De tarottuin van Niki de Saint Phalle

[Ricca]

Ben op de site gaan zien en er is 1 foto ontzettend opgevallen. was er direct weg van. ze staat onder walk 14 een schorpioe of zo met een halve maan en vrouwengezicht in zonsondergang. prachtig gewoon...

Het is de Maan, rustend op een kreeft en met op de achtergrond de echte maan aan de hemel. Bij daglicht is de Maan trouwens ook heel mooi.

Liefs,
Ricca

[Ricca]

Niki's Gerechtigheid

Gerechtigheid is een indrukwekkende vrouwelijke figuur. Zij is gekleed in het strenge zwart en wit van het onderscheidingsvermogen, maar tegelijkertijd geven haar ronde, moederlijke vormen aan dat het bij haar gaat om de kracht van begrip en compassie. Haar borsten vormen de schalen van de weegschaal die daardoor symbolen van overvloed worden. De schalen hellen voorover: Moeder Gerechtigheid laat begrip en compassie overvloedig stromen.

::  foto 109  ::  foto 110  ::  foto 111

Haar achterzijde mag er trouwens ook zijn... Deze dame is niet uit haar evenwicht te brengen.

::  foto 112

Het gezicht van Gerechtigheid heeft geen ogen... Om tot een rechtvaardig oordeel te komen kijkt zij niet met aardse ogen, maar met haar hele wezen. Zij omarmt de schalen met barmhartigheid en onvoorwaardelijke liefde. Ware rechtvaardigheid is oordelen met je hogere zelf. Behalve in het oordeel van het hogere zelf is rechtvaardigheid op aarde niet mogelijk, want niemand is in staat om alleen maar rechtvaardig te oordelen en alle onrechtvaardigheid naast zich neer te leggen...

Diep verscholen in de rokken van Moeder Gerechtigheid bevindt zich een ruimte, voorzien van dikke tralies en een stevig hangslot, waarin de onrechtvaardigheid opgesloten zit. Deze wordt uitgebeeld door een roestige metalen sculptuur/machine die aangedreven lijkt te worden door dierlijke schedels - op het eerste gezicht niet zo'n gelukkige keuze, want onrechtvaardigheid is toch echt iets typisch menselijks, maar daarover later meer. Het ijzingwekkende geknars, gepiep en geratel van de machine is in de wijde omtrek te horen. Als de echo van een alarmerend gevoel... niet mis te verstaan... of toch...

::  foto 113  ::  foto 114  ::  foto 115

Als mensen hebben wij een grote vrijheid bij het oordeel over onszelf en onze eigen daden. Maatstaf hierbij is niet ons geweten, maar het natuurlijke schuldgevoel dat vanzelf in ons wordt opgeroepen door het gebruik van geweld, fysiek of mentaal, tegen onszelf of tegen anderen, tegen het leven of tegen de natuur. Het natuurlijke schuldgevoel is een instrument dat ons gegeven is om bewust onderscheid te kunnen maken. Het laat ons voelen en weten wanneer we iets verkeerd gedaan hebben. Het is ook bedoeld als voorzorgsmaatregel om verder geweld in de toekomst te voorkomen, want het alarmerende knarsen, piepen en ratelen zal dan al bij voorbaat hoorbaar zijn... Het natuurlijke schuldgevoel is een uitvloeisel van het innerlijke weten, niet het gelóóf dat iets verkeerd is, maar het wéten - met de innerlijke wijsheid van de Hogepriesteres en het barmhartige onderscheidingsvermogen van Gerechtigheid.

Ongelukkigerwijze voelt kunstmatige schuld hetzelfde... Kunstmatige schuldgevoelens worden opgeroepen door het geweten. Het geweten hoort bij het ego en is een soort vergaarbak van tweedehands overtuigingen, ons in onze jeugd voorgehouden door ouders, leraren, geestelijken enz., elk met hun eigen opvattingen over wat goed of slecht is voor ons en voor de wereld. Wij worden niet met een geweten geboren. Als kind nemen we de opvattingen en overtuigingen van onze omgeving aan. Dat is noodzakelijk, het geeft een soort bescherming totdat we in staat zijn zelf te oordelen en keuzes te maken. Het geweten is echter geen betrouwbare raadgever en er zijn veel kunstmatige en onterechte schuldgevoelens in de wereld. De machine onderin Gerechtigheid echoot ook de onterechte schuldgevoelens... en ook die worden gewogen door Gerechtigheid...

Als mensen de natuurlijke schuld niet onder ogen zien, haar alarmerende werking negeren en geweld gebruiken, moeten ze bij gebrek aan beter terugvallen op de oude instincten (de dierlijke schedels) die niet zijn uitgerust om met een bewust onderscheid makende geest samen te werken. Voor deze instincten staat het maken van bewuste afwegingen gelijk aan een onbeschaamde ontkenning van impulsen. Als mensen beschikken wij echter niet over het harmonieuze en rechtvaardige dierinstinct. Ontkennen van de natuurlijke schuld brengt ons in een positie waarin noch het ware instinct, noch de hogere geest kan regeren. Een verwrongen versie van het instinct (de ingeklemde dierlijke schedel) samen met het oneigenlijk gebruik van de raderen van de geest, is de mix die voor onrechtvaardigheid zorgt (en bijvoorbeeld al heel wat oorlogen heeft veroorzaakt).

foto 116  ::  foto 117

Een aperte leugen kan wel of geen geweldpleging zijn, een diefstal kan wel of geen geweldpleging zijn, het kappen van een bos evenzo. Door geweldpleging valt onze natuurlijke harmonie terug op het niveau van het cel***aire bewustzijn en wordt niet meer bewust gevoeld. Harmonie is de dienares van de natuurlijke schuld. 

Rechtvaardigheid is een oordeel dat generlei veroordeling kent, een oordeel volledig gebaseerd op liefde en begrip. In de armen van Moeder Gerechtigheid heeft schuld geen betekenis en wordt elke veroordeling betekenisloos en onverdedigbaar. Daarom staat Gerechtigheid in diepste zin voor vergeving. Het vermogen om te vergeven is het goddelijke in de mens, in ieder mens. Vergeven is een goddelijke activiteit, het is het aardse equivalent van de Universele gerechtigheid, de hemelse rechtvaardigheid. Tegelijkertijd is het ook iets typisch menselijks, want alleen mensen zijn in staat om de onrechtvaardigheden waar te nemen die vergeving behoeven... Bij tarotkaart Gerechtigheid schreef ik ook al: God vergeeft nooit... omdat hij ons om te beginnen nooit iets kwalijk neemt... en dan is vergeving overbodig.

Alle gedachten waarmee je jezelf of anderen veroordeelt of iets kwalijk neemt, komen voort uit onrechtvaardigheid. Als je jezelf verfoeit om iets dat je gisteren of tien jaar geleden deed, vind je jezelf misschien slecht. Het is hoogstwaarschijnlijk kunstmatige schuld. Maar zelfs al was er geweldpleging, dan nog kent natuurlijke schuld geen straf. In het Universum bestaat geen straf of vergelding. Wél in het aardse strafrecht... en dat brengt me terug bij de Keizer.

In de hoftuin van de Keizer staat een zuil met lagen van witte en zwarte bollen. Het zijn de kleuren van de galerij van de Keizer, maar ook de kleuren van Gerechtigheid, echter zonder de fijne zilveren details van Gerechtigheid.

::  foto 119  ::  foto 120  ::  foto 121

De zuil staat voor de aardse gerechtigheid, voor het keizerlijke systeem van aardse wetten en regels, rechtspraak, ordehandhaving en eventueel straf of boete. Toch is de zuil volledig bedekt met ronde vormen, bollen van keramiek... als honderden mini-borsten of schalen van de weegschaal van vrouwe Justitia die de aardse wetten hanteert. Gerechtigheid hanteert de Universele wetten van de hemelse gerechtigheid.

In het aardse strafrecht gaat men uit van het principe dat iedereen onschuldig is, tenzij anders wordt bewezen. Het is gebaseerd op onschuld (de onderste laag bollen is wit). Dit is een overeenkomst met Gerechtigheid en een heel mooi principe - heel wat mooier dan de geloofsovertuiging dat mensen als zondaars geboren worden en dus al schuldig zijn vóórdat ze iets gedaan hebben. En ook heel wat mooier dan een geloof in karma waarbij karma als een soort schuld of straf gezien wordt. Maar toch: waarom heeft de Keizer wetten en regels en straffen in het leven geroepen? Dit berust op de overtuiging dat het in de wereld een chaos zou worden zonder regels en sancties en dat berust op zijn beurt op een overtuiging die uitgaat van het slechte in (sommige en dus alle) mensen...

