan en de kring rondom mams wordt steeds kleiner. Het feit dat ik nu al ruim 4 maanden bij mam in huis woon, heeft dit gevoel wel versterkt.

Het is niet voor niets dat de periode dat ik bij mama inwoon langer is dan gepland. In eerste instantie zou dit maximaal drie maanden zijn. Ik heb echter zelf een ongeluk gehad en ben nog aan het herstellen. Het afbouwen van mijn huis gaat dus minder snel dan ik had gecalculeerd. Het ongeluk heeft er ook voor gezorgd dat ik een enorme transformatie heb doorgemaakt. Ik werd letterlijk lam gelegd en dat heeft tot gevolg dat mijn innerlijk waarnemen meer ruimte heeft gekregen. En er is rust en overgave.

Mooi dat je dit proces in elementen in de droom ziet terugkomen. Ik ben benieuwd naar deel 2

Pink

PS: ik bedenk me ineens dat Emma in de familie van paps wel een veel voorkomende naam is. Het is de tweede naam van de moeder van mijn papa. Mijn grootouders van beide kanten waren goede vrienden en mijn ouders kennen elkaar al hun hele leven. Heel toepasselijk, de dochter van mijn zus heet Marijke en wij zijn ook weer echte soulmates. Soms zegt ze wel eens tegen me dat ze gekozen heeft voor een geboorteplekplek in mijn directe omgeving. Bij mij was die ruimte er niet en we hadden het al eens samen meegemaakt.

PS2: ik werd vanochtend wakker en gelijk komt de gedachte op dat mams erg dol is op haar schoonmoeder (wiens tweede naam Emma is).

Ricca

Lieve Pink,

Het vervolg heeft even op zich laten wachten. Dank je voor je geduld.

Pieternella... Pinkerbella... daar zie ik wel een gelijkenis. :)

En de plataan was dus afgeschilferd? Dan is het 'najaar' in de droom (hij doet dat jaarlijks, de bast loslaten). In het afschilferen zie ik ook het loslaten van de buitenkant, opdat de liefde van het hart zichtbaar wordt. Dit brengt me bij een tweede laag van de droom, maar ik ga eerst door met waar ik al aan begonnen was: met wat de droom jou over je moeder toont, jouw diepe gevoel over waar je moeder mee bezig is.

Op het moment dat je moeder jou ziet, ontspant haar gezicht en wenkt ze je. Alsof ze je deelgenoot van iets wil maken. De inzichzelfgekeerdheid die je eerder bij haar had opgemerkt, is verdwenen en verheugd (met een glimlach) waad je in haar richting.

Maar dan gebeurt er iets bijzonders. Er verschijnt een stoet van koninklijke hoogheden, archetypische Moeders en Dochters, meerdere generaties uit heden en verleden, die een kring om het eilandje vormen en jou verhinderen je moeder te bereiken (en eventueel over een naderende overgang te spreken). Mogelijk helpen de vrouwen je moeder te leren wat overgave is zonder dat zij hoeft te erkennen dat ze bereid is te sterven. Jullie horen de woorden van je vader dat de cirkel rond is en het werk gedaan. Waarom - zo kun je je afvragen - zou je moeder dan nog in de stoffelijke wereld willen blijven als haar taak vervuld is en de hemelpoort nabij? Alleen haar ziel weet het antwoord...

En dan opent de hemel zich... en zijn haar ziel en de Ene tegelijkertijd aanwezig in het oogverblindende licht...

Terwijl jij nog verwoede pogingen doet om je moeder te bereiken, weet prinses Maxima jou tenslotte toch over te halen om de salsa te dansen. Als prinses staat zij voor de zuivere, zorgeloze, pleziermakende kant van jou die geniet van dansen, van ritme en beweging. Het ritme van het continent van jullie beider jeugd. In de naam Maxima zie ik verder 2 x ma (mama) en daarom denk ik dat zij jou namens je moeder uitnodigt om plezier te hebben. Dat maakt het voor je moeder gemakkelijker om de oversteek te maken. En terwijl jij al dansend kiest voor het leven, heeft je moeder buiten beeld een heerlijke duik genomen in het kristalheldere, koele water en heeft zich eenvoudig laten wegdrijven... naar de overkant... om zich te voegen in de eeuwige kringloop van generaties.

