Rare dromen

[Billy]

Meestal  onthou ik m'n dromen niet maar nu herinnerde ik 2 dromen na elkaar, en ze zijn bizar.

Droom van 25 op 26 novemer:

Ik was mijn bruine tas kwijt; alles zat erin: mijn portefeuille met het laatste geld van de maand, mijn buskaart, mijn digitaal fototoestel, mijn paraplu (en het was zo’n schoontje), mijn gsm enz…. Waarschijnlijk achtergelaten op de bus. Ik panikeerde niet. Ik zoek wat aan de bushaltes waar er veel volk staat, er wordt zelfs gezongen en gedanst. Ik ga ook niet naar de politie en ik blokkeer mijn rekening niet, er staat toch niets op.

Ik wandel verder en kom op een plek. Ik ga op iets zitten en kom in het water terecht, het lijkt op een zwembad. Ik mag verder, het is een soort van roetsjbaan maar ene die in en uit het water gaat. Ik vermoed dat het komend traject vooral onder water is dus wil ik niet. Een man van mijn leeftijd helpt me op het droge. Naast hem zit er een oudere vrouw. Ze knuffelen elkaar maar ik krijg er geen hoogte van; is dit nu zijn vriendin of zijn moeder.

Ik vraag hem waar (Sint-Michiels?) we zijn omdat ik niets herken en ook niet zo heel ver heb gewandeld. (een antwoord komt er niet)

Achter mij staat een toog, ik zet mij daaraan. Het regent, ik krijg een handdoek. De toog staat in een huisje, het lijkt op een studentencafé van de ksa. Er zijn daar mensen en de enige die ik herken â€" Brit Van der Borght, een Vlaamse actrice - neemt mijn handdoek. Ik vraag haar een handtekening en zo geraken we aan de praat, ik vraag haar wie haar voorbeelden zijn. (weeral komt er geen antwoord maar ik zit er eigenlijk ook niet op te wachten)

Ik wil vertrekken maar ik word er attent op gemaakt dat dit niet zo’n goed idee is; buiten hagelt het; zo groot als voetballen.

Ik blijf. En dan krijg ik het gevoel dat het huisje niet meer stilstaat, precies alsof we op een trein zitten maar de sporen liggen hoger dan de begane grond. We passeren een groot flatgebouw. Ik kan binnenkijken door grote ramen, ik zie geen mensen maar wel veel spullen. Ik zie één plaats waar er tassen liggen â€" een beetje gelijkend op de mijne die ik kwijt ben maar dan in verschillende kleuren â€" ik zie verspilling. Ik zie ook auto’s en kampeerauto’s (camper) geparkeerd staan maar dat is echt niet de plaats; zo hoog.

Daarna gaan we verder. Ik zit precies nog altijd op de trein maar ik heb het gevoel dat we op de wolken reizen, tussen aarde en hemel, ik zie niet alles in detail. Wel zie ik een kraan, eigenlijk alleen het bovenste horizontale gedeelte dat midden in de plas ligt, op die kraan zitten er zwarte vogels, ik vermoed kraaien. Die plas is regen dat naar beneden valt. Het horizontale gedeelte met de kraaien kan niet gezien worden vanaf de grond.

We gaan verder, ik zit weer in dat huisje, ik heb niet het gevoel meer dat ik op de trein zit. Er wordt weer gepraat en alles wordt ronder; hoeken worden afgerond, muren van de traphal worden rond. We nemen de trap naar beneden, ik ben de eerste denk ik. Ik wacht even want het is allemaal zo overweldigend. Ik hoor iemand achter mij aan Britt vragen wanneer ik mij zo voel â€" ze hebben het over mijn hsp â€"

En dan word ik wakker, blij dat ik mijn bruine zak en spulletjes nog heb.

Droom van 26 op 27 novemer:

Ik moet geopereerd worden. Mijn chirurg is dokter Hoeybrechts van de welnesskliniek. IRL is hij een plastisch chirurg maar in m'n droom is hij vriendelijk en niet zo excentriek.
Laat me erbij vertellen dat  indien ik  ooit zou overwegen me plastische te laten opereren dat dit absoluut niet  bij dokter Hoeybrechts zou zijn. Ik heb hem gezien op tv en ik verkies een integere en rustiger persoon. Dit terzijde.
Ik moet dus een operatie ondergaan aan hals en schouders, wat is me niet duidelijk maar een canule en het zuigtoestel zijn van de partij.
Ik krijg verdoving maar het werkt niet, verpleegster en dokter wachten af tot ik in slaap val maar dat gebeurt niet, ik denk zelfs dat ik nog rondgelopen heb.
Hij vraagt waarom ik niet in slaap val. Ik vertel hem dat ik eigenlijk bang ben, ik heb al twee operaties achter de rug. Misschien hou ik de verdoving zelf tegen. Hij laat aan mij de keus om door te gaan of niet. Ik ga door niet wetend of het de juiste beslissing is.
Als ik rustiger ben begint de dokter er toch mee. Ik voel het af en toe, het is verdraagbaar maar niet altijd. Het instrument dat de dokter gebruikt is nu een "staplegun", zo'n nagelschieter dat nagels in hout schiet ( gezien bij Debbie travis op tv lol)
Even later heb ik ineens een andere dokter, ik moet ingeslapen zijn ofzo. Zij is wat relaxter en vraagt of ik meditatie of zen doe. Waarschijnlijk in de plaats van de verdoving. De sfeer is rustiger en ik vermoed dat het ondertussen al laat is want het is donker en ze is vermoeid.

En dan  kom ik wakker.

Wie er zich wil in verdiepen, veel plezier. Ik ben benieuwd.

Groetjes
BillyB

[Ricca]

Lieve Billy,

Wat een mooie dromen. En helemaal niet bizar hoor, tenzij je ze letterlijk neemt, maar dat moet je natuurlijk niet doen. Ik neem de eerste droom stukje voor stukje onder de loep.

Ik was mijn bruine tas kwijt; alles zat erin: mijn portefeuille met het laatste geld van de maand, mijn buskaart, mijn digitaal fototoestel, mijn paraplu (en het was zo’n schoontje), mijn gsm enz…. Waarschijnlijk achtergelaten op de bus. Ik panikeerde niet. Ik zoek wat aan de bushaltes waar er veel volk staat, er wordt zelfs gezongen en gedanst. Ik ga ook niet naar de politie en ik blokkeer mijn rekening niet, er staat toch niets op.

Op de levensweg (route van de bus) ben je in de afgelopen periode een aantal dingen kwijtgeraakt. Je hebt een soort 'bagage' (de tas) in de bus achtergelaten (achter je gelaten). Het gaat om je bruine tas (bruin is een aardekleur) met daarin persoonlijke zaken zoals portefeuille, buskaart, gsm - dingen die met je persoonlijkheid of uiterlijke identiteit te maken hebben. Zeg maar: ego-zaken. Je fototoestel (persoonlijke kijk op de wereld, je oude wereldbeeld) is ook verdwenen. Je neemt het verlies rustig op, alsof je de onbelangrijkheid van deze dingen begint in te zien. Alleen aan de paraplu lijk je wel gehecht te zijn, het was zo'n mooie... Een paraplu biedt bescherming tegen regen (gevoelens en intuïtieve ingevingen). Zonder paraplu ben je gevoeliger en ook kwetsbaarder. Alles bij elkaar is het toch een positieve ontwikkeling, zoals je kunt zien aan de mensen die bij de bushalte zingen en dansen. Zij leven met je mee en zijn blij voor jou!

Ik wandel verder en kom op een plek. Ik ga op iets zitten en kom in het water terecht, het lijkt op een zwembad. Ik mag verder, het is een soort van roetsjbaan maar ene die in en uit het water gaat. Ik vermoed dat het komend traject vooral onder water is dus wil ik niet. Een man van mijn leeftijd helpt me op het droge. Naast hem zit er een oudere vrouw. Ze knuffelen elkaar maar ik krijg er geen hoogte van; is dit nu zijn vriendin of zijn moeder.

Na de ego-trip (busreis) volgt een reis door de innerlijke wereld. Je belandt pardoes in een soort zwembad (het water staat voor de innerlijke wereld van de gevoelens en ook voor het onderbewuste). Er is een roetsjbaan die vooral ónder water gaat, maar dat wil je niet. Je hebt geen zin om in gevoelens ondergedompeld te worden of een duik in het onderbewuste te nemen. Dan zie je een jongeman en een oudere vrouw knuffelen: twee kanten van jouzelf die zich met elkaar verzoenen. Misschien jouw denkende en logische kant (mannelijk) en je innerlijke wijsheid (vrouwelijk). Door hun verzoening worden de verbindingswegen naar innerlijke wijsheid beter begaanbaar...