Gerechtigheid weet wel beter. De betreffende zuil van de keizer staat in het zicht van Gerechtigheid (op foto 122 is links achter de zuil een stukje van de rug van Gerechtigheid te zien). De zuil lijkt een steuntje in de rug van Gerechtigheid, maar in feite is het andersom: Gerechtigheid kan zo een wakend oogje op de Keizer houden. En dat is niet geheel overbodig.

::  foto 122

[Ricca]

Het Orakel

Het Orakel, een rijzige gestalte in een diepblauw gewaad waarover gouden slangen kronkelen, is de kaartlezeres en in zekere zin een gids in de tarottuin. Voor Niki was zij de vrouwelijke versie van de  Kluizenaar. Net als de zilveren Kluizenaar dwaalt zij in een meditatieve toestand door de tuin. Haar gouden gezicht heeft een trance-achtige uitdrukking, de ogen groot en naar binnen gekeerd - in opperste concentratie en toewijding.

::  foto 123  ::  foto 124 

Het blauw van de jurk is de kleur van het onbewuste, van ego-vreemde diepten en intuïtief besef. Zo passief als het blauw is, zo actief is het goud met rood van de slangen en zo beweeglijk zijn de slangen zelf. De slangen om-armen het blauw (de slangenvrouw heeft slangen als armen) en geven er, met de 'hand' op het hart, uitdrukking aan (de slang boven het hoofd van de vrouw spreekt). De slangen staan voor expressie.

::  foto 125

De armen spreken óók, maar op een andere manier... Met haar gouden gezicht en gouden slangen lijkt de slangenvrouw geïnspireerd op de Pythia, het orakel van Delphi dat namens Apollo sprak (Apollo = zon = goud), maar ik zie in haar ook de kunstenares die met haar armen en handen de beelden in de tuin gemaakt heeft. Niki zelf dus. Het Orakel is zowaar slank, een unicum in de tuin, en Niki was ook haar hele leven slank... De slangenarmen zijn de slangen van in passie (rood) gedrenkte creativiteit (goud) die uit-monden in kunstzinnige expressie.

::  foto 126  ::  foto 127

Diepblauw is ook de kleur van het gebied waar alle kunstwerken uit voortkomen en de slangen zijn de vurige hoeders van dit gebied. Beeldende kunsten, klank en kleur, de drie grote uiterlijke expressies van het goddelijke, zijn in werkelijkheid één. Kleur is de ziel van de muziek, haar vitale bestanddeel. Kunst ís muziek en kleur, muziek is kunst en kleur, en kleur is alle drie tegelijk. Een drie-eenheid van schoonheid. In een mooie toon weerklinkt de stem van het Allerhoogste, in kleuren bereiken ons goddelijke gedachten...

In de rug van het Orakel is een met rode spiegels beklede nis uitgespaard waar je in kunt gaan staan om je even in de kunstenares te verplaatsen, of in haar kunstwerken... om te luisteren naar de kleuren en klanken van de tuin en om de klank en de schoonheid van je eigen ziel te horen en te voelen.

::  foto 128

Slangen worden vaak als listig beschouwd, maar is listen niet ook een ander woord voor luisteren? En luister niet een ander woord voor schoonheid? Be still and listen...

[Ricca]

Niki's Hiërofant (5)

... is eigenlijk Jean's Hiërofant, want hij is ontworpen door Niki's echtgenoot Jean Tinguely (die ook de metalen installaties in de tuin heeft gemaakt: het Rad van Fortuin, de bliksem op de Toren, de onrechtvaardigheids-machine in Gerechtigheid en de roestige aarde bij de Wereld). Net als de Magiër en de Hogepriesteres bestaat de Hiërofant geheel uit een reusachtig hoofd, dat van enige afstand en met een scherpe blik uitkijkt over de centrale vijver van het leven.

::  foto 129  ::  foto 130

Zijn hoofd is geheel open en heeft de vorm van een soort tempel waarin zijn ogen, neus en mond lijken te zweven. Het element lucht (het denken) heeft vrij spel in zijn doorluchtige hoofd. Of bijna vrij spel, want de drie gekromde, spiegelende zuilen die het hoofd vormen, herinneren er ook aan dat de kromming van de aarde de menselijke gedachten in haar baan trekt. Hoewel de Hiërofant zich als geestelijke autoriteit met hogere zaken bezig houdt, kan het denken alléén nooit de helderheid en de bewustheid brengen die nodig zijn om de kromming van de aarde te overstijgen. Het verstand kan maar een zekere hoogte bereiken, daarna moet de intuïtie het overnemen.

::  foto 131  ::  foto 132  ::  foto 133

Met twee onderling verschillende ogen neemt de Hiërofant een wereld van tegenstellingen waar en het derde oog, een gouden oog, suggereert een hogere visie, waarin de dualiteiten samenkomen en opgelost worden... Ieder mens heeft een derde oog, dus het mag er van mij gerust zitten, maar een volledig geopend voorhoofdchakra is nou niet een typisch kenmerk van de Hiërofant, die immers vooral de uiterlijke kennis vertegenwoordigt, de met de uiterlijke zintuigen verkregen kennis uit buitenwereld, boeken, overleveringen e.d. Ik zie het gouden oog bij de Hiërofant daarom vooral als het geloof dat de dualiteit op aarde een hoger doel dient. Of gewoon het geloof in de zin van het leven.

::  foto 134

Toch is uiterlijke kennis niet zonder betekenis... zolang je haar maar als een opstapje naar iets anders beschouwt. De geest kan zich uitstrekken in een oneindig innerlijk universum (Hogepriesteres) alsook in een schier oneindig uiterlijk universum (Hiërofant). Op deze manier kunnen wij zelf een referentiekader bepalen. Als we ons bijvoorbeeld verdiepen in de natuurwetenschappen (wetenschap hoort bij de Hiërofant, ook al neemt de Keizer er in zijn hoftuin de credits voor in ontvangst) en kijken naar het fysieke heelal of naar submicroscopische werelden binnen werelden binnen werelden, dan strekt het bewustzijn zich toch uit voorbij het direct waarneembare. Maar wetenschappers komen uiteindelijk altijd op het punt waarop slechts de intuïtie hen verder kan helpen.

Dat weerhoudt de Hiërofant er niet van om te spreken... te preken... zijn geloof te verkondigen. En we kunnen aan zijn lippen hangen - of niet...

De macht van de Hiërofant bestaat bij de gratie van zijn volgelingen die op het dakje van de tempel het symbool van zijn gezag overeind houden. Het knielende paar symboliseert de golven van gebed en smeking, van vreugde en verdriet, die de aarde verlaten. Er is een voortdurende stroom van verlangen van de aarde af. En een voortdurende stroom van genezing naar de aarde toe, een constante verbinding die ik me voorstel als golven van licht. En hoewel de Hiërofant zichzelf hierbij als bemiddelaar beschouwt (of soms zelfs als degene die de genezing bewerkstelligt) en ook zijn volgelingen hem als zodanig beschouwen, gebeurt het in feite buiten hem om... Patiënten kunnen genezen ondanks de bemoeienis van doktoren. Mensen kunnen vreugde vinden, of verlichting of wat ze maar zoeken, ondanks de bemoeienis van geestelijke leiders. De volgelingen bovenop het hoofd van de Hiërofant hebben door hun eigen simpele, diepe vertrouwen de kromming van de aarde overstegen... en in feite de Hiërofant overstegen. Wat hem ook wel een beetje een sneue figuur maakt. Een goede Hiërofant wekt vertrouwen en bevordert daarmee de zelfgenezende krachten van zijn volgelingen. Maar de ijsbeer (innerlijk weten) zal niet zo snel in zijn winderige tempel komen om er zijn winterslaap te houden. Een relatie met de Hogepriesteres zou wat dat betreft voor de Hiërofant wonderen doen. 

::  foto 135  ::  foto 136

Rest nog de vraag waarom de neus van de Hiërofant groen is.

