Door het hoofd geschoten...

[Opti-Mystique]

Dear all,

Vannacht heb ik een nogal heftige droom gehad en omdat ik ‘m zeer gedetailleerd onthouden heb deel ik deze graag met jullie, om erachter te komen welke boodschap deze voor mij bevat.


De droom gaat als volgt:

Ik heb mijn zoontje Jesse meegenomen naar m’n werk. Het is nog vroeg en nog niet alle collega’s zijn binnen. Plotseling komt er een gewapende groep van 5 mannen of meer binnen. Ze dwingen ons te knielen op de grond, ze stellen geen eisen en geven geen verklaring, maar we worden allemaal één voor één door ons hoofd geschoten… Jesse en ik als laatste.

De volgende dag blijk ik dit als enige overleefd te hebben en ga toch naar mijn werk. Ik open mijn mailbox en besluit vervolgens dat het zo echt niet gaat: ik ben kapot van het verlies van mijn kind en kan alleen maar huilen. Ik verlaat de kantoortuin en ga op zoek naar een lege vergaderruimte, zodat ik in stilte mijn emoties kan laten gaan.

Ik ga naar buiten, waar de nabestaanden van mijn doodgeschoten collega’s zich verzameld hebben. Echter ben ik niet meer bij het kantoorgebouw maar bij een school. We hebben het over een aantal collega’s (met hun werkelijke naam), die zijn gedood. Eén van de mensen vraagt wie ik kwijtgeraakt ben en ik zeg: “mijn ex-vrouw en mijn zoontje”. Kennelijk ben niet ik, maar is Jesse’s moeder vermoord met de anderen.

Dan krijg ik de behoefte om mijn zus te bellen. Ik krijg eerst mijn neefjes aan de telefoon en ze laten me eerst een lied zingen, een rijmpje dat zij opsommen en ik moet nazingen), omdat ik jarig ben of zoiets. Ik doe het (weet helaas niet meer hoe het gaat) en krijg vervolgens mijn zus aan de telefoon. Ze vraagt aan me: “Hoe gaat het?” Het is kennelijk een te algemene toon en ik antwoord: “Heb je het dan niet gehoord?” “Jazeker wel…”, zegt mijn zus. Op dat moment bedenk ik me, dat ik nog niets van mijn broer gehoord heb, maar ben ervan overtuigd dat hij spoedig van zich zal laten horen.

Daarna ben ik in een speeltuin met mijn familie; ik kan me alleen met zekerheid de aanwezigheid van mijn zus herinneren en ik geloof dat mijn moeder en een aantal anderen er ook waren. We zitten aan zo’n tafel, waar de banken aan weerszijden aan vast zitten. De tafel is van hout en donkerbruin. Jesse staat er bovenop en steekt zijn handen naar me uit, om zich met behulp van mij uitbundig van de tafel te springen. Ik pak zijn handen en zie mijn familie vreemd kijken: ik ben namelijk de enige die Jesse kan zien. Terwijl Jesse mijn handig stevig beet heeft, help ik hem op de grond te springen. Terwijl hij door de lucht zweeft zie ik hem vervagen en zie ik het zoals mijn familie dat moet zien: ik heb alleen lucht vast. Maar voor mij is Jesse er écht. Ik wéét echter dat hij dood is en word dan weer overmand door het gemis en het verdriet. Ik zeg tegen mijn familie: “(de moeder van Jesse) en ik hebben nog tegen elkaar gezegd, dat we wisten dat Jesse niet oud zou worden… en nu komt het ook uit!”.

