De tarottuin van Niki de Saint Phalle

[Ricca]

ZUIL 20: De lappendeken van de wereld.

::  foto 398  ::  foto 399  ::  foto 400  ::  foto 401

Eer aan God voor de gespikkelde dingen -
voor de hemel, tweekleurig als een gevlekte koe,
voor de roze stippeltjes op de zwemmende forellen,
de vallende kastanjes als vurige kooltjes, vinkenvleugeltjes,
landerijen, stukken van een lappendeken - omgrensd braakland en akkers,
en alle dingen, schots en scheef, oereigen, zeldzaam, wonderbaarlijk.
Wat Hij ook maakt, in onveranderlijke schoonheid:
eer aan Hem.
- Gerard Manley Hopkins

Een mozaïek van tegels, van onregelmatige vlakjes met elk een ander patroon van stippeltjes, versieringen, bedekt deze zuil. De wereld bestaat uit vele landen, volken, nationaliteiten, religies, culturen e.d., elk met hun eigen 'dingetjes'. Toch is het niet moeilijk in dit vele het geheel te zien. De kleuren passen bij elkaar en geen enkele kleur valt uit de toon. Er zijn ook spiegelende vlakjes, in diverse kleuren, die zich een beetje aan de eenheid lijken te onttrekken, maar desalniettemin maken ook zij deel uit van het mozaïek van de wereld. Wij zijn niet allemaal hetzelfde en toch zijn we allemaal gelijk, omdat we afkomstig zijn uit dezelfde Bron. Elke tegel heeft zijn eigen plekje in het geheel; alle mensen en volken hebben hun plaats in de wereld en ook nog precies de juiste plaats om hun unieke aard tot expressie te brengen. In dit geheel is ook plaats voor wonderlijke, speelse vormen. De schoonheid van het geheel berust juist op die fantastische mogelijkheid van integratie, eenheid en saamhorigheid - met behoud van de eigen identiteit.

Om de zuil slingert zich, zwaan-kleef-aan, een lint van aaneengesloten vlakjes dat de boel bij elkaar lijkt te houden. Dit lint is niet de Verenigde Naties, want die zijn zelf allesbehalve een eenheid (veel leden zitten er uit eigenbelang). Ook hebben de VN het geweld nog niet afgezworen en tenzij ze dat wél doen, zullen ze uiteindelijk overbodig zijn. Het lint om de zuil is van een ander niveau, het niveau van het hart, het niveau van de mensen zélf, niet van regeringen of politieke leiders of religieuze leiders of uiterlijke organisaties. Het is tijd dat niet regeringen, maar ménsen elkaar vinden in het geloof in eenheid. Uiteindelijk is er geen menselijke ziel die niet aan de onze verwant is. Vreemden aan de andere kant van de wereld zijn in hun diepste wezen één met ons, en wij met hen. Als dit besef overal op aarde leefde, zou er nooit meer ergens oorlog zijn.

Maar we zitten we hier in de tuin van de Keizer en zolang we nog menen leiders nodig te hebben, is het belangrijk dat er leiders naar voren komen die het beste in anderen naar buiten brengen (oeps, daar vallen er meteen een paar af voor die functie ). Leidinggevende kwaliteiten zijn een vereiste, maar aantoonbare volwassenheid evenzeer (ik heb het niet over een of ander evolutionair niveau onder leiders, maar gewoon over het peil van hun volwassenheid). Hoe komen we aan zulke leiders? Door als mensheid zélf te groeien en een veel volwassener kijk op de dingen te ontwikkelen. Door elkaar te steunen en lief te hebben en door elkaar in gedachten de boodschap te brengen dat wij samen in ons innerlijk de kracht bezitten om elke wensbare verandering op aarde teweeg te brengen. Het is voor de mensheid de hoogste tijd om de onderlinge wedijver te staken en een vreugdevolle eenheid te worden. De voornaamste basis daarvoor is vertrouwen. Om waarlijk onzelfzuchtige mensen en onzelfzuchtige naties te zijn, moeten we ook op alle bewustzijnsniveaus vertrouwen in onszelf hebben. De gang naar de stembus is minder belangrijk dan de verfijning van onze eigen gedachten. Het begint allemaal bij onszelf.