Wat rest is het eilandje met de plataan en een lege schommel die nog naschommelt... een indringend beeld van afscheid.

Zo is jouw (voor)gevoel. Tijd en plaats zijn onbekend. In ieder levensplan (dat we zelf opstellen) zitten periodes waarin we dichter bij de dood staan dan anders en a.h.w. even plaatsnemen onder de plataan. Voor jou hoop ik natuurlijk dat je moeder nog lang bij je zal zijn.

Tot nu toe draaide het in deze droom (letterlijk) om je moeder. Volgende keer de tweede laag van de droom, waarin het meer om jezelf gaat. 

Liefs van Ricca
From Ricca with Love

Pink

#20
Hallo Ricca,

Wat een mooie uitleg weer en hoe waar. Niet alleen wil mama me ovehalen om plezier te maken, in het waakleven laat ze me op haar manier ook zien hoe je dat doet. Zelf was ik het een beetje verleerd de afgelopen periode maar het vertrouwen komt langzaam terug. Ik ben alleen nog moe en slaag er daarom niet in om direct al weer in het kraaienest plaats te nemen.

Ieder van ons krijgt haar eigen les in overgave ;)

Pink

stargazer

VOOR  mijn gevoel zegt de droom mij, dat je je niet moet laten afleiden door uiterlijke schijnheden van wat de wereld en andere mensen je laten zien.

Blijf bij het uiteindelijke doel wat je voor ogen hebt.
Op 1 of andere manier blijk jij te voelen wat mams nodig heeft, de hele wereld schijnt zich ermee te willen bemoeien, en maakt het je soms knap lastig om bij jouw eigen mening te blijven.

bijzondere droom!! ik heb niet gespiekt bij de andere, probeer gewoon te voelen.

gr Stargazer

stargazer

Nog even terug naar het eerste stuk.. begin jij nu pas je kwaliteiten te ontdekken.. en ben je hierdoor verrast, dat jij meer kunt bereiken, dan dat je altijd gedacht hebt. ( oei mijn nederlands laat geloof ik weer te wensen over ;D)
Ik heb het dan over het eerste stuk bij het water.
Het lijkt erop alsof je nu een groei aan het doormaken bent, en je verwondert dat de wereld er ook anders uit kan zien.
Verwondert zijn over wat er in het water bevind, heeft volgens mij ook een stukje met spirituele groei te maken.
Het water is jouw eigen spiegel en laat je zien, dat er meer is tussen hemel en aarde.

gr Stargazer.

Pink

Hallo Stargazer,

Dankjewel voor de uitleg. Als je nu de stukken Ricca naleest, dan zal je zien dat deze droom meerdere lagen heeft. de eerste laag gaat gewoon over mijn moeder en dat ze aan de laatste fase van haar leven bezig is. Ze is 77, dus conform een normale levensloop.

De tweede laag gaat inderdaad over mij. En dan niet zozeer dat ik me bewust mag worden van het feit dat er meer is tussen hemel en aarde. En ook niet over het bereik van mijn eigen kracht. Beide aspecten ken ik en heb ik geïntegreerd. Ik reis in mijn dromen vaak naar en door de verschillende dimensies.

De transformatie is een feit. Ik ben 50 en zit dus ook in een overgangsfase die vraagt om andere keuzes. Omdat ik door de gevolgen van een ongeluk een behoorlijk lange periode rust heb moeten houden, had ik ook alle gelegenheid om hier vol in te gaan. Op dit moment ben ik langzaam op weg terug naar een normaler maar wel nieuw ritme.