Het volgende moment bevind ik me in het huis van mijn zus. Ik kan nog steeds alleen maar huilen om mijn kind en mijn zus neemt me mee om een stukje te gaan wandelen. We lopen in de straat die in het waakleven naar het huis van mijn moeder leidt. Plotseling hoor ik de iemand bij de voordeur van mijn zus en kijk achterom. Het is alsof de straat waar we lopen in het huis van mijn zus is, en als ik achterom kijk naar het raam aan de voorzijde van mijn zus’ huis, zie ik een vrouw voor het raam staan. “Dat is de hondenoppas.”, zegt mijn zus. Ze twijfelt even of ze terug zal lopen, maar de hondenoppas heeft een sleutel van het huis en komt hiermee zelf binnen…


Dit is wat ik me kan herinneren en daarnaast het gevoel van gemis en radeloos verdriet… alsof een deel van mezelf gestorven is.
Kan iemand me wat wijzer maken? Ik kijk met belangstelling uit naar eventuele reacties…

Liefs van Dolf

[Pink]

Hallo Dolf,

Je hebt een hele stoet archetypen opgetrommeld. Ik ga eens kijken wat ik er mee kan.

Kuzz, Pink

[Ricca]

Lieve Dolf,

Als één hond worstelt met een been (sorry Pink) loopt de tweede er rap mee heen. Geen hondenoppassers op het forum...

Vijf gewapende mannen... Het getal 5 in combinatie met wapens doet me aan Zwaarden 5 denken en een situatie met vijandigheid, wrede woorden of kwetsende daden; iets dat pijn doet. Dat kan een ruzie of conflict zijn geweest, maar ook iets veel subtielers. Je wordt door het hoofd geschoten... geestelijk of psychisch gekwetst. De eigenlijke betekenis van de kaart is non-communicatie, en dat is wat alle (droom)geweld in wezen ook is, het einde van elke communicatie. Dat er door het vijftal geen eisen worden gesteld, geen verklaringen gegeven, past in dit beeld. Schoten hebben sowieso iets onverwachts, onverhoeds.

Zelf overleef je het, maar Jesse (je innerlijke kind) en een paar collega's (andere aspecten van jou - kijk wat je met hen gemeen hebt) lijken gestorven - zeg maar geraakt. Dat later Jesses moeder ook in beeld komt als slachtoffer, is alleen maar een verschuiving waarmee je het gebeurde buiten jezelf plaatst. Maar het is nog steeds Jesses ouder (jij dus) die geraakt was. Dat zou je kunnen vergeten als je levend en wel door de droom gaat om het gebeurde te onderzoeken, daarom een stand-in.

Het verdriet om het verlies van je innerlijke kind is verdriet om het verlies van eigenschappen als kinderlijk vertrouwen, onbevangenheid e.d. in de situatie waarop de droom betrekking heeft. En de droom laat je voelen wat dit verlies met jou doet. Het is even intens als wanneer je lijfelijke zoontje zou zijn gestorven... Of alsof er een deel van jezelf gestorven is. Je voelt ook hoe sterk je gehecht bent aan die eigenschappen in jezelf... Het is eigenlijk heel mooi dat je in de droom niet woedend bent, maar de pijn, het verdriet, het gemis toelaat. Nadat je in afzondering uiting hebt gegeven aan je verdriet, ga je naar buiten en blijk je je bij een school te bevinden... Je gaat iets leren...

Je zoekt contact met je zus (anima, je vrouwelijke kant) en moet eerst een kinderrijmpje nazingen. Er wordt meteen een beroep gedaan op het kind in jezelf... als om je te laten zien dat dat er nog wel is... Jammer dat je het rijmpje niet onthouden hebt. Maar je zou het misschien nog kunnen achterhalen. Wat is het eerste kinderrijmpje dat je nu te binnen schiet? Dat zal het wel zijn... of in ieder geval een gelijksoortige strekking hebben. Je anima vraagt hoe het gaat, maar haar toon bevalt je niet helemaal; blijkbaar is zij niet zo onder de indruk van het voorval als jij en kijkt ze er iets anders tegenaan... En op dat moment denk je snel aan je broer (animus, je mannelijke kant) - van wie je misschien meer steun verwacht...