Bid dat de naties van de aarde vrede in zichzelf vinden en zich weer bewust worden van hun oorsprong. Bid voor de eenwording van de aarde en ook voor het bestaansrecht van de afzonderlijke landen. Bid dat de grote, sterke landen en machtige allianties hun saamhorigheid op een wijze manier benutten.  Bid dat het alle landen en alle volkeren zal worden toegestaan te zijn wie zij zijn, zonder dat zij tot iets worden gedwongen door een andere land dat over hen wil heersen. Dan zal er waarachtige vrede op aarde komen en zal de aarde het paradijs te zijn waarvoor zij werd geschapen.  

ZUIL 21: Zuil van de Vrede.

::  foto 402  ::  foto 403  ::  foto 404

Als er van binnen vrede heerst, wordt het mogelijk die naar buiten uit te breiden. Wereldvrede begint met innerlijke vrede, diepe vrede, helder hemelsblauw. Onvrede is slechts verlangen naar vrede. Vredesmissies met geweren zijn geen vredesmissies. Een 'vredesproces' is slechts uitstel van vrede. Stel je voor dat het nú vrede is... gelóóf erin, dat is de enige manier.

Diepe vrede, een zachte witte duif voor jou,
Diepe vrede, een stille regen voor jou,
Diepe vrede, een ebbende golf voor jou.
Diepe vrede, rode wind uit het oosten van jou,
Diepe vrede, grijze wind uit het westen voor jou,
Diepe vrede, donkere wind uit het noorden van jou,
Diepe vrede, blauwe wind uit het zuiden voor jou.
Diepe vrede, helder vlammenrood voor jou      
Diepe vrede, helder maanwit voor jou,
Diepe vrede, helder grasgroen voor jou,
Diepe vrede, zuiver aardebruin voor jou,
Diepe vrede, zuiver dauwgrijs voor jou,
Diepe vrede, helder hemelsblauw voor jou.
Diepe vrede van de rollende golf voor jou
Diepe vrede van de stromende lucht voor jou
Diepe vrede van de rustige aarde voor jou
Diepe vrede van de slapende stenen voor jou
Diepe vrede van de sterrenlegioenen voor jou.
In de naam van de Drie die Een zijn,
Vrede, Diepe vrede!

- Fiona Macleod, aanroeping van de vrede (ingekort)


::  Give peace a chance  ::

[Ricca]

ZUIL 22: Zuil met helderrode vlammen of stekels.

::  foto 405  ::  foto 406  ::  foto 407  ::  foto 408

Er is niet veel fantasie voor nodig om in deze zuil de vurige mannelijke energie te zien, rood, krachtig, vitaal, naar buiten gericht, agressief (in de goede zin van het woord), impulsgevend, stimulerend, de activerende pool van de schepping, het actieve deel van de vruchtbaarheid - in alle betekenissen die dat op verschillende niveaus kan hebben. De vorm (stekels) kan echter ook wijzen op irritatie, boosheid, woede, drift en gewelddadigheid en als je de stekels als horentjes beschouwt, op seksuele opwinding (horny). Verder is rood de kleur van hartstocht, de kleur van bloed (levenskracht), van Mars en van oorlog. Dit komt allemaal samen in deze zuil. Eigenlijk is het rood van de zuil te helder, te zuiver, om op oorlog te wijzen (daarvoor zou het doffer, donkerder en minder zuiver moeten zijn), maar omdat de hiernavolgende zuil bedekt is met doodskoppen en direct met oorlog te maken heeft, houd ik die betekenis er bij zuil 22 toch in. Zuil 22 staat midden tussen de zuil van de vrede (21) en de zuil van de oorlog (23) en kan naar beide kanten overhellen.