[Ricca]

Niki's Dood (13)

Op een open plek aan de rand van de tuin, in feite heel dicht bij de ingang van de tuin, maar slechts via een omweg door de tuin te bereiken, rijdt de Dood te paard over een schitterend plateau, dat als een verrukkelijk koele en zuivere waterval op wonderlijke wijze zomaar oprijst uit de hete aarde.

::  foto 136

Niki's Dood is onmiskenbaar vrouwelijk... la Mort... en bijna niet te vergelijken met de al dan niet in zwart gehulde skeletten op menige tarotkaart. Deze Dood heeft vlees op de botten. Met haar zachte vormen wekt ze beslist meer vertrouwen dan een rammelend geraamte. Ze heeft een doodshoofd en een zeis, dat wel, maar ook een warme uitstraling. Haar gouden kleur symboliseert onsterfelijkheid en is een aanwijzing voor waar zij vandaan komt. Het wijnrood in haar kleding is een teken van levenskracht. Ze zit stevig in het zadel en rijdt over het plateau... is met een oversteek bezig... een overgang.

::  foto 137  ::  foto 138  ::  foto 139  ::  foto 140  ::  foto 141

Het paard gaat bijna geheel schuil onder een blauw dek met zilveren sterren, zon en manen, energieën van het hogere zelf. Aan zijn benen is te zien dat het een zwart paard is. Zwart is de kleur van de dood, maar zwart houdt ook de verwachting in van de geboorte van iets nieuws. Het komt dichter bij de waarheid om de Dood een begin te noemen dan een einde.

::  foto 142  ::  foto 143

Aan de voeten van het paard steekt een wirwar van ledematen uit het fonkelend groene maaiveld. Het spoor van handen,  benen en andere resten, waaronder een hoofd met een kroon, symboliseert de talrijke aspecten van het zelf die losgelaten mogen worden omdat ze hun doel gediend hebben en verdere groei in de weg zouden staan. Dat wil niet zeggen dat ze op zich verkeerd zijn... Als je een menselijk wezen zou ontleden in al zijn onderdelen, zou het niet nodig zijn je voor welk deel dan ook te verontschuldigen. De prachtige kleuren zeggen genoeg.

::  foto 144  ::  foto 145

De Dood is dienstbaar aan het verlangen van het hogere zelf of van de ziel en dat is het verlangen om lief te hebben. Omdat liefde de sterktste kracht in het heelal is, is zij ook het meest beangstigend, vooral voor het ego, de mini-vuurvogel die zich een machtige zon waant. Ook al is liefde al wat we verlangen, het ego durft bijna niet naar haar uit te zien en wendt zijn hoofd af van zijn ene vleugel die al begint te vervormen en verandert in een slang. De transformatie is al begonnen...

::  foto 146

Als de Dood in actie komt, dwingt zij ons iets op te geven wat voor het ego heel dierbaar was, iets waarmee het ego een schijnbevrediging trachtte te creëren van het diep in de ziel sluimerende verlangen naar eenheid, verbondenheid en liefde. Dat kan een houding zijn, een behoefte aan erkenning, bewondering, macht, aandacht of bevestiging, maar bijvoorbeeld ook een schuldgevoel (de rode muis) of een slachtoffergevoel (het koetje met de poten in de lucht).

::  foto 147

Opvallend is de aanwezigheid van een baby op de groene grasmat van de Dood, een heel kleine, pasgeboren baby. De verandering die door de Dood teweeggebracht wordt is een wezenlijke verandering. Tijdens de crisis van de dood wordt een nieuw zelf geboren, een baby-zelf, een nieuw deel van het zelf dat meer toegewijd is aan het leven waarnaar het hogere zelf verlangt. Dit baby-zelf moet nog groeien... het groen dat de ondergrond van de Dood vormt is de kleur van groei.

Aan de rand van het groen kruipt een felrood veelpotig dier in de richting van de baby. Met zijn zwarte stippen lijkt hij nog het meest op een reusachtig lieveheersbeestje. In het engels is een lieveheersbeestje een ladybug en in de tuin hoort hij de golden lady op het paard...

::  foto 148

The ladybug is one of the few beetles that are well liked by humans. Unlike other beetles, the ladybug stirs a feeling of joy within us. Its small size denotes a delicate and loving nature. It emanates the energy of harmlessness and can show us how to stop harming ourselves.

The tiny little beetle packs a powerful message. Because the life cycle of the adult ladybug is short it teaches us how to release our worry and enjoy our life to the fullest. When it appears in our life it is telling us to "let go and let God."

Ladybugs have keen instincts and feel vibrations through their legs. This enables them to sense the energy of whatever they touch and is a form of protection. In spite of its size it appears to be fearless. A messenger of promise,  the ladybug reconnects us with the joy of living. Fear does not live within joy. The need to release our fears and return to love is one of the messages it carries.

Ladybug teaches us how to restore our faith and trust in great spirit. It initiates change where it is needed the most. When ladybug appears it is asking us to get out of our own way and allow great spirit to enter.

Wat de Dood te bieden heeft is een vloedgolf van nieuwe levenskracht en een intens gevoel van vrede en welzijn. De Dood ruimt slechts op wat tegen onze eigen diepste natuur ingaat. Er is in de tuin veel ruimte gegeven aan de Dood, een heel natuurlijke ruimte...

[Ricca]

Dé Kat

Ik was aangenaam verrast toen ik in de tuin een kat-naamgenoot aantrof. De kat is eigenlijk een eerbetoon aan Niki's persoonlijke assistent en medewerker Ricardo Menon, maar dat mocht mijn pret in het geheel niet drukken. Er zijn meer katten in de tuin, maar met ongepaste trots toon ik hier:

::  foto 149

[Ricca]

Niki's Matiging (14)

Na de Dood is er reden om te dansen en Matiging dóet dat ook. De eerste vreugdedans in de Grote Arcana. Haar voorbeeld wordt verderop in de tuin gevolgd door de Ster en de Wereld die ook allebei dansen. Matiging, een blauwe figuur met gouden vleugels, danst bovenop een koepel terwijl ze de inhoud van haar bekers mengt. De koepel is ingelegd met witte en blauwe spiegels. De vloeistof in de bekers is rood... ROOD.

:: foto 150  ::  foto 151  ::  foto 152 

Hoewel Matiging zeker niet klein is (je kunt zonder te hoeven bukken de koepel binnenlopen), is zij vergeleken met de vlakbij liggende reusachtige Keizerin toch héél bescheiden.

::  foto 153  ::  foto 154

Matigheid of bescheidenheid is niet echt een opwindende deugd en Niki heeft naar eigen zeggen aanvankelijk veel moeite gehad om Matiging te begrijpen. Matigheid stond voor haar gevoel te ver af van haar gepassioneerde natuur. Ze had het idee dat gematigdheid een soort compromis was, water bij de (rode) wijn, een beperkende middenweg en dat beviel haar niet - totdat ze besefte dat Matiging niet een tussenweg is, maar de juiste weg... Le chemin juste.

Bescheidenheid is niet de zichzelf uitvlakkende, teruggetrokken, tuttige deugd, waarvoor zij wel eens wordt aangezien, maar in werkelijkheid ingetogen passie (de rode vloeistof), een deugd zo vol van haar eigen smeulende zelf, dat ze zich niet laat (af)leiden door glamour, glitters, roem, applaus, medailles, neonletters en alles waar het ego zoveel waarde aan hecht.

Het ego verliezen betekent dat we ons ontdoen van dwalingen en trots en van de gewoonte om ons te hechten aan of afkeer te voelen voor de voorbijgaande ervaringen van het materiële leven. De plaats van het ego moet wel door iets anders ingenomen worden. We kunnen geen 'holle' mensen worden die kwetsbaar zijn voor een nieuw ego dat zwelt van spirituele trots... Het nieuwe zelf dat bij de Dood naar voren kwam, moet nog groeien. Matiging geeft ons de leeftocht die nodig is om te kúnnen groeien door welbewust de innerlijke en de uiterlijke ervaringen te mengen. Uit die vermenging ontstaat ook een hoger inzicht: de waarheid die in bescheidenheid wordt gevonden.

