Dromen over Tsunami

[chicitica]

Hallo allemaal,

Ik ben nieuw hier, heb me eigenlijk vandaag aangemeld. Ik heb al 3 keer over een Tsunami gedroomd. Heb het dus al gevoelsmatig 3 keer meegemaakt, want de dromen zijn zo echt dat ik het nog steeds kan voelen. De laatste keer was het water erg helder, maar toch verdronk ik onder de hoge golven. Later was ik toch weer levend en liep ik over het strand en vond zelfs mijn kleine tas waar ik mijn geld in had gedaan. Kan iemand mij uitleggen waarom zo'n droom blijft terugkomen en wat het nou eigenlijk betekend.

Alvast bedankt voor jullie reacties

[lilith]

allereerst een warm welkom hier

je droom staat bol van de symbolen.

wat me wel opviel was dat je verdronk in helder water,
water is emotie, helder water, je emoties zijn helder
het overspoeld je met enorme kracht, je kan het zelfs zien aankomen, maar niet aan ontsnappen
je denkt dat kom ik nooit meer te boven, maar je staat weer op en loopt over het strand
en je vindt zelfs alles wat belangrijk is voor jou, geld.

waar staat voor jou geld voor?
en dat overspoelen, herken je daar wat in?

[Ricca]

Lieve Chicitica,

Je wordt in de dromen overspoeld door een enorme golf van emoties (tsunami) waar je geen controle over lijkt te hebben en die je bang maakt. Je verdrinkt letterlijk in emoties. Maar later leef je weer ... en is het toch niet zo erg als je dacht toen je er middenin zat... Je vindt je tasje terug... en het geld zit er ook nog in... Je gevoel van identiteit (tasje) gaat niet verloren en je eigen waarde blijft onaangetast.

Eigenlijk zijn het positieve dromen die je laten ervaren dat je er echt niet onderdoor gaat als je je emoties toelaat. Het water is helder, dus de emoties zijn reinigend en zuiverend. Er is niets verkeerd aan, behalve dat je je ertegen verzet... Waarschijnlijk heb je in het waakleven bepaalde emoties (woede, verdriet of angst) op afstand gehouden uit angst erdoor overweldigd te worden. Maar je wordt nooit overweldigd door emoties, als je ze gewoon toelaat.

De dromen zijn ook een uitlaatklep om de opgehoopte spanningen weg te laten vloeien. Zo'n droom-uitlaatklep werkt echter maar kort en als je niet iets verandert in de manier waarop je met je emoties omgaat, kunnen de dromen blijven terugkomen. Hoe meer je je emoties onderdrukt, hoe sterker ze worden, want gevoelens moeten strómen. Een flinke emotionele uitbarsting, bijvoorbeeld in de vorm van een huilbui, zou kunnen helpen. Zolang je het allemaal binnenhoudt, blijft er spanning.

Het gaat er niet om dat je je woede of pijn tegenover anderen moet uiten of anderen eens goed de waarheid moet zeggen. Dat lost niets op. Dan blijf je steken in verwijten. Het is belangrijk voor jou om te beseffen waaróm je zo emotioneel bent en dat gevoel in jezelf toe te laten. Met begrip... Als je dat doet, zul je merken dat er iets anders achter de emotie ligt. Achter woede ligt altijd pijn of verdriet, en daarachter ligt meestal angst. Vraag je dus af waar je eigenlijk verdrietig om bent of bang voor bent. Als je het verdriet in jezelf toelaat, is de woede verdwenen. En het verdriet gaat ook voorbij. Als je het erkent, en vóélt, gaat het voorbij. En zal er ook geen angst meer zijn.

Emoties hebben altijd iets heftigs, iets dramatisch in zich. Ze nemen je geheel in beslag. Op dat moment ben je vol van een bepaald soort energie die je in wezen wegtrekt van je innerlijke helderheid. In die zin zijn emoties als wolken voor de zon. Hiermee wil ik niets ten nadele zeggen van emoties, maar wel aangeven wat de aard is van deze energie: het is een uitbarsting van onbegrip. Emoties zijn reacties op dingen die je eigenlijk niet begrijpt.

Zolang je de emoties buiten de deur probeert te houden, ben je in gevecht met die emoties en kunnen ze zich vast gaan zetten in je lichaam of in bepaalde stemmingen zoals matheid, lusteloosheid of een gevoel van hopeloosheid. Somberheid en depressie zijn een heel duidelijke teken dat je bepaalde emoties in jezelf onderdrukt.