Pink

stargazer

Hey Pink,

Zal ik doen de andere nog lezen, doe dit meestal niet. Niet omdat het me niet interesseert, want jullie verhalen/ en visies zijn heel boeiend. Maar omdat ik probeer iets via mijn intuitie probeer te duiden.
Mooi dat je ervaren hebt om naar verschilende dimensies te reizen.
OOk ik deel deze ervaring, maar heb helaas ook  duistere zaken gezien. Maar ook hele mooie!
Dus blijven we maar voortaan veilig in ons lichaam en bedje liggen, maar zoals jij zult weten heb je dit niet altijd in de hand.

Wens je heel veel succes in je proces.

Gr Stargazer

Pink

#25
Hallo Stargazer,

Wat ik merk is dat licht en duisternis twee uiteinden van dezelfde stroom zijn. En we benoemen ze alleen in de duale samenleving. op Aarde dus. Als ik reis heb ik de ervaring van duisternis totaal niet. Ik vind het prettig want het verruimt je blik en geeft een andere dimensie aan Aardse zaken.

Als ik kijk naar de dromen van anderen, dan probeer ik me vooral te verplaatsen in de beeldtaal van de ander. Daaar gebruik ik mijn intuítie maar ik probeer vooral te vertalen wat de ander tegen zichzelf wil zeggen. Daarom is het voor mij ook zo belangrijk dat dromen opgeschreven worden in de onvoltooid tegenwoordige tijd en dat mensen aangeven wat de droom met ze doet. Welk gevoel hebben ze bij het wakker worden.

Er zijn een aantal universele symbolen maar we kleuren ze wel elk op onze eigen manier. Ik lees de interpretatie van anderen daarom pas als ik zelf klaar ben. Maar dan lees ik ze wel omdat ik ook daar weer van kan leren.

Dat is voor mij blikverruiming in het Aardse.

Pink

Pink

Lieve mam,

Het is nacht en we komen elkaar weer tegen bij die brede rivier. Ik zit op de oever met mijn onderbenen in het water, klaar voor het feest. Ik heb mijn mooi turqoise jurk aan met de zilveren sandaaltjes. Jij zit op het eiland, in de voor jou kenmerkende houding met opgetrokken schouders.

Ik laat me in het water glijden om salsa te dansen.  Als ik me omdraai en richting eiland kijk, zie ik dat je plaatsneemt op de schommel. Je maakt vaart en gaat hoger en hoger, totdat het punt daar is dat je loslaat en de oneindigheid in vliegt.

Als dat moment daar is, zullen wij, three sisters, je enorm missen. Tegelijkertijd zullen we ook blij zijn omdat we weten dat je herenigd wordt met hem die je zo liefhebt. We zullen jullie eren door in dankbaarheid het leven te vieren dat jullie ons hebben geschonken.

Sealed with a kiss from your daughter.

Pink

CiteerIk zie helder, ik zie helder, ik zie helder
Met deze mantra ben vannacht in slaap gevallen. En ik moet zeggen, voor het eerst sinds 2 april 2011, de dag van mijn ongeluk, heb ik volledig ontspannen geslapen. Vanochtend om 6.30 uur werd ik helemaal uitgerust wakker.  En, opnieuw voor het eerst sinds mijn ongeluk, heb ik mijn hardloopkleren en â€"schoenen aangedaan en ben ik in een rustig tempo naar het Schothorsterbos gerend.  Daar aangekomen heb ik een keer diep ademgehaald….en besloten om “bergen te gaan verzetten”. Je kunt bergen verzetten met een simpele Qigong oefening die “Pushing the mountain” heet.