::  foto 155   ::  foto 156 

Na de Dood komen de inzichten snel achter elkaar en overal vandaan, omdat je er klaar voor bent om verbanden te leggen. De spiegels op de koepel weerspiegelen hemel en aarde... het spirituele en het aardse. Het spirituele pad wordt vaak afgeschilderd als zwaar en onderscheiden van het wereldse pad dat zou voorzien in plezier. Matiging legt de verbinding en als dat gebeurt, realiseer je je dat je zo ongeveer alles wat je als vanzelfsprekend had aangenomen, mag afleren - einde verhaal. De vloeistof stroomt bijna horizontaal tussen de bekers. Er is helemaal geen zwaarte. Het aardse pad is het spirituele pad. Alles wat je vreugde schenkt, vleugels geeft, je honger stilt, je diepste verlangen vervult, je vuur aanwakkert, je hart doet uitgaan naar anderen, vrede brengt of gelukkig maakt, dat alles, hoe aards ook, en misschien wel hoe gek ook, is het spirituele pad.

Leg een verbinding... Leg een verbinding tussen je werk en je passie en beide stijgen ten hemel en de menselijke liefde laat zich zien in haar hoogste vorm. In die zin is de hele tuin, ondanks de kolossale afmetingen van de beelden, werkelijk bescheiden.

::  foto 157  ::  foto 158

De koepel heeft meerdere betekenissen. Door de blauwe spiegels heeft hij ook een waterig uiterlijk en het netwerk dat de koepel omhult, heeft de kleur van grijswitte as. Hierin is het alchemistische proces van transformatie te herkennen. Vloeibaar water is a.h.w. bevroren in de spiegels en brandend vuur is gedoofd in aders van as. Beide, water en vuur, komen weer tot leven en in beweging in de rode vloeistof die tussen de bekers stroomt. Rood (rubedo) is in de alchemie de kleur van het eindstadium van de transformatie: het ware leven. De koepel tilt het zelf naar een hoger niveau en de gouden vleugels zijn verkregen door de transformatie.

::  foto 159  ::  foto 160  ::  foto 161

In de koepel bevindt zich een kleine kapel. De wanden ervan zijn volledig bemozaïekt met spiegelende vlakjes, waardoor de ruimte veel groter lijkt dan zij in werkelijkheid is. Er is een altaar met een Zwarte Madonna met kind en er staan wat persoonlijke foto's en zonnebloemen. Na het overlijden van haar man, Jean Tinguely, heeft Niki hier ook een foto van hém neergezet. De kapel is een ruimte van reflectie, herinneringen, dankbaarheid en liefde (veel harten en bloemen op de wanden), maar er is meer...

De Zwarte Madonna met kind symboliseert de duisternis waarin het licht zal schijnen en is ook een symbool van het mysterie van de baarmoeder en van de geboorte. Zij is verwant aan de zwarte godin Nana uit oude Afrikaanse en klein-Aziatische culturen die een symbool was van het mysterie van het leven. Nana's was ook de naam die Niki gaf aan de reusachtige vrouwenfiguren (vaak niet zwart) die zij maakte en overal ter wereld plaatste. Wél zwart is het gezicht van de Keizerin in de tuin. Leg de verbinding...

::  foto 162

Het mozaïek aan het plafond van de kapel, bestaande uit zon, maan, drie sterren en een cirkelvormige regenboog, symboliseert het Universum, de harten en bloemen op de wanden de liefde van het Universum. Als je in de schemering van de kapel slechts de kleinste beweging maakt, flitsen duizenden stukjes van je eigen spiegelbeeld om je heen, alsof je helemaal verbrokkeld bent en door elkaar gehusseld wordt... Het enige houvast voor je ogen is dan de Madonna, het Universum en de harten en bloemen. Het is alsof jou, de bezoeker van de kapel, gevraagd wordt: 'Leg de verbinding... hef de verbrokkeling op... voeg alles samen'. En als je dan daarna naar buiten loopt, voelt dat inderdaad als een soort heelwording, bijna als herboren worden.

En op dat moment besefte ik pas dat de koepel een baarmoeder is, de schoot waaruit het hernieuwde zelf geboren is dat nu bovenop de koepel danst. 

::  foto 163

[Ricca]

Niki's Duivel (15)

Op een open plek in de buitenste regionen van de tuin, kom ik oog in oog te staan met de adembenemende Duivel. Hij staat op een prachtig goud & zilverachtig voetstuk en pronkt met zijn mooie kleuren - om nog maar niet te spreken van zijn... ehmm... drievoudige gouden orgaan. De Duivel is niet buitengewoon groot, heeft heel gewone menselijke afmetingen en de twee figuren aan weerszijden zijn maar klein (hooguit een meter hoog).

::  foto 164  ::  foto 165  ::  foto 166

De twee zijn niet geketend; de aantrekkingskracht van de Duivel is blijkbaar groot genoeg om hen zonder ketenen onder zijn fladderige vleugels te houden, als marionetten aan onzichtbare touwtjes. De ketenen op de tarotkaarten van de Duivel zijn met hun wijde lussen natuurlijk ook slechts denkbeeldig.

::  foto 167

Na Matiging kun je nog steeds verleid worden om duisternis of vervorming te creëren. De twee hebben geen horentjes en geen staarten, de vervorming bevindt zich bij hen op het meest aardse niveau van de voeten. Het rode mannetje heeft bokkenpoten met hoeven (de poten waarmee de Duivel vaak wordt afgebeeld), het paarse vrouwtje heeft in plaats van voeten grote klauwen. Beide lijken nogal ongemakkelijk te lopen. Ze staan op een stevige stenen plaat, maar bewegen zich alsof ze zich op drijfzand bevinden. De Duivel zelf heeft, in groteske vorm, de voeten van de twee aangenomen... één rode voet die zich om het voetstuk klemt en één voet gestoken in een paarse pantoffel. Hij treedt op namens de twee...

::  foto 168  ::  foto 169

Niki's Duivel is zowel mannelijk als vrouwelijk en met zijn lapjespak vol kleuren en patronen kun je alles in hem zien wat je maar wilt zien... en ook wat je liever niet wilt zien... Als Schaduw staat hij voor alles wat je in jezelf afkeurt, waar je niet trots op bent en wat je liever verborgen houdt. Toch hoef je maar naar zijn scheefstaande horens, zijn scheefstaande oren, zijn scheefzittende neus, zijn scheefgetrokken mond en zijn schijnheilige blik te kijken om op je klompen, hoeven of klauwen aan te voelen dat hij bezig is met een schijnvertoning, een goocheltoer en dat het beeld dat hij je van jezelf voortovert een onwaarachtig beeld is. Zo belachelijk ben je echt niet. Maar pas wanneer je eist in zijn mouwen te mogen kijken, achter zijn rug, diep onder zijn vleugels, ja zelfs in de kist waar hij bovenop staat, zijn trucendoos, kun je voorkomen dat hij je steeds weer het schaamrood op de kaken brengt.

"Alleen ging ik uit naar de plaats van afspraak. Maar wie gaat mij in stille duisternis achterna? Ik ga opzij om hem te ontwijken, maar ik raak hem niet kwijt. Hij doet het stof van de grond opwarrelen met zijn drukte: bij elk woord dat ik spreek voegt hij zijn harde stem. Het is mijn eigen kleine zelf, mijn Heer! Hij die geen schaamte kent. Maar ik schaam mij in zijn gezelschap tot Uw deur te komen."
- Rabindranath Tagore

De vervorming van de twee figuren zit ook in hun kleur. Rood en paars zijn de uitersten van het spectrum. Ze zijn zó rood... zó paars... zó diabolisch in hun extreme polariteit. Terwijl de Geliefden een keuze uit liefde uitbeelden, gaat het bij de Duivel om het gevoel geen (andere) keuze te hebben of om een keuze gebaseerd op nodig hebben. Bij de Duivel komt ook zelfliefde duidelijk aan de orde. En het antwoord ligt in het zoeken naar evenwicht tussen polariteiten.

::  foto 170

Hij is verzengend rood, onstuimig, wellustig, agressief, overheersend en helemaal op het aardse gericht. Omdat hij onvast op zijn hoeven staat, wordt hij gemakkelijk overweldigd door agressie, hebzucht en begeerte. Op zich is de rode energie positief noch negatief, maar als rood overactief is, verandert ze in een polariteit en dat vereist de tegenovergestelde polariteit om te genezen. Heel diep in zijn innerlijk weet hij dat hij de vrouwelijke energie nodig heeft en daarom gaat hij wellicht van de ene naar de andere vrouw, echter zonder de tijd te nemen om die energie te leren doorgronden. Hij weet alleen, in de donkerste uithoeken van zijn geest, dat hij dit verlangen heeft en dat het hem overweldigt. En in plaats van zijn wezen te verheffen, maakt hij zich kleiner dan hij in werkelijkheid is.