Wij zijn op de eerste plaats mens en pas daarna man of vrouw, maar omdat in onze maatschappij de identiteit zo nauw in verband wordt gebracht met de sekse en dan ook nog vaak met seksuele stereotypen, zijn er maar weinig mensen die zichzelf voldoende kennen om de aard van de liefde te begrijpen. Het stereotiepe beeld van vrouwen als lief en zacht maar krachteloos en van mannen als sterk en hard maar gevoelloos, zegt eigenlijk meer over de geschiedenis van de mensheid dan over de man en de vrouw op zich. Tijdelijk bevinden we ons nu in een periode waarin vrouwen het vrije seksuele verkeer lijken te zoeken dat in het algemeen meer aan mannen wordt toegeschreven. Men gelooft dat mannen van nature zo zijn, gedreven door seksuele prikkels die bijna volledig losstaan van enig aanvullend 'dieper' gevoel. De opvatting is wijdverbreid dat 'de man' gewoon seks wil of hij nu wel of niet enige liefde voor de vrouw in kwestie voelt - of dat hij haar juist wil omdat hij níet van haar houdt (in welk geval seks geen uiting van liefde wordt, maar van spot of verachting).

Deze overtuigingen zijn niet zonder gevolgen. Veel mannen voelen zich verplicht aan het stereotype te voldoen, in houding en gedrag, in kleding, in taalgebruik. Het uiten van seksualiteit wordt mannelijk gevonden, terwijl het uiten van liefde niet als mannelijk wordt beschouwd en dus voelen zij zich min of meer gedwongen het uiten van hun liefde te scheiden van het uiten van hun seksualiteit. Door de scheiding van seks en liefde ontstaat echter een toestand van innerlijke verscheurdheid. Het zou rampzalig zijn als vrouwen dezelfde koers zouden volgen. De Keizer heeft de verzachtende invloed van de Keizerin nodig, maar als de Keizerin keizerlijke trekken gaat vertonen worden zeer oude wonden geopend...

Er liggen ook diepere blokkades in de mannelijke beleving van seksualiteit. Er is daar vaak een angst voor overgave, voor diepgaande emotionele intimiteit. Deze angst gaat meestal ver terug en kan te maken hebben met vorige levens in een tijdperk waarin vrouwen macht over mannen uitoefenden (die tijden zijn er ook geweest). Hierdoor werd het spel van het seksuele, dat eerst onschuldig was en impulsief, bedreigend. Het was gevaarlijk om je gevoel daarin vrijelijk te tonen en je hart open te zetten. Bij mannen zijn hier diepe angsten aanwezig die zich niet per se hoeven te uiten op lichamelijk vlak, maar die ertoe kunnen leiden dat er innerlijk een scheiding optreedt tussen het gevoel en de seksuele daad. Het kan zijn dat een man seksueel aanwezig is op lichamelijk vlak maar dat zijn gevoel niet of niet helemaal meedoet. De gevoelsmatige overgave is dan in bepaalde mate afgesloten en dat komt voort uit een angst om volledig open te staan. Dit brengt namelijk een kwetsbaarheid met zich mee die oude herinneringen oproept van emotionele pijn en in de steek gelaten zijn.

En het is deze scheiding tussen seks en gevoel, tussen seks en liefde, die tot de grootste oorlogen heeft geleid. Dit betekent niet dat alleen mannen verantwoordelijk zijn geweest voor die oorlogen. Het betekent wél dat de mannen zich zo ver hadden verwijderd van de gemeenschappelijke bron van liefde en seks dat de onderdrukte energie is uitgebarsten in gewelddadigheid en vernietiging, in verkrachtingen en dood.

Als de Keizer echter leert om zijn krachtige energie te gebruiken om de Keizerin te vertrouwen, dan biedt dit hem de veiligheid en ondersteuning om het te wagen aan het hele scala van zijn gevoelens uitdrukking te geven en hoeven ze niet meer uit te monden in duisternis en geweld. Dan kan hij gevoelig en kwetsbaar zijn en tegelijk krachtig en sterk. En dan kan hij wonderbaarlijke dingen tot stand brengen. Zoals vrede...

[Ricca]

ZUIL 23: Een zuil vol doodskoppen.