Vervolgens ben je in het vertrouwde gezelschap van je familie in een speeltuin. De omstandigheden zijn optimaal om het kind in je op te roepen. De tafel met de banken daaraan vast doet mij aan de ouderwetse schoolbanken denken waar ik vroeger nog in gezeten heb ( ). En daar zie je Jesse weer terug. Jij blij. Hij blij. Maar terwijl je hem helpt om op de grond te springen (weer vaste grond in jou te krijgen) vervaagt hij en sta je met lege handen. Toch heb je in ieder geval gezien dat hij er op een of andere manier nog is... Je twijfelt er ook niet aan dat hij écht is. Ik denk dat het je gedachten zijn ("Ik wéét echter dat hij dood is") die hem weer doen verdwijnen. En misschien toch ook een gebrek aan vertrouwen, alsof je altijd al bang was dat je je onbevangenheid e.d. niet in elke situatie vast zou kunnen houden (een overtuiging)... Maar hé, dit is pas de eerste poging Jesse weer terug te halen. En er is hulp onderweg: de hondenoppas.

Je anima gaat eerst nog even met je wandelen en je ziet dat de straat waar je loopt (je levensweg) door háár huis loopt. Je kunt niet om je vrouwelijke kant heen. Je zult toch weer met vertrouwen en zonder voorbehoud verder moeten. Je hebt dat gewoon nodig, dat heb je in de droom gevoeld.

Kinderen en dieren verschillen niet zo veel. In jouw discoverydroom stond de hond voor jouw onderzoekende, nieuwsgierige, enthousiaste kant. Hetzelfde kun je ook van je innerlijke kind zeggen. De hondenoppas (of het nu een gids is of een aspect van jezelf) zal dus ook heel goed op je innerlijke kind kunnen passen. En ze heeft een sleutel om bij je binnen te komen... en het kind weer bij je terug te brengen... als jij het toelaat.

Liefs,
Ricca

[Pink]

Haai Ricca (en Dolf natuurlijk)

No offense hoor. Je uitleg is prachtig zoals gewoonlijk. En joh, het is geen wedstrijd wie het snelst en het meest kan interpreteren toch.

Ik heb momenteel even wat minder tijd omdat we in de jaarlijkse begrotingsdronde, het schrijven van jaarplannen et cetera zitten. En op het werk verwacht men wel dat ik mijn deel netjes op tijd aflever.

En als ik dan thuis zit, wil ik ook wel even niets doen

Thanx dus, Pink

[Ricca]

Haha, nee het is inderdaad geen wedstrijd. Ik hou mijn eigen tempo maar aan. Mijn excuus was voor de veronderstelling dat je met de droom zou wórstelen.

Liefs,
Ricca

[Pink]

Hoi Ricca,

Nee hoor, worstelen met dromen nog niet. Ik ben een leerling dromoloog die soms wat meer tijd nodig heeft om het verhaal te zien . Worstelen met prioriteiten af-en-toe wel omdat er veel zaken naast elkaar spelen die allemaal mijn onverdeelde aandacht en tijd op zijn tijd nodig hebben.

Liefs, Pink

[janice]

wauw,   wat een uitleg weer,
nou opty, lucht je hart  

En joh, het is geen wedstrijd wie het snelst en het meest kan interpreteren toch.

oh  
helaaaaaas  
schoom anders niet om lekker los te gaan op mijn droom, maakt mij niet uit wie er het eerst is  

[Opti-Mystique]

Lieve Ricca,

Many, many thanx voor de tijd en moeite die je in de interpretatie van mijn droom hebt gestoken! Ik heb deze met belangstelling gelezen en vind deze zowel interessant als verhelderend. Graag reageer ik later nog meer inhoudelijk, maar ik wilde je alvast bedanken.

Liefs van Dolf

[Opti-Mystique]

Dear all en Ricca in het bijzonder,

De droom van vorige week en de bijbehorende interpretaties die ik ontvangen heb, hebben mij behoorlijk bezig gehouden. Nu ik even de tijd heb gehad om ze te laten bezinken, wilde ik graag wat meer inhoudelijk reageren…

Om te beginnen volgde deze droom na een dag met een heftige discussie met mijn vriend over onze relatie. Er waren rake dingen gezegd door beiden en uiteraard triggerden deze tot verder nadenken en vooral bij mezelf te rade gaan. Ik had mijn gids voor het slapen gaan gevraagd om inzicht in de werkelijke kern van de problematiek (de persoonlijke uitdaging) die ik momenteel ervaar en mocht de droom van die nacht voldoende gedetailleerd onthouden om jullie om verdere inzichten te kunnen vragen.