Je moet je realiseren dat de energie die is gaan vastzitten zelf graag wil doorstromen en daarom aan je deur klopt als een fysieke klacht of een gevoel van stress of somberheid. Het is voor jou dan een kwestie van contact maken en werkelijk bereid zijn de deur (of de sluizen) open te zetten. Laat die tsunami maar komen.

Emoties maken een belangrijk deel uit van je wezen en als zodanig verdienen zij respect en aanvaarding. Je kunt de emoties in jezelf beschouwen als kinderen die jouw aandacht en respect nodig hebben én jouw begeleiding. Een emotie kun je zien als iets wat bij je komt om geheeld te worden. Het is daarom belangrijk niet volledig in de emotie op te gaan, maar om er met begrip naar te kijken. Je zou het zo kunnen zeggen: een emotie moet je niet onderdrukken, maar je moet haar ook niet verheerlijken.

Kinderen zijn heel eerlijk en spontaan in hun emoties, ze verbergen of onderdrukken ze niet totdat volwassenen hen leren dat wél te doen. Het feit dat ze hierover spontaan en expressief zijn, wil nog niet zeggen dat de emoties in kinderen op gebalanceerde wijze aanwezig zijn. Iedereen weet dat een kind meegesleept kan raken door zijn emoties (woede, angst of verdriet) en het zelf vaak geen halt toe kan roepen. Het kan dan bijna verdrinken in zijn emotie. In wezen gaat het dus om een subtiele middenweg tussen te ver doorschieten in emoties en het onderdrukken van emoties.

Het belangrijkste wat je met een emotie kunt doen is haar uit te nodigen er volledig te zijn, terwijl je je tevens bewust blijft van jezelf als toeschouwer. Neem bijvoorbeeld boosheid. Boosheid kun je uitnodigen er volledig te zijn, je kunt deze energie volledig ervaren in je lichaam, terwijl je er met je bewustzijn naar blijft kijken en neutraal waarneemt hoe de boosheid in jou werkzaam is. Wat er op dat moment gebeurt, is dat je de emotie, die in wezen onbegrip is (waarom gebeurt dit? waaraan heb ik dit verdiend?), omringt met begrip.

In het omhullen van de emotie met begrip en warmte, verschuif je de aandacht van buiten naar binnen, en leer je het kind in jezelf verantwoordelijkheid te nemen voor de emotie. Je laat hem zien dat zijn reactie op een prikkel vanuit de buitenwereld niet vast ligt, maar dat het een kwestie van keuze is: begrip of onbegrip. Acceptatie of verzet. Jij kiest.

Sterke emoties (of dit nu boosheid is of verdriet of angst) hebben altijd een component van onmacht, die voortkomt uit het feit dat je je slachtoffer voelt van iets buiten je. Wat je met het naar binnen keren doet is dat je in feite de buitenwereld 'uitschakelt' uit de ontstaansketen van die emotie. Het doet er niet meer zoveel toe wat je emotie tot stand deed komen, je keert je puur naar de emotie zelf toe en zegt: OK, dit is mijn reactie, en ik begrijp het. Ik begrijp waarom ik me voel zoals ik me voel.

Je op zo'n manier liefdevol toebuigen naar jezelf, naar je eigen emotie, maakt vrij. Het vraagt wel een zekere mate van strengheid naar jezelf. De buitenwereld loslaten en de verantwoording bij jezelf leggen, betekent dat je toegeeft dat het je eigen keuze is om te reageren zoals je doet. Je kijkt niet meer naar wie er gelijk heeft, wiens schuld wat was, je doet afstand van wat er gebeurd is in de buitenwereld, en je buigt je volledig over jezelf. Je ervaart de emotie nu in het volle bewustzijn dat je ervoor kiest. Dát is verantwoordelijkheid nemen.

De strengheid zit 'm erin dat je niet blijft hangen in je gelijk, niet jezelf blijft bevestigen in je emotie, maar werkelijk durft te zeggen: hier kies ik voor. Hier je eigen verantwoordelijkheid nemen is een vorm van nederigheid: jezelf heel eerlijk in de ogen zien, ook op je zwakste moment. Naast die strengheid is er tevens de zachtheid nodig van zelfacceptatie. De emotie die jij hebt gekozen, de boosheid in dit voorbeeld, mag er tegelijkertijd helemaal zijn. Je begrijpt het van jezelf, je vergeeft jezelf, en dit begrip is helend.

Liefs,
Ricca