droom over insluipers

[snowdrop]

Ik heb zelden nachtmerries, maar vannacht was het raak. Ik was wakker geworden van mijn kat, die spuugde. Rommel opgeruimd, weer naar boven en mijn bed weer in. Toen volgde deze droom:

Ik lig in bed en hoor geluiden beneden. Eerst vaag, maar dan kan ik er niet meer omheen: er zijn insluipers in huis. Dan komen ze naar boven. Ik hoor ze praten en iemand zegt dat hij zo de slaapkamer gaat doorzoeken. Heb moeite met bewegen; kan mijn hoofd haast niet optillen om te kijken. Het gaat om een man en een vrouw. De man is onbekend, bij de vrouw heb ik (nu) een vage associatie met een oud-collega. Ik weet dat ik gevaar loop, dat ze me kwaad willen doen. Pak mijn mobiel en toets 112 (onder de dekens). Heb daar wat moeite mee, misschien kan ik het niet goed zien.  Bij 112 wordt een beetje vreemd gereageerd, ze maken grappen of lijken het niet helemaal serieus te nemen.

De indringers lopen boven rond en komen ook in de slaapkamer. Ik weet dat ze me straks gaan vermoorden als ze klaar zijn. Bel opnieuw 112, en nog een derde keer, geloof ik.
Dan komt de vrouw de kamer binnen met iets in haar hand dat lijkt op een luierbroekje, zo’n plastic broekje dat je over een luier heen deed om hem op zijn plaats te houden. Maar het is kleverig als plakband en ik weet dat ze dit over mijn hoofd wil doen zodat ik zal stikken. Ik kan het afpakken, het plakt aan mijn handen maar ik verfrommel het tot een kleverige bal en ze kan het niet meer gebruiken. Dan wil de man me doodmaken (dat gedeelte is onduidelijk). Op een bepaald moment ligt hij op het bed en ik sta ernaast, en terwijl hij een beweging met zijn hoofd maakt grijp ik zijn haar en ik ruk zijn hoofd omhoog en sla het een paar keer ergens hard tegenaan.

Er komen mensen als reactie op mijn telefoontje, politie of zo. Ze behandelen me tamelijk neerbuigend, als een oud vrouwtje dat nogal overdrijft. Ze doen de lamp uit (of aan? dat weet ik niet meer, maar zij hanteren de schakelaar) en ik zie er een metalen staaf uit schieten. Ik zeg dat tegen hen, maar ze vinden het niet belangrijk. Bij de lamp denk ik nu aan zo’n lamp in mijn ouderlijk huis, de metalen staaf had ongeveer het formaat van een breinaald. Ik associeer hem met een antenne (afluisterapparatuur?).
Hier hield de droom op.

Vooral dat luierbroekje en die antenne intrigeren me. Moeite met telefoons heb ik vaker in dromen â€" wijst waarschijnlijk op communicatieproblemen. Ik communiceerde sowieso niet erg goed in deze droom, bedenk ik nu, want ik kwam niet over bij 112 én bij die politiemensen.
Het enge van de droom zat 'm in het levensechte, vooral in het begin. Het sloot als het ware naadloos aan bij de opruimactie; terug in bed en dan mensen in huis horen. Machteloos liggen en weten dat ze je willen vermoorden. Toch blijkt later dat ik wel degelijk tot actie in staat ben - maar de politie vindt het blijkbaar geen big deal 

Als iemand hier enig licht op kan werpen? Ben benieuwd.
Liefs van Snowdrop

[Julia]

Lieve Snowie,

Het is inmiddels een "cold case"...., maar ik hoop dat je er nog iets aan hebt.

Lieve groet, Julia 

Je hebt het over communicatieproblemen omdat je bij anderen niet goed overkomt. Maar die anderen..., ben je zelf! De politie en 112 staan symbool voor jouw geweten, je intuitie. Je hebt geen goede communicatie met jezelf. Je voelt je machteloos, wat voor mij klinkt als dat je er geen invloed op hebt. Of dat je er de macht/sterkte er niet voor hebt. Maar is dat wel zo? Het lijkt dat je in deze droom je assertieve en moedige kant ontwikkelt; je komt zéker voor jezelf op. Maar ik denk dat je droom je wil vertellen dat als je je angsten onder ogen komt, i.p.v. je er door te laten overweldigen, je juist niét hoeft te vechten.

Je hebt een deel van jezelf verwaarloosd, en dit deel sluipt ongewenst bij je naar binnen. Het wil jouw aandacht, je moet iets van jezelf onder ogen zien waar je nu niet bepaald op zit te wachten. En daar - en ik citeer je - kun je niet meer omheen.