Zij is smachtend paars. Paars is eigenlijk een verheffende, spirituele kleur, maar wanneer paars overactief is, leidt ook dit tot onevenwichtigheid. Natuurlijk is spiritualiteit bevredigend en machtig, maar ze kan niet compleet zijn als ze een groot deel van de menselijke expressie ontkent en de toegang blokkeert tot de eigen krachtige rode energie. Wellicht hunkert zij om zich aan iemand vast te klampen (klauwen) die deze energie overduidelijk uitstraalt. Er kan grote manipulatie of macht in die rol liggen. Onder het mom van liefde gebeurt veel dat neerkomt op misbruik van macht. Door de grote loodzware voeten lijkt de aarde een magneet geworden en komt er van de verheffing weinig terecht. Ook zij maakt zichzelf kleiner dan zij in werkelijkheid is.

Er kan slechts werkelijke bloei zijn als er sprake is van vereniging, versmelting en die moet zowel op de stoffelijke als geestelijke niveaus plaats vinden, waarbij de een kracht doorgeeft aan de ander. Matiging gaf het voorbeeld: leg de verbinding...

Niki's Duivel heeft ook nadrukkelijk een seksuele betekenis. Daar wil ik in een ander hoofdstukje nog op terugkomen.

[Ricca]

Niki's Boeddha

Nee, hij zit niet in de Tarottuin, maar in een botanische tuin in Missouri. Ik laat hem hier toch zien - als extraatje - omdat ik hem zo mooi vind.

::  foto 172

[Ricca]

On the Threshold of a Dream...
Niki's Maan (18)

In de Grote Arcana hebben de kaarten een vaste volgorde en wordt de Maan omringd door de Ster en de Zon. In de tarottuin staan de beelden in een veel vrijere volgorde en staat de Maan zelfs helemaal niet in de buurt van de Ster of de Zon, maar toch houdt de plek van de Maan wel verband met de Ster en de Zon.

De Zon (hoger bewustzijn) staat zeer zichtbaar in het centrum van de tuin, de Maan (het onbewuste) staat op een meer verborgen, maar niet onvindbare plek. De Maan is - hoe kan het anders - met haar belichte kant (de zilveren sikkel) in de richting van de Zon gekeerd. De Zon is trouwens een vogel die zélf kan vliegen (actief), de Maan - zo zal blijken - láát zich optillen (passief).

De Ster (17) is een hoger niveau van Kracht (8 = 1+7). Het meisje met de draak en de nog te bespreken Sterrenvrouw hebben dezelfde rode haren. Bij de Ster is het laatste restje angst voor de groene draak van Kracht verdwenen en dit maakt de weg vrij voor de Maan. Het is dan ook geen toeval dat het pad naar de Maan begint bij de staart van de groene draak.

::  foto 173

Via een halfverborgen trapje bij die staart, kom ik op een aanvankelijk weinig belovend pad naar wat de rand van de tuin lijkt te zijn. En plotseling is ze daar, de Maan, gedragen door een enorme, bloedrode kreeft, die op zijn beurt wordt gedragen door twee honden die op een felgroen eilandje zitten. De honden verschillen als dag en nacht, maar werken een-drachtig samen.

::  foto 174  ::  foto 175

De levendigheid van het geheel lijkt in groot contrast met de vaak donkere en geheimzinnige afbeeldingen op tarotkaarten van de Maan. Kan zo een kleurig, vrolijk geheel het onbewuste voorstellen? Jazeker, denk maar aan de bonte helderheid van sommige dromen, vooral lucide dromen, waarin het lijkt alsof er een sluier is weggenomen en voorwerpen zelfs duidelijker en helderder zijn dan in het waakleven.

::  foto 176  ::  foto 177

De elementen van het groepje van de Maan zijn verenigd op een manier die vreemd lijkt als je het geheel als een opeenstapeling beschouwt. Net als droomsymbolen zijn ze eigenlijk niet op elkaar gestapeld, maar komen ze vanuit elkaar voort. Ik begin daarom onderaan, bij de basis, het eilandje van het zelf. Het water dat het eilandje doorklieft is een subjectieve opening in het zelf, een opening naar het onbewuste, de opening waarin al je gedachten en herinneringen verdwijnen als ze je bewuste geest verlaten. Als je te zeer op het fysieke bestaan gericht bent, kan het lijken alsof deze opening geheimzinnige, onbekende eigenschappen heeft, alsof je mentale leven een soort verraderlijke valkuil heeft waar je gedachten in vallen om in het niets te verdwijnen... Om jezelf te beschermen, om je subjectiviteit tegen doelloosheid te beschermen, richt je dan vanzelf psychische barrières op bij de veronderstelde gevarenpunten: de twee honden aan weerszijden van het water zijn bewakers van de opening, beschermers tegen wat er eventueel tóch uit het water zou kunnen komen...

Gedachten en ook emoties verdwijnen echter niet in het niets als ze eenmaal gedacht of gevoeld zijn. Je kunt leren je gedachten en emoties te volgen op hun weg naar andere werelden door je eenvoudig te realiseren dat je eigen werkelijkheid dóórgaat in aangrenzende werkelijkheden. Gedachten en emoties die je bewuste geest hebben verlaten, kunnen je naar andere omgevingen voeren. De subjectieve opening waardoor gedachten lijken te verdwijnen is in feite zoiets als een psychische kromming of poort die het zelf dat je kent, verbindt met andere universums van ervaring, met realiteiten waarin symbolen tot leven komen en gedachten hun potentiëel niet wordt ontzegd.

Als je in jezelf een punt bemerkt waarop je eigen bewustzijn lijkt te wijken of lijkt te ontsnappen of als je een punt bemerkt waarop je bewustzijn lijkt te eindigen, dan is dat het punt waarop je jezelf achter psychische barrières hebt gezet en dat is een gebied dat je zou kunnen verkennen. Je staat op het gras van het groene eilandje, de threshold... De Maan wordt in sommige delen van Zuid-Amerika gezien als de moeder van alle grassen.

Het gras van het eilandje is groener dan het groen van de tuin, bijna surreëel, en dit wijst op een verandering in het bewustzijn. Door deze verandering begint het heldere water van het onbewuste uit te stromen en hierdoor wordt het eilandje een voedingsbodem voor fantasieën, verbeelding, innerlijke beelden, droombeelden, visioenen en alles wat bij de Maan hoort. De honden zijn ineens niet meer de strenge bewakers. Er hoeft maar een kreeft uit het water te komen of hun nieuwsgierigheid en speelsheid nemen het over en samen spelen ze het klaar om de kreeft hoog op te tillen. Ze zijn dus ook gidsen of geleidehonden die de weg wijzen.

MOONDOGS

Goddess-company, we trail the truth.
Understand our night cries.
We guide and protect the children of the moon.
Heed our warnings.
We sing to the moon to show you the way
to ancient Moon magics.
We stand at the gates between worlds.
Follow us!

::  foto 178

De zachtgele hond met donkere & hoekige patronen in zijn vacht - patronen waarin vaag een vrouwenfiguur is te herkennen - heeft de liefhebbende en kalmerende zachtheid van een trouwe vriend en hij staat voor vertrouwen. De zwarte hond met witte & ronde patronen in zijn vacht is heel wat geagiteerder. Hij zit rechtop met zijn bek open alsof hij blaft of huilt of jankt. Zijn witte ogen en witomrande bek doen hem er een beetje eng en verwilderd uitzien, maar tegelijkertijd zijn in de patronen in zijn vacht voetzooltjes te herkennen en ook een trappend figuurtje en wordt duidelijk dat hij een soort kick beleeft. Hij staat voor een mix van opwinding en huivering. Het is per slot niet niks wat daar uit het water is gekomen... Een kreeft, zo rood, zo groot, zo ongenaakbaar, zo onaanspreekbaar... maar wel grijpbaar. Hebbes!