Ik vraag hem waar (Sint-Michiels?) we zijn omdat ik niets herken en ook niet zo heel ver heb gewandeld. (een antwoord komt er niet)

Je vraagt je af waar je bent. Eigennamen (plaatsnamen e.d.) mag je in dromen heel letterlijk nemen. Knokke zou bijvoorbeeld op knokken/vechten kunnen wijzen, Groenland op groen land = de natuur, IJsland op ijs-land of het ontbreken van warmte in je omgeving enz. Sint Michiels... doet me denken aan aartsengel Michaël die ons kan helpen op het gebied van samenwerking (ook de betekenis van een bus: met anderen samen onderweg zijn), verzoening (de man en de oudere vrouw), vrede en harmonie (het zingen en dansen van de mensen bij de bushalte - misschien horen deze mensen wel bij Michaël en zijn zij óók engelen). Het element van Michaël is lucht (het denken, de geest en het dromen) en verderop in de droom ga je werkelijk de lucht (de gedachtewereld) in.

Achter mij staat een toog, ik zet mij daaraan. Het regent, ik krijg een handdoek. De toog staat in een huisje, het lijkt op een studentencafé van de ksa. Er zijn daar mensen en de enige die ik herken â€" Brit Van der Borght, een Vlaamse actrice - neemt mijn handdoek. Ik vraag haar een handtekening en zo geraken we aan de praat, ik vraag haar wie haar voorbeelden zijn. (weeral komt er geen antwoord maar ik zit er eigenlijk ook niet op te wachten)

Maar eerst ga je naar een gezellig huisje/café met een toog (je nieuwe zelf). De gevoelens blijven een rol spelen (het regent) en je hebt geen paraplu meer... Als je natregent ga je huiveren. Een handdoek kan de huiverigheid wat wegnemen. De mensen in het huisje zijn allemaal delen van jouzelf. Je herkent een bekende actrice (een jou bekend deel van jezelf) en vraagt haar handtekening (identiteit). Ook vraag je wie haar voorbeelden zijn (misschien is die actrice in werkelijkheid een voorbeeld voor jou?). Na het verlies van de ego-dingen ben je op zoek naar een nieuwe identiteit: je ware zelf.

Ik wil vertrekken maar ik word er attent op gemaakt dat dit niet zo’n goed idee is; buiten hagelt het; zo groot als voetballen.

Hagel is bevroren water of bevroren of verdoofde gevoelens... (ik zie een parallel met droom 2 waarin een verdoving niet goed werkt). Maar ook al zijn de gevoelens bevroren, ze blijven je beïnvloeden en kunnen je toch flink pijn doen...

Ik blijf. En dan krijg ik het gevoel dat het huisje niet meer stilstaat, precies alsof we op een trein zitten maar de sporen liggen hoger dan de begane grond. We passeren een groot flatgebouw. Ik kan binnenkijken door grote ramen, ik zie geen mensen maar wel veel spullen. Ik zie één plaats waar er tassen liggen â€" een beetje gelijkend op de mijne die ik kwijt ben maar dan in verschillende kleuren â€" ik zie verspilling. Ik zie ook auto’s en kampeerauto’s (camper) geparkeerd staan maar dat is echt niet de plaats; zo hoog.

De hagelbui is de inleiding op de treinreis (de reden voor de treinreis). Het huisje (jij) rijdt als op een trein over een hooggelegen spoor. Je komt langs een flatgebouw, waar je door de ramen veel tassen ziet liggen (allemaal ballast). Er staan op deze hoogte ook auto's en campers geparkeerd, ego-symbolen. Deze hoogte is het ego-niveau.

Daarna gaan we verder. Ik zit precies nog altijd op de trein maar ik heb het gevoel dat we op de wolken reizen, tussen aarde en hemel, ik zie niet alles in detail. Wel zie ik een kraan, eigenlijk alleen het bovenste horizontale gedeelte dat midden in de plas ligt, op die kraan zitten er zwarte vogels, ik vermoed kraaien. Die plas is regen dat naar beneden valt. Het horizontale gedeelte met de kraaien kan niet gezien worden vanaf de grond.

Dan gaat de trein hoger tot boven de wolken en je komt in de wereld van de geest, de gedachtewereld. Er staat een kraan: een hulpmiddel om dingen van het ego-niveau naar een hoger niveau te tillen. Om bijvoorbeeld gedachten te verheffen... De kraaien staan voor jouw gedachten die al op dit hoge punt zijn aangekomen, wijze gedachten van je hogere zelf. Kraaien zijn ook een voorteken voor verandering en met hun scherpe ogen zien ze zowel de innerlijk als de uiterlijke werkelijkheid. Maar vanaf de grond - of op het ego-niveau - kun je dit deel van de kraan met de kraaien niet zien...