Tussen mijn huidige relatie, nu 4 maanden en mijn vorige zat een kleine 2 jaar, waarin ik heel veel over mezelf heb mogen leren… o.a. met behulp van dit forum. Ik was in de veronderstelling een heel eind gekomen te zijn maar nu, in de wisselwerking van een relatie, kom ik tot de conclusie dat dit eigenlijk maar een heel klein stapje geweest is… voorwaarts weliswaar. En dat je na de gedachte “kijk mij er eens zijn”, weer met beide benen op de grond wordt gezet.
Ik heb mij absoluut verder ontwikkeld in de tussenliggende periode, waardoor ik de start van deze relatie heb mogen en kunnen beleven in staat van hevige verliefdheid, roze wolken en tijdloosheid. Voor het eerst van mijn leven ben ik zo onbevangen verliefd geworden op iemand die dat ook nog eens beantwoord…

Wat ik verder merk is dat, naarmate je zelf verder groeit, de uitdagingen op een steeds dieper niveau komen. Logisch uiteraard, maar bijzonder ook om me hiervan bewust te worden. Ik merk ook dat ik beter kan relativeren en dat daarom andere, meer oppervlakkige problemen tot het verleden behoren… gewoon omdat ik ze niet of niet meer zo belangrijk ben gaan vinden. Mede daardoor merk ik dat ik op een veel “volwassener” niveau de relatie binnenkom en dat mijn persoonlijke uitdagingen ook sneller aan de orde komen. De kernproblematiek van de zaken waar ik nog aan moet werken.
Ik word momenteel weer geconfronteerd met de gevolgen van ervaringen eerder in mijn leven (althans ik denk dat daar de oorzaak ligt),…

…Je wordt door het hoofd geschoten... geestelijk of psychisch gekwetst...

…die mij een instinctief beschermingsmechanisme hebben meegegeven: namelijk die van de hermetische afsluiting. Voor goed en vermeend kwaad.
Ik merk namelijk dat hoe meer de relatie zich verdiept en hoe dichter bij de persoon in kwestie komt, hoe meer deze mij begint te benauwen. Niet omdat hij niet goed voor me is en alles is wat ik me kan wensen, maar omdat ik de onbedwingbare behoefte heb om een afstand in te bouwen en in control te blijven. Het zorgeloze en bovenal fijne gevoel verdwijnt steeds vaker naar de achtergrond en ik kom steeds meer (terug) in het rationele en kan steeds minder genieten van het fijne, bijzondere gevoel dat ik nog maar zo kort geleden in onbeperkte mate had…

…Of alsof er een deel van jezelf gestorven is. Je voelt ook hoe sterk je gehecht bent aan die eigenschappen in jezelf...

Nu ik het ervaren heb, weet ik pas écht wat ik al die tijd gemist heb… het wordt dan ook steeds tastbaarder.

…Het is eigenlijk heel mooi dat je in de droom niet woedend bent, maar de pijn, het verdriet, het gemis toelaat…

Maar ik merk ook dat ik in staat ben om me zodanig af te sluiten dat ik niets meer voel. Haast emotieloos. Ik ben in de veronderstelling nuchter genoeg te zijn, dat blinde verliefdheid beperkt houdbaar is en overgaat in iets dieper, maar dit ik kom met andere uitersten in aanraking. Ik kom op zo’n moment ontzettend in mijn ego te zitten en zeg en doe dingen, die ook bijzonder egoïstisch zijn.

…Het verdriet om het verlies van je innerlijke kind is verdriet om het verlies van eigenschappen als kinderlijk vertrouwen, onbevangenheid e.d. in de situatie waarop de droom betrekking heeft. En de droom laat je voelen wat dit verlies met jou doet...