De kreeft, een zeer instinctief levend schepsel dat zeer oud kan worden en innig verbonden is met de diepe wateren, staat voor grote gevoeligheid en zelfs meer dan dat. Op een diep niveau vertegenwoordigt hij het aangeboren besef van de vitaliteit (rood) van het hele universum. Zonder dit (meestal onbewuste) besef zou het hanteren van die vitaliteit en dus van de eigen vitaliteit onmogelijk zijn. Dit besef vormt de grondslag voor alle ervaringen die een openbaringskarakter hebben: inspiraties, gevallen van spontaan weten, visioenen, ervaringen met kosmisch bewustzijn...

::  foto 179

De kreeft tilt de Maan met zijn scharen boven alle twijfel en onzekerheden uit. De Maan zelf is een koele zilverachtige sikkel met daarin de hemelsblauwe contouren van een vrouwengezicht, de spiegel van de ziel. Het groepje van de Maan is een voorbeeld van beeldtaal, de taal van het onbewuste, de oertaal van ons wezen. Wij dromen in deze taal. Dieren 'denken' in deze taal. De Maan wil als beeld begrepen worden.

Kijkend naar dit beeld voel ik vooral vreugde. Vreugde om de helderheid van het veel te groene gras, vreugde om de goedmoedige zachtheid van de gele hond, vreugde om de wilde uitbundigheid van de zwarte hond, vreugde om wat ze samen klaarspelen, vreugde en ontroering om de roerloze rust van de rode kreeft die van geen woorden afweet. En ik zie mijn vreugde weerspiegeld in het gezicht van de Maan die simpel geniet van het mysterieuze gevoel van geestelijke expansie dat hoort bij de lunaire staat.

::  foto 180  ::  foto 181  ::  foto 182

[Ricca]

Niki's Kluizenaars (9)

Er zijn twee Kluizenaars in de tuin en als je het Orakel, de vrouwelijke kluizenaar, meetelt zelfs drie. Om ze van elkaar te onderscheiden noem ik de twee mannelijke maar even de blauwe en de zilveren Kluizenaar. Je kunt ze zien als twee typen kluizenaars óf als twee aspecten van het ene archetype De Kluizenaar.

1. De blauwe Kluizenaar

De blauwe Kluizenaar is een 'klassieke' Kluizenaar met lantaarn en pelgrimsstaf (hoewel zijn lantaarn ontbrak op het moment dat ik hem zag, maar ik heb foto's gezien waarop hij wél een lantaarn in zijn rechterhand heeft). Net als de Dwaas en de Gehangene is hij gemaakt van polyester buizen en is hij ca. twee meter hoog. Hij is dus verplaatsbaar en zou overal in de tuin kunnen verschijnen - hetgeen past bij het feit dat hij op een reis is... en van verre komt... Het blauw is de kleur van spiritueel bewustzijn, de witte slang die zich om zijn staf kronkelt een symbool van wijsheid.

::  foto 183 

De transparantie van zijn blauwe gestalte laat zien dat hij materiële gehechtheden heeft losgelaten, althans die gehechtheden die een belemmering voor hem vormden. Er is natuurlijk niets tegen op gehechtheid als het geen belemmering voor je betekent. In negatieve zin betekent gehechtheid dat je je helemaal richt op een bepaalde materiële werkelijkheid en zegt: 'Hier ben ik veilig, hier heb ik macht, dus blijf ik hier'. Maar materiële zaken kunnen heel mooi zijn en een bron van oprechte vreugde. Het is niet het stoffelijke voorwerp dat de vreugde uitmaakt, maar onze waardering ervoor. En alles wat ons vreugde en dankbaarheid kan leren is van waarde. De blauwe Kluizenaar is meer een poëet dan een asceet.

::  foto 184  ::  foto 185

Opvallend aan deze Kluizenaar is de zichtbaarheid van zijn hart, symbool van naastenliefde en compassie. Wat hij dus niet heeft losgelaten is zijn gehechtheid aan mensen. Zouden mensen zich nooit aan elkaar hechten, dan zou de eenheid snel verdwijnen uit het aardse klaslokaal. En hoe zouden we dan eenheid kunnen leren? Hoe zouden we begrip kunnen ontwikkelen als we de eenheid die we willen leren, juist vermijden of aantasten? Zonder het reiken, het verlangen, het zoeken naar elkaar zou er geen menselijke samenleving bestaan... Hoewel bij het woord kluizenaar vaak gedacht wordt aan iemand die de eenzaamheid verkiest boven de samenleving, is de blauwe Kluizenaar juist dienstbaar aan de eenheid. 

Daartoe kan hij midden in de samenleving staan óf in een hutje op de hei zitten, het maakt niet uit. Mensen hoeven niet fysiek in zijn nabijheid te zijn om hem de gelegenheid te geven van hen te houden, voor hen te bidden... Hij hoeft zijn gaven van naastenliefde niet te beperken tot de mensen die hij daadwerkelijk ontmoet. Hij kan ook anderen zien, want zien is niet beperkt tot de ogen van het lichaam. Als mensen naar hem toekomen om een beroep te doen op zijn ervaring en wijsheid, zal hij hen helpen met de mildheid van een medemens.

Een van de meest geliefde voorstellingen die hij zich maakt, is die van het ogenblik dat alle handen zich uitstrekken om elkaar aan te raken, dat alle harten elkaar verwelkomen, dat de lichtjes van alle Kluizenaars zich samenvoegen tot één groot licht. Dan zal er geen isolement meer zijn en dat is waarnaar de wereld op weg is.

[Ricca]

2. De zilveren Kluizenaar

De zilveren Kluizenaar, als tegenhanger van het vrouwelijke Orakel ook wel de Profeet genoemd, wandelt in diepe contemplatie over een pad ergens achter de Geliefden. Het Orakel staat in zijn nabijheid. Hij is geheel in zichzelf gekeerd, zijn grote ogen naar binnen gericht en alles aan hem is spiegelend. Hij is in een staat van verstilling en stilte, een staat van zijn in plaats van doen. Het pad dat hij bewandelt is de weg van de geest.

::  foto 186  ::  foto 187  ::  foto 188  ::  foto 189  ::  foto 190  ::  foto 191

Hij is meters hoog en veel groter dan de blauwe Kluizenaar die met gemak binnenin hem zou passen. Zijn grootte is een afspiegeling van zijn wens om verbinding te maken met zijn hogere wezen. Diep van binnen weet hij dat verbondenheid met anderen (de blauwe Kluizenaar) geen vervanging is voor een diepe verbinding met het hogere zelf, maar dat weerhoudt hem er niet van om - zoals kluizenaars en monniken altijd gedaan hebben - onderdak te verlenen aan reizigers of zoekers onder zijn hoede te nemen. Zijn mantel met de kleur van de zilveren maansikkel is van binnen leeg... je kunt dwars door hem heen lopen of een schuilplaats bij hem vinden.

foto 192  ::  foto 193  ::  foto 194  ::  foto 195

Voor hemzelf betekent de lege mantel dat hij een soort leegte ervaart, het gevoel van eenzaamheid of onzekerheid dat een voorbode is van een belangrijke verandering of een keerpunt in zijn leven (merk op dat hij dwars op het pad staat). In de Grote Arcana is hij de voorloper van het Rad van Fortuin, het rad van gebeurtenissen in de tijd. Door met volharding te werken aan het verhogen van zijn afstemming, zullen gebeurtenissen, uiterlijke omstandigheden en veranderingen steeds minder invloed op hem hebben en voor hem geen belemmering meer vormen om lief te hebben. In hem groeit het inzicht in de aard van de liefde en de kracht om zichzelf en anderen lief te hebben zonder schuldgevoel, jaloezie, valse trots of valse nederigheid. Hierdoor ontstaat ook het vermogen om de enorme, onvoorwaardelijke, liefdevolle compassie van het goddelijke te omvatten en te aanvaarden. Dat is natuurlijk een grote stap en er zijn veel kleine stappen voor nodig, maar er zit vreugde in zelfs kleine stappen. Elke stap vooruit maakt de volgende zichtbaar. Het werk van de Kluizenaar is een deel van een proces dat altijd doorgaat. In stilte.