Kraaien hebben oog voor harmonie, evenwicht, heelheid en rechtvaardigheid. Ze vragen je om je denken en doen op elkaar af te stemmen, openlijk uit te komen voor jouw waarheid, de opdracht van je leven te kennen en verleden, heden en toekomst in het nu in evenwicht te brengen. Verander die oude werkelijkheid van vorm en word je toekomstige zelf.

De kraan ligt in een plas water (waaruit de regen naar een lager gebied kan vallen) en is dus ook een 'waterkraan': het middel waarmee je het water (regen of gevoelens) kunt laten stromen - of niet. Je ziet hier dat je gevoelens hun oorsprong hebben in de geest. Elk gevoel heeft een bovenliggende gedachte... In de droom ben je via je gevoelens (zwembad, regen, hagel) in de bovenliggende gedachtewereld terechtgekomen.

We gaan verder, ik zit weer in dat huisje, ik heb niet het gevoel meer dat ik op de trein zit. Er wordt weer gepraat en alles wordt ronder; hoeken worden afgerond, muren van de traphal worden rond. We nemen de trap naar beneden, ik ben de eerste denk ik. Ik wacht even want het is allemaal zo overweldigend. Ik hoor iemand achter mij aan Britt vragen wanneer ik mij zo voel â€" ze hebben het over mijn hsp.

De werkelijkheid van het huisje verandert inderdaad van vorm en wat je ziet is een afgerond geheel, de scherpe kanten zijn eraf. Je ziet jezelf met een andere blik. Ronde vormen zijn altijd een symbool van heelheid. In hoeverre dit met hsp te maken heeft... Ieder droom is in wezen een vorm van hsp. In de diepere droomgebieden is iedereen iedere nacht hsp.

Ik zou zeggen dat het goed met je gaat. Alleen voor de gevoelens ben je som nog te huiverig. Maar je hebt nu gezien waar ze vandaan komen.

Liefs,
Ricca

[Billy]

Hallo Rica

Terwijl ik dit aan het lezen was, werd ik er helemaal blij van:

Omdat ik het fantastisch vind dat je er de tijd en de energie hebt genomen om dit allemaal uit leggen.
Een hele oprechte en welgemeende merci van mij.

En omdat het inderdaad goed met me gaat.
Ik ga het nog een paar keer doorlezen en er een printje van nemen.
En met m'n gevoelens komt het ook wel goed. Ik heb er vertrouwen in.

Groetjes
Van een hele blije Billy

[Ricca]

Lieve Billy,

Wat fijn, dat je er blij mee bent. Ik zal ook even kort ingaan op de tweede droom - hij hoort toch een beetje bij de eerste droom.

Droom 2 gaat over het pijnvolle proces van het veranderen van je zelfbeeld. Er is plastische chirurgie nodig, d.w.z. een ingreep aan de buitenkant of - symbolisch gezien - een ingreep aan het ego of zelfbeeld. Voor het ego zelf is zo'n ingreep bijna onverdraaglijk omdat het elke verandering als een bedreiging ziet en zich daarom tegen elke verandering verzet.

De eerste arts (mannelijk, excentriek, drukdoenerig, kortom het prototype van een ego) is in feite je eigen ego dat de ingreep wel even zélf zal verrichten... De verdoving werkt echter niet, je blijft alert - en terecht: waarom zou je de zorg voor jezelf aan je ego toevertrouwen? De arts is in de droom weliswaar vriendelijk, maar ondertussen saboteert hij de boel en krijgt jou al zover dat je niet meer weet of de ingreep wel zo'n goed idee was. Zijn doel lijkt bereikt... Maar je gaat er toch mee door. Dan komt hij met de 'staplegun' als laatste truc om jou van de ingreep te weerhouden. Jij gaat ondanks de pijn dapper door. 

En dan ben je blijkbaar even ingeslapen (een soort overgave, waarbij je je ego-gevoelens van verzet opzij hebt gezet) en nu is er een vrouwelijke arts (je hogere zelf) die de leiding over de operatie heeft. Je bent nu in goede handen. Al lijkt zij wel een beetje moe geworden (lees: al ben je wel een beetje moe geworden van jezelf). Het is inmiddels ook donker geworden. Duisternis en vermoeidheid zijn tekenen van ongeïnspireerd zijn. Egocentrisch zijn is ongeïnspireerd zijn, maar Zelfgericht zijn in de juiste zin, betekent geïnspireerd zijn of de geest hebben. Laat je inspireren door je hogere zelf. Zij kan je helpen je zuivere toewijding terug te vinden. Toewijding leidt altijd tot inspiratie en licht. Dat is ware wellness.

Liefs,
Ricca