Als je glimlacht naar de wereld.........

[Julia]

Misschien heb je hier iets aan:

Tenks Ricca 

[Pink]

Dat is wat voor mij moeilijk is: dat ik de wereld ben.... Ben zo gewend geweest dat ik mezelf zo niet zie. Dat de wereld alles en/of iedereen is, behalve mezelf....

Julius, een gedachtenspinsel van Pinkerbelle. Wat nu als die grens tussen jou en de wereld helemaal niet zo strikt is. Als je de grenzen laat vervagen dan zou je zomaar eens tot de ontdekking kunnen komen dat je stralende zelf alle ruimte krijgt die nodig is. En dat er dan nog genoeg ruimte is voor die ander om ook te stralen. Stralen die elkaar weer versterken en samen alle kleuren van de regenboog vormen. Zo komen we erachter dat er meer dan genoeg ruimte is voor iederen en kunnen we stoppen met dat te betwisten.

Ik zou switchen naar Dove, het merk dat vrouwen, vrouw laat zijn.

Pink

[Julia]

Hier ga ik even over nadenken...

[Julia]

Wat nu als die grens tussen jou en de wereld helemaal niet zo strikt is. Als je de grenzen laat vervagen dan zou je zomaar eens tot de ontdekking kunnen komen dat je stralende zelf alle ruimte krijgt die nodig is.

Als die oude grenzen (lees: grens-overschrijdende gedachten en overtuigingen) vervagen, en ik kan laten zijn wat is, dán kan ik mijn ruimte innemen, en de ander zíjn ruimte gunnen. Dat is het patroon waar ik eerder over had. Het is nogal nieuw voor mij om te denken dat ik ruzie heel erg naar vind, maar dat ik dat, als volwassen vrouw, best aan kan. En als anderen boos zijn of mij niet aardig vinden dat ik dat “gewoon” kan accepteren. Dat ik een probleem of reactie “gewoon” kan teruggeven, en tegelijkertijd mijn eigen waarden, normen, wensen en behoeften kan vasthouden.

! El vive!

[Pink]

Hoi Sjuul,

Mag ik je nog een stapje verder meenemen. Jij hebt het over terug geven. Dat impliceert dat je het eerst tot je hebt genomen. Die laatste stap kan je overslaan want ook daar mag de ander de ruimte krijgen voor ervaring.  Aks iemand verdrietig kan je troosten zonder te helpen oplossen. Als iemand ergens niet doorheen komt mag je spiegelen et cetera. En dat allemaal zonder zelf aan kracht en ruimte in te boeten.

Iemand weet pas wat heet is als hij/zij het heeft gevoeld. Ik ben gestopt met teveel drinken nadat ik op mijn 18e hangende over de reling van een boot constateerde dat ik dat niet leuk vond. En ik was te uit en te na gewaarschuwd voor de spreekwoordelijke kater. Sterker, als mijn moeder had geweten dat dit mij ook op het kamp van de kerk kon overkomen, had ze me waarschijnlijk niet laten gaan omdat ze me hiervoor wilde behoeden.

Pink

[Julia]

Jij hebt het over terug geven. Dat impliceert dat je het eerst tot je hebt genomen.

Lieve Pink,

Nee hoor, dat zie ik zo niet (meer). Je hoeft niet eerst iets aan te nemen voordat je iets kan teruggeven. Ik kan iemand's reactie nu zien als een mening, oordeel of projectie van die persoon, i.p.v. als een feit. Het is echter wel nieuw voor mij.