[Ricca]

De Hoftuin van de Keizer
(deel 1)

De hoftuin van de Keizer heeft een tweeledige betekenis. Als ommuurde ruimte staat de tuin voor de binnenwereld van de Keizer, zijn gesloten gevoelswereld. Er staan enkele boompjes, dus je mag het inderdaad een tuin noemen, maar het is geen tuin waar de natuur welig tiert. Een arme-tierige tuin is het echter allerminst. De hoftuin is ook het territorium van de Keizer, het gebied waarover hij heerst en dat hij beschermt en verdedigt: de samenleving, de geciviliseerde maatschappij, de beschaving. De grillige zuilen, de een nog kleurrijker dan de ander, symboliseren eigenschappen, taken en prestaties van de Keizer, zijn bijdragen aan de maatschappij, pour le bon et pour le mauvais, de vele manieren waarop hij als steunpilaar in de samenleving aanwezig is óf als hinderpaal voor innerlijke spirituele vrijheid. De binnenkant van de tuinmuur is diepblauw (royal blue) en voorzien van vele reliëfs. Langs de hele lengte van de muur lopen zwart wit geblokte randen en ook de toegangspoorten tot de tuin (er zijn er twee) zijn geheel zwart wit geblokt. Al met al een intrigerende tuin en een lust voor het oog, deze garderobe van de Keizer.

::  foto 196  ::  foto 197  ::  foto 198

Elke zuil heeft een eigen thema. Ik begin met de zuil recht onder het kasteel en ga met de wijzers van de klok mee.

ZUIL 1: Grote, kleurige cijfers en melkwitte vlakken vormen samen het geheel; óp de vlakken bevinden zich kleinere zwarte cijfers.

::  foto 199  ::  foto 200  ::  foto 201  ::  foto 202

De grote cijfers vertegenwoordigen het fundamentele principe dat structuur geeft aan het fysieke universum. De levensvormen, de vormen van vruchten en kristallen, de seizoenen, de bewegingen van de planeten, ze zijn allemaal onderworpen aan cijfermatige relaties. Zelfs muzikale harmonieën zijn aan numerieke wetten onderworpen. Getallen vormen het abstracte raamwerk van de schepping. Als universeel sjabloon voor de schepping zijn ze symbolen voor perfectie. Ook in de wiskunde (ons gebracht door de Keizer) vormen getallen structuren. De wiskunde raakt aan het ontastbare... Daarom is de zuil wit.

Rekenmethoden horen bij de Keizer, dus ook de numerologie. De kleuren van de grote cijfers passen bij de betekenis van de archetypen van de Grote Arcana. Het getal 4 van de Keizer is bijvoorbeeld rood. Ik zie dat de 5 groen is. Hier lijkt een verband te zijn met de groene neus van de Hiërofant...

Cijfers vormen een gemakkelijke maatstaf voor de tastbare wereld, de uiterlijke wereld van aantallen en feiten, meetbaar, weegbaar, telbaar. En daarin ligt de valkuil van de zwarte cijfertjes. Kwantiteit zegt nog niets over kwaliteit... Een lang leven is niet hetzelfde als kwaliteit van leven. De kwartaalcijfers zijn niet de maat der dingen.

Een reeks van cijfers markeert het lineaire pad van de tijd. Pas wanneer exponenten (kwadraten, machten e.d.) hun intrede doen, ontstaat de speelsheid die recht doet aan de cyclische aard van ons wezen.

ZUIL 2: Een naadloos mozaïek van trajecten, vlakken en blokjes in zwart-wit en kleur bedekt de hele zuil.

::  foto 203  ::  foto 204  ::  foto 205  ::  foto 206  ::  foto 207  

Wat de kleuren betreft herinneren deze kleren van de Keizer aan het jasje van de Dwaas. Maar dat jasje was transparant en had golvende lijnen, bij de Keizer heeft het zich verdicht tot een gesloten en rechtlijnig geheel dat voldoet aan zijn behoefte aan orde en zekerheid, vooral op mentaal niveau. De strakke ordening is wel een beperking: de meest kleurrijke ideeën zitten ingesloten tussen rationele struikelblokjes. De speelruimte van de Dwaas ontbreekt, onbevangenheid heeft plaats gemaakt voor discipline en zelfbeheersing.

ZUIL 3: Een zuil met witte en zwarte handen in reliëf.

::  foto 208  ::  foto 209  ::  foto 210  ::  foto 211

Ik vind dit een van de mooiste zuilen in de hoftuin. Hij staat voor saamhorigheid, voor broeder- en zusterschap, voor medereizigerschap en voor eenheid in verscheidenheid. De tegenstelling zwart/wit lijkt op het eerste gezicht de voornaamste tegenstelling op deze zuil, maar kijk ook eens naar de verschillen tussen de witte handen onderling. En tussen de zwarte handen onderling. Iedere hand is uniek. Er zijn oude handen en jonge handen, brede handen en smalle handen, linkerhanden en rechterhanden, vuisten en ontspannen handen, er is een geopende hand (de handpalm naar buiten gekeerd) en één paar handen is gevouwen. Alle handen vinden houvast op de witte zuil van de mensheid. Wij zijn op de eerste plaats mens en pas daarna man of vrouw, jong of oud, wit of zwart enz. Dit zou de Keizer nooit mogen vergeten als hij wetten of maatregelen afkondigt die de hele samenleving raken. Wetten waarop achteraf allerlei uitzonderingen moeten worden gemaakt om het onrecht eruit te halen, hebben om te beginnen al niet gedeugd.

Regeringen hebben nooit tot doel gehad de bevolking spirituele leiding te geven. Alle bestuurslichamen zijn - zonder uitzondering - monsterlijk ver uitgedijd boven de behoeften van de mensen in wiens belang ze werden ingesteld. Universele wetten zijn simpele wetten van liefde. Ooit zal de Keizer inzien dat het slechts zijn taak is om de eenheid in de samenleving te bevorderen, om vrijheid en gelijkheid te garanderen, om herkenning van het medereizigerschap te bevorderen, om solidariteit te stimuleren.

Handen staan ook voor handelen en vaak beoordelen mensen elkaar op hun handelen. Als echter het gevoel van medereizigerschap gewekt wordt, bijvoorbeeld door een charismatische of in ieder geval volwassen Keizer, dan komt de kern van ieder mens iets losser te staan van zijn handelingen. En daarmee wordt de mate waarin mensen kunnen worden gekwetst door toedoen van anderen, tot een minimum teruggebracht. Dan ontstaat er een groter gevoel van communicatie, van eenheid, van - inderdaad - samen reizen en van de noodzaak om elkaar onderweg te helpen. Yes we can. En vele handen maken het werk licht...

Spiritualiteit heeft veel te maken met verantwoordelijkheid. Met persoonlijke verantwoordelijkheid, die leidt tot gebieden van verantwoordelijkheid jegens anderen. Niet verantwoordelijkheid vóór anderen. De Keizer is niet verantwoordelijk voor anderen, hij heeft verantwoording jegens hen. Maar al te vaak is verantwoordelijkheid voor anderen bewust of onbewust de drijfveer voor destructief handelen. In spirituele zin kán niemand verantwoordelijkheid nemen voor iemand anders, want ieder is verantwoordelijk voor zichzelf. We kunnen alleen maar verantwoordelijkheid hebben jegens anderen. En hoewel dat in één opzicht slechts een subtiel verschil is, ligt er een wereld van vrijheid besloten in het gebied van verantwoordelijkheid-jegens, en een wereld van valse gevangenschap, beperking en verstrikking in het gebied van verantwoordelijkheid-voor.

Verantwoordelijkheid-jegens vervangt oordeel door onderscheid en compassie van een spirituele orde. Zij leidt tot het praktizeren van het hoogste dat in ieder mens schuilt en tot erkenning van en communicatie met het hoogste dat in ieder ander schuilt. Daarmee worden enorme gebieden van creativiteit ontsloten... Dingen terugbrengen tot normen en verwachtingen die eigenlijk voorwaarden zijn, is een ernstige beperking en een struikelblok om spiritualiteit te laten doordringen in alle gebieden van het leven. Structuur leidt tot veiligheid, maar brengt ook gevangenschap met zich mee.

De planeet Aarde is een enorm ruimteschip,
maar geen passagiersschip -
omdat wij allemaal bemanningsleden zijn,
verantwoordelijk voor en meesturend aan
de juiste koers.

Nog 21 zuilen te gaan...

[Ricca]

ZUIL 4: Een zuil met gouden spiegels (creativiteit, zon, blijdschap) en tegels met de namen van alle medewerkers aan de tarottuin.

