Mijn vriend gekruisigd

[inkiko]

Ik ben in de kelder van een onbekend huis en iets beangstigd me en zoek de uitgang. Ik kom mijn vriend tegen op de gang en wil terug, verder het huis in.
Mijn vriend wil zijn roots zien. Ik aarzel en probeer hem tegen te houden. We lopen een trapje af en openen een deur.
Het is een deur die uitkomt op een binnenplaats en de zon verblindt ons na het verduisterde koele huis.
Ondanks de verblindende zon herken ik een middeleeuws tafereel. We staan met de rug naar een kasteel en voor ons is de stad in volle gang. Een hoge muur voor ons belemmert het uitzicht en helaas kunnen we er ook niet overheen kijken.
Bovenop de muur staat een bewaker en hij ziet eruit, of is verkleed, als een van Napoleons soldaten.
Hij staat duidelijk voor de vorm en voor de lol het terrein te bewaken en om het nog eens te benadrukken heeft ie een zweep waar hij mee speelt en knalt.
Naast de muur staat de stadspoort en daar komt net een begrafenis stoet doorheen, voorgeleid door een paard en wagen met een inquisiteur op de bok. Hij straalt gezag uit.
We lopen naar de muur en mijn vriend trekt zich met zijn hand een beetje op aan de hoge muur en zegt iets tegen de bewaker. De bewaker schiet in de lach als hij naar de pols van mijn vriend kijkt.
Ik zie nu ook een wond aan beide polsen. De bewaker herkent het wondmerk en opent al lachend de poort. De hand van mijn vriend blijft los in de lucht hangen en als de poort verder opent gaat nu zijn ander arm ook omhoog. Zo blijft hij roerloos staan met beide armen omhoog. Hij probeerd er nog tegen te vechten maar geeft het al snel op. De bewaker leidt hem lachend met het puntje van zijn zweep de binnen plaats op. Meer heeft hij niet nodig en met opgeheven armen loopt hij de binnenplaats op.
Iedereen op de binnenplaats loopt met opgeheven armen om een blok hout op hun rug, vastgebonden aan de polsen. Mijn vriend heeft in een oogwenk ook weer zijn kruis op zijn rug en sleept zich voort naast de anderen. Niemand wordt gedwongen, niemand loopt weg terwijl ze er zo uit kunnen lopen, de bewaker staat daar voor de vorm.
Ik gil en roep naar hem maar weet dat hij niet anders kan. Ik kan hem vanuit hier iniedergeval nog zien troost ik mezelf. Ik kan alleen niet op de binnenplaats, hij kan er wel uit als hij wil.

[inkiko]

p.s. dit was een droom van 13 jaar geleden toen elkaar net leerden kennen.  
Vraag me toch soms af of het geen voorspellende dromen zijn qua gevoel
Vond het een vreselijke nachtmerrie