Ik vind dit meer dan niet prettig en het gevolg van de oorzaak doet onze relatie en ons als individuen geen goed. Dit wil ik graag veranderen.

…Je zult toch weer met vertrouwen en zonder voorbehoud verder moeten. Je hebt dat gewoon nodig, dat heb je in de droom gevoeld…

Daarom heb ik ook besloten om een deskundige te zoeken, die me helpt om het probleem dat ik onderken aan te gaan pakken. Om me over de drempel of, in hogere sferen , door het glazen plafond heen te helpen. Ik kom het steeds opnieuw tegen en zou nu graag willen weten hoe ik er vanaf kom…

…Er wordt meteen een beroep gedaan op het kind in jezelf... als om je te laten zien dat dat er nog wel is... Jammer dat je het rijmpje niet onthouden hebt…

Grappig dat je op een kinderrijmpje komt. Zo had ik het niet specifiek omschreven of begrepen. Het rijmpje kwam op mij echter vooral als stompzinnig en amateuristisch over. En nee: ik kan het me nog steeds niet woordelijk her-inneren…

…De hondenoppas (of het nu een gids is of een aspect van jezelf) zal dus ook heel goed op je innerlijke kind kunnen passen. En ze heeft een sleutel om bij je binnen te komen... en het kind weer bij je terug te brengen... als jij het toelaat...

Ik heb de wil om eraan te gaan werken en zodat ik al mijn zegeningen niet alleen heb te tellen, maar ook kan ervaren!

Een hele boterham en wellicht ook een hoop openheid op het forum, maar aan de andere kant: waarom niet. Wellicht helpt het de droomduiders, het lucht mij op in elk geval en daarnaast heeft/hebben het forum en haar leden mij meer goed gedaan dan anders.

…Geen hondenoppassers op het forum...

*woef*… en liefs ook

Dolf

[Dragonvlaai]

Hey Dolf,

Dit wordt een brainstorm, moet je ook maar net zin in hebben!

Het is precies zoals je zegt: "problemen" gaan op een dieper niveau zitten. Dat je de ene relatie verwerkt en een periode meemaakt waarin je jezelf vernieuwt zeg maar, betekent niet dat een volgende relatione Het Paradijs is, maar dat weet jij ook wel. Je bent als persoon verder, maar dan wordt t juist niet makkelijker - althans dat vind ik. Je krijgt nu wéér iets nieuws voor je kiezen en met een dieper bewustzijn, zie je natuurlijk ook meer aspecten van een relatie en je lover en last but not least: jezelf.

Waar je je op je zestiende druk over maakte bij je Verschrikkelijk Grote Liefde Die Voor De Rest Van Je Leven Bij Je Zal Blijven  , dat is nu heel anders ( dat neem ik tenminste aan, dus no offence als het wel zo is   ). Maar goed, relaties krijgen als het goed is een steeds diepere betekenis in je leven, toch? Dan bekijk je iemand heel anders en verschuift de waarde die je een potentiële partner toekent, al voor je begint met iemand. Stom genoeg zorgt dát er dan weer voor dat ook weer onbevangen je verliefdheid uit komen rollen, erg moeilijk is. Ik vraag me dan ook af hoe onbevangen het in werkelijkheid is, want je schept in de periode dat je jezelf terugvindt, dan wel versterkt, toch stiekum een nieuw idee over relaties ( wat weer verbonden is aan je nieuwe Ik, je ego? ) en voordat je helemaal los bent van verwachtingen, zit er altijd iets van dien aard bij en kom je dat tegen als je nieuwe vriend/vriendin toch ook een persoon op zich blijkt met een eigen karakter en ideeen die niet helemaal hetzelfde zijn als die van jou. In the end zijn we gewoon mensen  en leven we op aarde met aardse begrippen en
( hoe lastig ) sommige mensen hebben een hoog bewustzijn en dat zit ook ergens wel een beetje in de weg  .

Take care Dolf!!!!