Sta rechtop, je voeten naast elkaar, stevig op de grond. Duw je kruin omhoog naar de blauwe hemel. Je blik rust op de horizon, laat je blik wat wijder worden en trekt ‘m naar binnen, naar het midden van je hoofd. Sluit langzaam je ogen en ontspan. Breng dan rustig je armen zijwaarts omhoog tot schouderhoogte. Flex je vingers omhoog en trek ze zoveel mogelijk naar je toe. Het enige dat je verder hoeft te doen met  je handpalmen bergen wegduwen en erop letten dat je armen niet beneden schouderhoogte zakken.

Als je deze oefening voor het eerst doet, is 20 minuten voldoende. Observeer wat je tegenkomt. Als je armen zakken omdat het pijn doet, so be it. Breng ze rustig terug omhoog en duw. Als je armen gaan trillen, so be it, blijf duwen.  Als de gedachten door je hoofd tollen, accepteer dat ze er zijn, parkeer ze voor later, breng je aandacht terug naar armen en handen…..en duw. Er komt een moment dat de berg wijkt en wat er dan gebeurt, is onbeschrijfelijk. 

- Zie vervolg â€"

Pink

#28
Na het doen van de oefening ben ik rustig terug naar huis gewandeld. Ik  logeer nog steeds bij mams en daar aangekomen is ze al druk aan het redderen.  Ze doet dat op de manier die ik -voor mijn gevoel al eeuwen- ken. Zenuwachtig, zwaar ademend, steunend, mopperend en het leven voor anderen invullend.

Vandaag gaat ze op vakantie en natuurlijk zullen de kinderen en kleinkinderen dat vergeten en niet bellen. De uren erna bewijzen â€"eveneens zoals ik dat voor mijn gevoel al eeuwen ken- het tegendeel. Want ze bellen allemaal en voor even is mams het middelpunt van haar Universum. Zelf al weer een paar weken verder. Want als ze over drie weken thuiskomt, gaat ze al bijna weer weg, zal mister X die ernstig ziek is wel overleden zijn en heeft ze de begrafenis moeten missen. Dan moet ze ook even kijken naar de ziektekostenverzekering, mevrouw Y bellen en is het in Nederland inmiddels wel winter dus of ik haar winterjas even naar de stomerij wil brengen. De bakken van het balkon mogen naar de box en volgend voorjaar moeten we maar even samen naar dat ene leuke tuincentrum om nieuwe plantjes te halen.

Ik zeg haar dat we vast allemaal gaan doen maar vraag of ik nu eerst even mag gaan douchen. En of ze een gekookt eitje bij het ontbijt wil.

- Zie vervolg -

Pink

De warme douche is een zegen en met een glimlach denk ik terug aan wat ik net heb gezien en hoe ik het ervaar. Benauwend en beklemmend. Maar ik weet dat het niet lang meer duurt, want mijn eigen huis is bijna klaar. Over twee weken keer ik terug naar mijn eigen plek.

Met deze gedachte komt er ook een ander beeld voorbij. Ineens zie ik hoezeer ik het gedrag van mams kopieer en het tot mijn eigenwijze heb gemaakt. Op zich logisch want ik ben een kind van mijn ouders en kinderen leren door te kopiëren. Maar voor mij vallen puzzelstukjes op hun plaats en begrijp ik ook waarom juist nu, alles in mijn leven even stagneert, niet van de grond komt.

Mijn coach gaf het een paar weken geleden al aan. Op 17 jarige leeftijd ben ik het huis uit gevlucht. Een rebelse puber die het niet kon vinden in het establishment. Ik wilde mijn eigen ding doen en toen dat niet mocht….koos ik de weg van verzet als middel om aan te tonen “het op eigen kracht ook wel zou bereiken”.  De reden dat ik nu “op het honk ben teruggekeerd” is simpel. Ik mag mijn ouderlijk huis opnieuw verlaten maar nu als een volwassen vrouw. En het duurt langer omdat ik tot dusver de laatste stap in dit groeiproces nog niet heb gezet. Ik ben nog steeds bezig met bewijzen dat “ik het wel zelf kan” in plaats van het gewoon zelf te doen.

- Zie vervolg -