Lieve Ricca en anderen,
Allereerst Ricca, lees ik met heel veel plezier steeds opnieuw jouw interpretatie: het maakt het verhaal van de anderen bijzonder compleet! Dat dit me bezig houdt, bleek vannacht in Dromenland waar ik een nieuwe ontmoeting met haaien had. Wat ik me ten eerste afvraag, is of het wederom dromen over de haaien een verwerking is van de indruk die Ricca’s verhaal op me gemaakt heeft, of dat dit juist de aanleiding voor een nieuwe boodschap was??
Ik kan me heel erg goed vinden in je uitleg Ricca, je weet je vinger er precies op te leggen: ja, ik voel me min of meer nog steeds slachtoffer en daarom lukt het loslaten door vergeving ook niet. We hebben het daar al eerder over gehad in een ander topic. Ook het
durven voelen haal je er heel scherp uit; tot voor kort wilde ik daarom rationeel de touwtjes in handen houden. Maar ik heb in de tussentijd geleerd dat het je kwetsbaar opstellen niet per definitie hoeft te betekenen, dat je ook kwetsbaar
bént. Helaas kan ik het verleden niet op dezelfde wijze benaderen, ik heb dit toentertijd nu eenmaal anders beleefd. Als gevolg hiervan is een psychische verwonding ontstaan, waarvan het effect is, dat evenwicht en intuïtie een tijd lang verstoord zijn geweest en ook sinds recentelijk ben ik daarin een stuk sterker geworden.
De grootste nadenker zit ‘m in de haaien die de aanvalsgedachten op mezelf vertegenwoordigen. Hoe waar en wat een eye-opener! Daarin herken ik absoluut mezelf en het probleem. De aanvalsgedachten houden de wrok in stand en vice versa. Mijn eigen vicieuze cirkel van het mezelf belemmeren in het werkelijk vrij kunnen komen van het verleden, en te kunnen leven in het nu.
De droom van vannacht ging als volgt: mijn moeder was op vakantie geweest en had ook voor mij een souvenir meegenomen. Ze overhandigde mij een bakje met zeewater, waar 2 babyhaaien in zaten. Ze zagen er heel bijzonder uit; als kikkervisjes maar met de tekening van een walvishaai, de grootste haai ter wereld en enkel een planktoneter, bruin met witte vlekken. Ze lagen er wat suf bij in dat bakkie overigens. Mijn eerste reactie was: “Mam, waar zadel je me mee op? Weet je wat dat met zich meebrengt, een zoutwater-faciliteit voor de haaien aanleggen?� Uit mijn moeder’s reactie bleek dat ze niet had stil gestaan bij het feit, dat haaien in ruim, zout water moeten leven. Ik maakte me zorgen of ik wel voor ze kon zorgen, want ik had geen idee over de verhouding zout die ik aan het water moest toevoegen, om het leefbaar voor de haaien te maken. (ff terzijde: wisten jullie dat ik als klein mannetje een glas water van thuis mee naar het Chinese restaurant wilde nemen, om de haaien uit de haaienvinnensoep in te bewaren, zodat ze thuis mijn aquarium in konden??
schiet me ineens weer te binnen...)
Het zoutwaterbassin is er gekomen, in huis welteverstaan, en de twee haaien deden het prima en namen al snel in grootte toe. Op een gegeven moment lag ik, vrijwillig, met hen in het water en terwijl ik baantjes trok in het bassin, zwommen de haaien speels met me mee. Ik had een opvallend prettig gevoel om in het water te zijn (ben van mezelf ook een waterrat), samen met deze twee uit de kluiten gewassen kikkervisjes… In de tussentijd sinds de witte haai aan de waterlijn stierf, droomde ik eens van een tijgerhaai en na deze episode lijkt de fysieke omvang van de haaien en mate van reëel gevaar van dier vs. mens in mijn dromen af te nemen.
Maar ik krijg ’s nachts nog regelmatig natte voeten…
liefs van Dolf