Dat ik hierdoor op tegenstand stuit, past in de breuk van mijn oude patroon. Het wordt niet geaccepteerd, omdat men dat niet van mij gewend is. Die tegenstand werkt op mij natuurlijk ook verwarrend. Daar was ik niet op voorbereid, waardoor ik bijna geneigd was om mijn gedrag weer terug te draaien. Wat voor mij eigenlijk een teken was om mij er juist van los te maken. Nu ik liefdevoller naar mezelf kijk, ben ik ook in staat liefdevoller (i.p.v. boosheid) naar de ander te kijken en te zien. En dat maakt dat ik nu krachtiger en met meer zelfwaardering in het leven sta. En kan glimlachen naar de wereld. En een glimlach terug krijg. Maar bij tijd en wijle vind ik dit "nieuwe gedrag" nog wel ongemakkelijk en moeilijk.

Ik begrijp als je zegt dat je (in een gezonde basis) kan troosten zonder te helpen oplossen en het spiegelen, zonder er zelf aan kracht en ruimte in te boeten. Zoals ik eerder zei, is het niet zo dat ik meelijd en een oplossing wil aandragen. Ik trok mij dingen aan, en geloofde dat het mijn schuld was, of . En die "cadeautjes" geef ik zonder ze aan te nemen direct terug. Die verantwoordelijkheid hoort niet bij mij.

Lieve groet, Juul

[Pink]

Maar bij tijd en wijle vind ik dit "nieuwe gedrag" nog wel ongemakkelijk en moeilijk.

En dat is logisch, er zijn vier stadia van bekwaamheid. Mooi dat je die cadeautjes terruggeeft. Pure neuwsgierigheid, triggeren ze je nog wel? Want de cadeautjes worden je nog wel gegeven,. wat vaak een aanleiding kan om nog eens even te kijken of je jezelf wel volledig vergeven hebt.

Pink

PSje: wat ik hiermee bedoel is dat je dat wat van de ander, bij de ander mag laten. De trigger mag je echter wel met een glimlach aannemen omdat deze jou weer kan helpen om dat stuk in jezelf te helen.

[Ricca]

... er zijn vier stadia van bekwaamheid.

Wil je daarover vertellen, Pink?

[Pink]

Hallo Ricca,

Met alle liefde. In de vele trainingen die in mijn carrière in het bedrijfsleven heb mogen volgen komt steeds het volgende model om de hoek kijken als het gaat om veranderen:

1.   Je bent onbewust onbekwaam
2.   Je bent bewust onbekwaam
3.   Je ben bewust bekwaam
4.   Je bent onbewust bekwaam

Vooral fase 1 het onbewust onbekwame heb ik me erg vaak over verbaasd. Vooral het elan waarmee anderen je vertellen dat je toch echt onbewust onbekwaam bent. Ik heb het nooit gesnapt maar geloofde het wel allemaal en werd heel erg bewust onbekwaam. Het heeft lang geduurd voordat ik mijn bewuste onbekwaamheden weer mijn onbewuste onbekwaamheden kon laten zijn.

De gedachte onder dit model snap ik wel. Je komt er op een bepaald moment tot de ontdekking dat iets niet werkt en vraagt je af waarom. Zodra je weet waarom, zet je stappen om dit te veranderen maar bestaat de kans dat je terugvalt in en patroon dat lang van jou is geweest maar herkent het wel sneller. En dan komt er het moment dat je hier niet over na hoeft te denken en verandering de nieuwe jij is geworden. Een nieuwe jij die eigenlijk al weer is veranderd ten opzichte van het moment dat je besloot dat er iets moest veranderen.

En nog niet eens zo heel erg lang geleden kwam ik er achter dat het veel simpeler is dan ik dacht. Ik volgde een update Chi Neng Qigong en onze leraar legde aan de hand van een voorbeeld  uit hoe verandering tot stand kunt brengen.  Als basis hiervoor gebruikte hij een glas water en vroeg ons te beschrijven wat we zagen, voelden en proefden. De eindconclusie was dat water is als Primeval Chi.. Zonder vaste vorm, zonder uitgesproken smaak of kleur maar wel met alle informatie om elke gewenste vorm te kunnen aannemen. Zijn in haar meest pure vorm.