[Ricca]

Lieve Dolf,

Wat mooi dat je de droom hebt gekregen in antwoord op je vraag om inzicht. Dank je ook voor de uitgebreide en openhartige toelichting die mij als droomontrafelaartje een hart onder de riem steekt en me ook het vertrouwen geeft om nog een andere invalshoek te volgen (heb daar nog even tijd voor nodig, dus dat volgt later). Voor jou spijt het me heel erg dat je prille geluk op deze moeilijkheid is gestuit. Ik wens je zo veel geluk toe... Maar wanhoop niet! Alles wat geen liefde is, is een illusie, maar een die er wel bij hoort... Zonder negatieve ervaringen zou je geen keuze hebben tussen duisternis en licht, tussen liefde en angst... Ze zijn een noodzakelijk ingrediënt.

Na deze schrale troost nog een lieve *woef* van
Ricca

[Pink]

Dolf,

Dat je een kanjer bent, wist ik al maar thnx voor het inzicht dat je me nu geeft.

Pink

[Ricca]

Lieve Dolf,

Om dan nog even terug te komen op de droom... Als je in de droom Jesse die dag niet had meegenomen naar je werk, zou hem niets 'overkomen' zijn en daarom vermoedde ik ook nog een schuldgevoel bij jou. Een onterecht schuldgevoel natuurlijk, maar toch. Ik noem het even omdat schuldgevoel een belemmering zou zijn in het leerproces - en zelfs een belemmering voor heelheid. Misschien zie je dat schuldgevoel - het gevoel dat je tóch weer iets 'fout' hebt gedaan - niet geheel onder ogen. De verschuiving van de ervaring van het schietincident naar Jesses moeder kan namelijk ook een uitbeelding zijn geweest van het afschuiven van dat schuldgevoel. Misschien ben je gewend onschuld vooral te gebruiken ter compensatie van de pijn die voortkomt uit schuld, en zie je die nog onvoldoende als iets wat op zichzelf waarde heeft. Ik heb moeite dit onder woorden te brengen... Misschien dat het volgende het iets duidelijker maakt.  

Als kind staat Jesse ook voor onschuld. Niet in de zin van schuldloos maar van zuiver. Maar omdat hij vermoord is, zou hij in dit geval en in dit verband toch heel letterlijk de 'vermoorde onschuld' kunnen personifiëren. Een ego-begrip bij uitstek, want alleen het ego hanteert het begrip schuld, en beseft niet dat onschuld nooit vermoord kan worden omdat deze gelijk is aan werkelijke onkwetsbaarheid... Wat anderen je ook 'aandoen', als je vrij zou zijn van de overtuiging dat je geschaad kunt worden, heb je je onschuld hervonden. Jesse is vooral afwezig in de droom, maar als de vermoorde onschuld is hij alom aanwezig... en de oorzaak van veel verdriet.

Ik weet niet of je hier iets mee kunt. Misschien is het  het overwegen waard... Natuurlijk is dit maar één van de lagen van de droom en het doet niets af aan de andere gegeven betekenissen.

Liefs,
Ricca

[Opti-Mystique]

...Ik weet niet of je hier iets mee kunt. Misschien is het  het overwegen waard... Natuurlijk is dit maar één van de lagen van de droom en het doet niets af aan de andere gegeven betekenissen...

Hi Ricca,

Ik begrijp wat je bedoelt te zeggen, maar als ik terugdenk aan de droom, heb ik me daarin niet schuldig gevoeld over het meenemen van Jesse naar mijn werk. Net zoals dat ik niet boos was over wat er gebeurde, voelde ik me ook niet schuldig. Het gebeurde en had consequenties: voornamelijk verdriet.

...Wat anderen je ook 'aandoen', als je vrij zou zijn van de overtuiging dat je geschaad kunt worden, heb je je onschuld hervonden...

Ik sta nog steeds volledig achter mijn eigen uitspraak:

"Je kwetsbaar opstellen is iets anders, dan kwetsbaar zijn!"

Damn: en ik realiseer me pas terwijl ik dit intik, dat dít de key is!!!
De te nemen actie is dus gaan leven in die overtuiging en me overgeven aan dit vertrouwen! Thanx, Ricca...