De man en de vrouw (de indringers) geven het beeld van jouw angsten en/of moeilijke emoties weer. Je komt met hen in conflict. De man staat symbool voor jouw mannelijke kant (handelen), de vrouw voor jouw vrouwelijke (emotionele) kant.
De angsten komen vanuit je onderbewuste (ze lopen eerst beneden) en sluipen heel sneaky je innerlijk/bewustzijn (slaapkamer) in. Dit alles (de insluipers en je overtuiging dat ze je zullen vermoorden) heeft in eerste instantie een verlammende/blokkerende werking op je, want je hebt moeite met bewegen
(misschien is dit ver gezocht, maar bewegen betekent ook ontroeren: moeite om je in je gevoel (je binnenste) te treffen). 
Je zoekt bescherming en alarmeert je eigen geweten (112). Ook daar heb je moeite mee. Als mogelijke verklaring geef je aan dat je het niet goed kunt zien. Je doet wel een beroep op je geweten, maar omdat de angst overheerst verberg je je onder de dekens. Dan heb je ook geen goed (in)zicht. Je geweten neemt dit daarom niet serieus (het zou 't zelfde zijn als je iemand iets vraagt, en je steekt je vingers in je oren op het moment hij/zij antwoord geeft). Eigenlijk durf je iets van jezelf (bepaalde waarheden) niet onder ogen te zien. De nood wordt nu echt hoog, en je roept nogmaals je geweten aan voor hulp. Zelfs een derde keer. 't Lukt niet, dan zit er nog maar één ding op: vechten om jezelf te beschermen.

Dan krijg je te maken met de eerste moeilijke emotie/angst (de vrouw). Ze heeft een luierbroekje in haar hand, die ze over je hoofd wil doen om je te laten stikken.
Een luierbroekje houdt niet alleen een luier op z'n plaats...., iedereen die ooit een kind heeft verschoond, weet dat het ook bedoelt is de (soms enorme produktie) "shit" niet te laten (door)lekken. Dan denk ik aan een (kinderlijke) kant van jezelf, of een negatieve gewoonte waar je niet zo blij mee bent. Je wilt iets (vanuit je jeugd?) niet meer op z'n plaats houden, je hebt er geen binding (kleverig) meer mee, en je ontdoet je ervan.
Waar ik ook aan moet denken is dat het misschien een bepaalde mate van onafhankelijkheid aangeeft. Je wilt niet gepamperd worden, niet onder de plak zitten, dat werkt verstikkend. Dat wil je niet, je laat jezelf niet stikken (in de steek). Wellicht is het tijd om bepaalde situaties uit je verleden te zien zoals ze nu zijn, in plaats van hoe ze waren, dat kan je een minder verstikkend gevoel geven.

Wat de andere angst (de man) met jou doet, is je niet duidelijk/helder (en mij ook (nog) niet), maar ondertussen ben je op gang gekomen (je bent uit bed gekomen). En hoe! De man maakt een beweging met z'n hoofd (steekt de kop op = laat zich zien). Je grijpt hem bij de kop, en ook hem schakel je uit (je drukt het de kop in). Misschien vertelt dit dat jouw reactie op deze bepaalde angst gewoon "keihard handelen" is. Ik denk dan aan het á la de minuut (mannelijk) kunnen handelen (snel e.e.a. op een rijtje hebben/helder denken?). Niet ***len, of draaien met je krullen, maar gaan met die banaan. Actie!

Dan komen er (politie)mensen, ook delen van jezelf, die neerbuigend en onwaardig met jou omgaan. Een kant van jezelf die kritiek levert op jezelf, en jeZelf hiermee naar beneden haalt.

Het zijn jouw eigen rationele overtuigingen die jouw angsten voeden en die dus jouw bewustzijn, jouw helder weten (de lamp) hanteren. Je handelingen (han(d)teren van de lamp) zijn rationeel, terwijl je je wel bewust bent van je gevoel (je ziet de antenne). Hoewel je jezelf veroordeelt, heb je tegelijkertijd een mediamarkt-gevoel (ik ben toch niet gek!). Je associeert de antenne met afluisterapparatuur. Misschien geeft dat aan dat je ongemerkt, maar toch wel met opzet naar jezelf wilt luisteren.

[snowdrop]

Hé, dank je wel, lieve Julia! Ben (blij) verrast met je reactie. Ik laat het even bezinken, maar ik kan hier veel mee; ik denk dat je hier een paar spijkers op de kop slaat. Het is trouwens wel heel merkwaardig: jij reageert juist nu op deze oude droom, die ik allang van het forum had gehaald - dacht ik. Maar gisteren probeerde ik iets op te zoeken en toen kwam ik 'm óók al tegen! Toeval bestaat niet... 

[snowdrop]

Ik denk dat deze droom me vooral duidelijk wilde maken dat ik tot veel meer in staat ben dan ik denk. Het is helemaal niet nodig om hulpeloos in bed te blijven liggen tot iemand me komt helpen/redden. Wel moet ik bereid zijn echt te durven waarnemen. Als ik mijn kop onder de dekens steek, kan ik niet goed met mezelf communiceren. Wat ik zoek in de buitenwereld heb ik zelf in huis. Ik hoef me niet te laten verstikken door krampachtige pogingen om mijn shit binnen te houden. Ik hoef me niet te laten overweldigen door emoties, maar ik kan er ook mee ophouden alles vanuit mijn hoofd te benaderen, waarmee ik mezelf geweld aandoe. Wat nodig is: vertrouwen op mijn intuïtie, in alle rust en eerlijkheid durven waarnemen, en het babbelende brein niet toelaten in regionen waar het niets te zoeken heeft. Want de 'kracht' in de buitenwereld waarop mijn hoop is gevestigd, onderkent niet wat er allemaal aan de hand is, terwijl ikzelf daarvoor mijn eigen antenne heb. Julia, dank je! Je hebt me op een andere manier laten kijken en nu denk ik: het is eigenlijk zo helder als glas. Want dát is wat je wél nodig hebt van de buitenwereld: een spiegel. En inspiratie! Dikke kus   van Snowdrop.

[Julia]

 Dikke terug!

Liefs, Juul