Toen gooide hij er een klontje suiker in en vroeg ons opnieuw om te proeven. En je raadt het al, onder de suiker proef je het water niet meer.  Op basis van deze tweede ervaring vertelde hij het volgende verhaal. Als je geboren wordt ben je als water, zonder vaste vorm, zonder uitgesproken smaak of kleur. Je bent er, in je meest pure vorm. In je opvoeding wordt er suiker toegevoegd in de vorm van normen, waarden en andere zaken. Op basis van de informatie die wordt toegevoegd ontwikkelen je hersenen neuraalpaden die weer een rol spelen in je handelen. Zo ontstaat de nieuwe jij. Wat hij hierbij overigens benadrukte is dat niet slecht is om suiker toe te voegen. Het helpt je om je weg te vinden hier op aarde. Maar onder al die suiker zit nog steeds dat pure water, je pure zijn.

Toen gooide hij er een pruimenpit in en vroeg ons te beschrijven wat we zagen.  Wat ik zag was opkomend water dat over de rand van het glas ging. En in het glas ontstond beweging, eerst heel heftig, later afnemend in kracht. Wat uiteindelijk overbleef was een glas suikerwater met daarin een pruimenpit.

Wat de leraar met dit beeld wilde illustreren is dat dit is wat het leven met ons doet. Soms krijgen we een duw, die brengt ons in beweging en er ontstaan nieuwe vormen.  Maar daaronder zit je nog steeds zelf, als puur water.

De moraal van dit verhaal, jij bent als water en kan elke gewenste vorm aannemen.. Het is maar net welke suiker je toevoegt. Sinds ik dat doorheb, gaat het allemaal een stuk makkelijker. Ook al ontkom ik er soms niet aan dat ik bij laag die ik eraf haal weer even geconfronteerd wordt met mijn suiker “dat het allemaal niet zo makkelijk kan gaan“. Om vervolgens de stilte weer op te zoeken om te kijken wat ik hiermee wil.

Ergo, eigenlijk is alles perfect zoals het is maar mijn menselijk brein kan dit niet altijd even goed bevatten. Waarbij je dan een model gebruikt om je overtuiging aan op te hangen totdat deze er weer af valt. En zo houdt je jezelf een leven lang bezig met ontwikkeling.

Pink

[Ricca]

(Opnieuw gepost )

Dank je, Pink. Heel mooi gezegd. En daarom zijn dieren ook zulke goede leraren voor ons. Want geen dier (of het nu een mier of een zebra is) twijfelt aan zijn eigen bekwaamheid. Ze staan er zelfs helemaal niet bij stil, omdat hun bekwaamheid zo vanzelfsprekend voor ze is.

Elk dier is fase vier.

[happyme]

Nee hoor, dat zie ik zo niet (meer). Je hoeft niet eerst iets aan te nemen voordat je iets kan teruggeven. Ik kan iemand's reactie nu zien als een mening, oordeel of projectie van die persoon, i.p.v. als een feit. Het is echter wel nieuw voor mij.

Lief Julia,

Wat mooi dat je die ontwikkelingen beleefd

Alles groeit altijd in dit prachtig Universum. Daarom, ik  steun je nu nog meer, dan ik toen al deed.

Allesisliefde

[happyme]

Lilian Gonçalves-Ho Kang You



Wat een verschijning, hé en wat een vrouw 

[Pink]

Hoi Fatin,

Inderdaad, het leven heeft haar niet hard gemaakt. Ze blijft Liefde en Waardigheid uitstralen.

Pink

[happyme]

Ja.

Soms kijk ik om mij heen en denk ik wij doen gewoon niks voor mensen. De VS neemt het ene naar het andere land over en wij gaan werken.... en trekken ons er eigenlijk weinig van aan. Dat zijn mensen die daar in angst leven. 

[happyme]

Dat zijn mensen die daar in angst leven. 

Als wij dat zouden zijn geweest dan hadden wij ook gewild dat iemand iets voor ons deed, in plaats van bouwen aan een economie.