Lieve Ninja,
Deze intense droom gaat helemaal over jouw eigen gevoelens in verband met het overlijden van je vader. Ik weet niet hoe lang het geleden is dat hij gestorven is, maar als ik naar de droom kijk, lijkt het vrij recent. Je wordt in de droom nog helemaal in beslag genomen ('gegijzeld') door zijn overlijden, je zit gevangen in verdriet en allerlei andere gevoelens en kunt er (nog) niet van loskomen.
De trein staat zowel voor jouw vaders dood (zijn 'laatste reis') als voor jouw huidige stukje van de levensreis. In de droom laat je de twee samenvallen. De droom is niet een echte ontmoeting met je vader; in de loop van de droom verandert hij zelfs in een onbekende die in het verhaal geen rol meer speelt. De droom gaat dus helemaal over jouzelf.
Het overlijden van je vader heeft blijkbaar veel verzet in jou opgeroepen, want in de droom probeer je het nog steeds te voorkomen. Door hulp in te roepen, de politie te bellen enz. Je hebt zijn dood (of de manier waarop) nog niet kunnen accepteren. En nu verbind je jouw leven met zijn dood door in die trein te stappen. Je weet (intuïtief) dat het 'niet slim' is, maar je kunt niet anders... Eigenlijk geef je hiermee de verantwoordelijkheid voor je eigen leven uit handen. Je laat omstandigheden buiten jouzelf bepalen hoe jouw levensreis zal verlopen. Je laat je meeslepen (gijzelen) door het verleden... En dit is een keuze die je maakt...
Door het raam van de trein zie je hoe mooi de stad buiten is, hoe mooi het leven kan zijn, terwijl jij op weg bent naar een onbekende bestemming. Er heerst geen angst in de trein, wel een vage dreiging van iets onafwendbaars. Vanuit de trein probeer je nogmaals om hulp te bellen, maar dat lukt niet. Je wilt je vader redden, maar het telefoontje is ook een noodkreet van jouzelf. Op het moment dat jouw vader verandert in een onbekende persoon, wordt duidelijk dat je eigenlijk jezelf wilt redden. Maar dan ga je plotseling met praktische dingen aan de slag - een manier om te voorkomen dat je pijn en verdriet voelt. Je gaat handdoeken uitdelen. Met een handdoek kunnen we de meestal als onaangenaam ervaren vochtigheid van de huid wissen, m.a.w. droevige zaken vergeten... Iemand heeft hoofdpijn, maar je durft hem niet jouw laatste pilletje te geven omdat je het zélf nog nodig zou kunnen hebben. Hoofdpijn = geestelijke pijn. Je hebt een vermoeden dat je zelf hulp nodig hebt.
De trein rijdt langzaam. Er is nog een mogelijkheid om eruit te springen...
Ninjalief, het is wel duidelijk dat je veel van je vader hield (en houdt). Het is daarom des te opvallender dat je in de droom geen verdriet ervaart. Je lijkt in een soort trance te handelen. Instinctief... Dit kan het gevolg zijn van een schok. Is je vader misschien onverwacht overleden? Een schok kan je tijdelijk helemaal blokkeren om andere gevoelens te voelen... Je hébt natuurlijk wel verdriet, maar laat het niet toe. Misschien vind je dat je sterk moet zijn. Maar als je verdriet niet toelaat, kun je het ook niet verwerken. Als je jezelf geen toestemming geeft om verdrietig te zijn, zet je jezelf vast (de gevangenschap). De droom wijst op een neiging tot ontkenning, een ontkenning van het overlijden zelf (je vader lééft) en van het verdriet...
Er zitten heel veel kanten aan verdriet. Op de eerste plaats voel je natuurlijk het verlies, de pijn van het afscheid. Misschien is er ook wel boosheid, omdat je het gevoel hebt dat je iets is afgenomen, omdat je andere plannen had, omdat je wordt achtergelaten, omdat het niet eerlijk lijkt... Er lijkt ook heimwee zijn: je blijft je vastklampen aan het mooie dat er was (je wilt je vader redden). En misschien speelt ook angst een rol: hoe moet je het zelf redden zonder hem? Realiseer je wel dat er niets verkeerds is aan al die emoties. Hoe eerder je ze erkent en toelaat, des te gemakkelijker zal het voor je zijn de draad weer op te pakken.
Als je dan door je allerergste verdriet heen bent, blijft er een bedroefd gevoel in je achter, je mist zijn aanwezigheid, maar dit hoeft op zichzelf niet zo heel droevig te zijn. Durf te erkennen dat jullie samen heerlijke momenten hebben gehad. Deze ervaringen zijn nu goed zoals ze zijn. Je hoeft ze niet krampachtig vast te houden, want ze blijven mooi. Geef jezelf voldoende tijd om ook de mooie momenten van jullie samenzijn te verwerken. En durf dan verder te gaan, zoals je vader aan gene zijde dat ook doet. Geen enkel afscheid is voor altijd. Je zult hem zeker ooit terugzien.
Aan de tramdromen (ander topic), waarin je angst, woede, verdriet en machteloosheid aan den lijve ervaart, zie ik dat je toch met de verwerking bezig bent. Wees maar blij met die dromen. Ze zijn echt nodig.
Liefs en veel sterkte,
Ricca