::  foto 212  ::  foto 213

ZUIL 5: Een robijnrode zuil vol harten in verschillende maten, vormen en kleuren.

::  foto 214  ::  foto 215  ::  foto 216  ::  foto 217

Deze zuil toont de Keizer als liefdevolle vader. Het robijnrood met een weerschijn van pink en paars is een zeer positieve kleur rood waarin adeldom en onzelfzuchtige liefde de boventoon voeren en waarin ook oerverbondenheid doorklinkt. De harten staan voor zijn kinderen, kleinkinderen, de kinderen van de wereld, het kind in hemzelf. Sommige harten zijn spiegeltjes. Kinderen dragen veel eigenschappen van de ouders in zich. Ze geven de ouders een duidelijk zicht op wat zij in zichzelf meedragen. Zij kunnen ook op pijnlijke wijze iets van de ouders weerspiegelen, maar in de robijnrode liefde voor zijn kinderen ontdekt de Keizer het beminnenswaardige in zichzelf.

De harten kunnen ook goede doelen vertegenwoordigen en dan staat de zuil voor liefdadigheid, mededogen en onbaatzuchtigheid - de weldadige invloed van de Anima die in de vorm van vele vrouwengezichten aanwezig is op de buitenkant van de galerij boven de zuilen.

::  foto 218  ::  foto 219  ::  foto 220

Hardvochtig is de Keizer die niet huilt om de tranen van zijn kind. Maar als de Keizer kleurig speelgoed geeft aan zijn kind, begrijpt hij waarom alle bloemen kleur hebben. Als hij een liedje zingt om zijn kind te troosten, weet hij waarom er muziek klinkt in de bladeren van de bomen en in de golven van de zee. Als hij zoetigheid geeft aan zijn kind, weet hij waarom er honing in de bloemen zit en waarom vruchten zoet zijn. En als hij een lach op het gezicht van zijn kind tovert, weet hij waarom hij leeft.

ZUIL 6: Een zuil met piramidevormige punten, in wisselende aantallen op rechthoekige vlakken gegroepeerd en geheel jadegroen. Bovenin bevindt zich een ring van jadekleurig spiegelglas.

::  foto 221  ::  foto 222  ::  foto 223  ::  foto 224

Deze meest keizerlijke zuil verbindt de Keizer met de Egyptische farao's (piramiden) en de Chinese keizers (jade), die allen regeerden met een hemels mandaat (de spiegelende band bovenin). Het oude Egypte en het oude China waren hoogontwikkelde beschavingen met veel overeenkomsten in cultuur. De zuil staat voor verlicht gezag en beschaving, voor het in goede banen leiden van de energieën van de beschaving alsook voor hoogwaardigheid en perfectie op het gebied van bouwen, architectuur en ruimtelijke ordening. De kennis over het samenspel van ruimte (vierkant) en geest (driehoek) is tegenwoordig op de achtergrond geraakt... Gebouwen uit de oudheid kunnen door hun (geometrische) vormen een diepe indruk maken en bij de bezoekers een gevoel van innerlijke rust oproepen of subtiele bewustzijnsveranderingen stimuleren. Veel gebouwen werden met dit doel gebouwd en ook hun ligging op energierijke plaatsen op aarde speelde hierbij een rol.

ZUIL 7: Een zuil met afwisselend lagen van witte en zwarte bollen.

::  foto 225  ::  foto 226  ::  foto 227

Deze zuil verbindt het rechthoekige zwart-wit van de Keizer met het zwart-wit in ronde vorm van Gerechtigheid en staat voor aardse rechtvaardigheid, rechtspraak, justitie. Meer over deze zuil schreef ik al bij Gerechtigheid (11).

[Ricca]

ZUIL 8: Opnieuw een zuil in zwart-wit, deze keer met vraagtekens en uitroeptekens.

::  foto 228  ::  foto 229  ::  foto 230  ::  foto 231

Golvende versieringen benadrukken de ronde vorm van de vraagtekens en het speelse karakter van de vragen, rechtlijnige versieringen benadrukken de rechte vorm van de uitroeptekens en de strengheid of starheid van de antwoorden.

Deze zuil bestrijkt het gebied van redeneren en argumenteren, van twijfelen als intellectueel behendigheidsspel, van logisch denken en om de intuïtieve brij heen draaien, van spitsvondig redetwisten en eigenlijk langs elkaar heen praten...

De grote denkers hebben er eeuwenlang plezier in gehad om delen van de werkelijkheid uit het geheel te lichten om ze te kunnen ontleden en zo tot een algemeen geldende waarheid te komen. Vervolgens vergaten ze het geheel waaruit het deel was voortgekomen en dat is de oorzaak van veel leed en verwarring in de wereld, want de rationele benadering vervormt de levende werkelijkheid tot een doodse werkelijkheid door het wezen ervan weg te nemen. Louter intellect is nooit voldoende om tot de diepste waarheid te komen. Het hart verlangt niet naar spraak, maar naar gezang...

Waar de geest onbevangen is en de blik vol verwondering, waar de wereld niet in stukjes wordt gebroken en zangvogels niet bespot, waar de geest zich laat leiden door de intuïtie en waar gedachten zich aldoor verruimen, in dat land van vrijheid kan de Keizer zich heimelijk hulpeloos voelen - zeker als hij vindt dat hij moet doen alsof hij alles onder controle heeft en machtig is.

In het land van de Keizer vindt men dat het verstand de leiding moet hebben. Gevoel wordt irrationeel gevonden. Rationaliteit is de eis van het verstand dat tegen het gevoel zegt: Ik heb hier de leiding. Jij bent maar belachelijk en weet niet." Maar de wereld hoeft niet rationeel te zijn. Zij hoeft alleen maar te worden ervaren. Uit de diepe bron van menselijke ervaring komt alle kennis en wijsheid. Om uit die bron te putten heeft de Keizer zijn hart nodig, zijn innerlijke kracht, zijn spontaniteit, zijn liefde voor het leven. Als het verstand niet in dienst staat van het hart, wordt het een onbetrouwbare meester. Star en onbuigzaam als het uitroepteken. Een wegwijzer misschien, maar geen leraar.

ZUIL 9: Een zuil met kegelvormige uitsteeksel in helder blauw, wit, zwart en oranje. De witte zijn voorzien van een spiraal en de oranje bevinden zich allemaal onderaan de zuil.

::  foto 232  ::  foto 233  ::  foto 234  ::  foto 235  ::  foto 236  ::  foto 237

De kegeltjes en ook de spiralen staan voor energieën en drijfveren. De Keizer heeft een groot potentieel voor geestelijke en spirituele groei (blauw en wit), al is hij ook in staat dit potentieel te ontkennen (zwart). Verder is er - onontkenbaar - een duidelijk potentieel voor vreugde en genieten (oranje). Wat opvalt is de scheiding tussen enerzijds (boven) de geestelijke energieën en anderzijds (onder) de lichamelijke en emotionele energieën.

Oranje is een vrolijke, warme en levendige kleur. Het is de kleur van het 2e chakra (sacraalchakra), het gebied van de meest fundamentele behoeften en emoties, van lachen en huilen, van genieten, van seksualiteit. Het is ook een verheffende kleur. De seksuele energie bevat letterlijk het zaad van creativiteit op alle niveaus en is belangrijk voor de spirituele groei.

Als iets wordt gescheiden, zoekt het vanzelf naar completering. Zo wordt het spirituele zoeken weerspiegeld op een seksueel niveau. Maar het idee dat spiritualiteit bóven de materie en het lichaam staat en dat seksualiteit van een lagere orde is, op de zuil letterlijk een ondergeschoven gebied, leidt eerder tot tegenstellingen of polariteiten dan tot het overwinnen daarvan en werkt als barriëre voor spirituele groei. Want hoe kan de daad die zorgt voor de grootste intimiteit en geborgenheid om de levensreis te helpen voltooien van een lager niveau zijn?

Het blauw is de kleur van het 5e chakra (keelchakra) en staat ook voor communicatie. Het is tijd dat de Keizer seks veel meer gaat zien als communicatie-middel, als uitdrukking van liefde, als troostende tederheid. Seksualiteit zou ook spirituele en meditatieve aspecten moeten hebben. Maar het moet óók plezier zijn, want het niveau van plezier, lachen en vreugde, komt niet genoeg aan bod bij het leren over evenwicht en spiritualiteit.