Liefs van Dolf

[Sunchild]

Ik was in de veronderstelling een heel eind gekomen te zijn maar nu, in de wisselwerking van een relatie, kom ik tot de conclusie dat dit eigenlijk maar een heel klein stapje geweest is… voorwaarts weliswaar.

En dat je na de gedachte “kijk mij er eens zijn”, weer met beide benen op de grond wordt gezet. Ik heb mij absoluut verder ontwikkeld in de tussenliggende periode, waardoor ik de start van deze relatie heb mogen en kunnen beleven in staat van hevige verliefdheid, roze wolken en tijdloosheid.

Voor het eerst van mijn leven ben ik zo onbevangen verliefd geworden op iemand die dat ook nog eens beantwoord…

[/b] Wat ik verder merk is dat, naarmate je zelf verder groeit, de uitdagingen op een steeds dieper niveau komen. [/b]

Ik merk ook dat ik beter kan relativeren en dat daarom andere, meer oppervlakkige problemen tot het verleden behoren… gewoon omdat ik ze niet of niet meer zo belangrijk ben gaan vinden.

Mede daardoor merk ik dat ik op een veel “volwassener” niveau de relatie binnenkom en dat mijn persoonlijke uitdagingen ook sneller aan de orde komen. [/b] De kernproblematiek van de zaken waar ik nog aan moet werken. [/b]

Ik word momenteel weer geconfronteerd met de gevolgen van ervaringen eerder in mijn leven (althans ik denk dat daar de oorzaak ligt),…

…Je wordt door het hoofd geschoten... geestelijk of psychisch gekwetst...

…die mij een instinctief beschermingsmechanisme hebben meegegeven: namelijk die van de hermetische afsluiting. Voor goed en vermeend kwaad.

Ik merk namelijk dat hoe meer de relatie zich verdiept en hoe dichter bij de persoon in kwestie komt, hoe meer deze mij begint te benauwen. Niet omdat hij niet goed voor me is en alles is wat ik me kan wensen, maar omdat ik de onbedwingbare behoefte heb om een afstand in te bouwen en in control te blijven. Het zorgeloze en bovenal fijne gevoel verdwijnt steeds vaker naar de achtergrond en ik kom steeds meer (terug) in het rationele en kan steeds minder genieten van het fijne, bijzondere gevoel dat ik nog maar zo kort geleden in onbeperkte mate had…

…Het is eigenlijk heel mooi dat je in de droom niet woedend bent, maar de pijn, het verdriet, het gemis toelaat…

Maar ik merk ook dat ik in staat ben om me zodanig af te sluiten dat ik niets meer voel. Haast emotieloos. Ik ben in de veronderstelling nuchter genoeg te zijn, dat blinde verliefdheid beperkt houdbaar is en overgaat in iets dieper, maar dit ik kom met andere uitersten in aanraking. Ik kom op zo’n moment ontzettend in mijn ego te zitten en zeg en doe dingen, die ook bijzonder egoïstisch zijn.

Dolf, voor mij een wereld van herkenning, waarvan ik de echte steken, heb dik gedrukt. Of het zit in de lucht, of jij bent nu een keiharde spiegel, voor mij. Het is een uitdaging, merk zelf, dat ik mij meer verbonden voel met mijn vriend, als wij niet verbonden zijn (de tig pauzes die wij hebben ingelast). Nu is het echt over... wie ben ik om jou daar een advies over te geven, maar ..... als ik het dan toch mag zeggen, goed bedoeld, ga bij jezelf na of je het echt wilt... Zelf denk ik dat mijn vriend, nu ex, hoe intens onze relatie was en hoe sterk verbonden, een voorbereiding was op dat wat komen gaat.... whatever that may be! Zelf heb ik hieruit geleerd, dat ik liever even lief heb gehad, dan helemaal niet.... maar het doet pijn en ik heb inmiddels de hele buurt bij elkaar geschreeuwd.

Dank je voor je openhartigheid....Veel liefde toegewenst, je verdiend het!

Liefs,
Sun