::  foto 409  ::  foto 410  ::  foto 411

Een herinnering aan de slagvelden van de Keizer, aan de slachtoffers van oorlogen en geweld, van wreedheden en liefdeloosheid. Er zijn schedels in alle maten, volwassen hoofden en kinderhoofdjes. Het spiegelende oppervlak van de zuil geeft ze extra diepte. Het is alsof ze zweven en alsof ze ons aankijken, vragend, met hun porseleinen blik. De zuil nodigt ons uit om in onszelf te kijken om te zien of er ook in ons wrede trekken of vooroordelen leven - al zouden we daar nooit naar handelen, maar denkbeelden zijn al genoeg om tastbare resultaten te creëren, zelfs halfbewuste denkbeelden.

De zuil herinnert ook aan de holocaust, de fabrieksmatige uitroeiing van miljoenen joden, aan de miljoenen schedels van de killing fields in Cambodja (foto 412 t/m 414) en aan alle genocides in de geschiedenis van de mensheid. Aan die periodes hebben wij allemaal op de een of andere manier meegewerkt, ook al waren we er niet lijfelijk bij aanwezig. We hebben allemaal levens achter de rug waarin we daders waren én levens waarin we slachtoffers waren. Bijna iedereen bezit de kanten die, in uitvergrote vorm, tot dergelijke verschrikkingen hebben geleid. Je hiervan bewust worden is een intensief leerproces. Als je het op die manier bekijkt, hebben degenen die het leven lieten, een schat aan liefde nagelaten - voor wie bereid is die schat te aanvaarden. De slachtoffers van de holocaust stierven in dienstbaarheid, met instemming van hun ziel, opdat de wereld ervan zou leren. Velen waren in die tijd naar de aarde gekomen om de rol van slachtoffer te spelen. Diep in hun ziel wisten zij dat zij dit hadden gekozen om de wereld zich ervan bewust te laten worden wat er in ieder land kan gebeuren als het meest fanatieke nationalisme, militarisme, racisme, fundamentalisme of ander -isme ongestoord zijn gang kan gaan. En nog steeds zijn er velen die zich net zo dienstbaar maken als de zielen tijdens de holocaust - de lessen blijven zich herhalen. De aarde is een leerschool en sommige lessen moeten in hemelhoge letters worden opgeschreven eer ze worden gelezen en begrepen.

::  foto 412  ::  foto 413  ::  foto 414

De woorden 'daders' en 'slachtoffers' houden bijna automatisch een waarde-oordeel in dat ik eigenlijk wil vermijden. Er andere woorden voor vinden is niet gemakkelijk, want veel van onze taal is evaluerend van aard zijn en kan eigenlijk niet zuiver genoeg gebruikt worden. Daders zijn ook slachtoffers en slachtoffers zijn ook daders, zij het op een andere manier. Zij die in oorlogen stierven zijn ongetwijfeld oorlogsslachtoffers, maar evenzeer slachtoffers van hun eigen overtuigingen, al waren de geweren, de bommen en de strijd nog zo echt. We creëren allemaal onze eigen werkelijkheid en gezamenlijk scheppen wij de werkelijkheid van onze nationaliteit en ons land. Oorlogen zijn in wezen voorbeelden van massale zelfmoord.

Wanneer we het over goed en kwaad hebben, bevinden we ons op verraderlijk terrein, want vele of de meeste gruweldaden die de mens een ander mens heeft aangedaan, zijn gepleegd vanuit een misleid streven naar iets 'goeds'. Ook Hitler had een ideaal dat in zijn ogen goed was en dat hij met een rechtlijnige en fanatieke doelgerichtheid nastreefde. Fanatici bestaan vanwege de grote kloof tussen het geïdealiseerde goede en de overdreven versie van het tegendeel. Het geïdealiseerde goede wordt in de toekomst geprojecteerd, terwijl men vindt dat het overdreven tegendeel het heden doordrenkt. Godsdienstoorlogen en ideologische oorlogen hebben altijd een paranoïde aanleg, want fanatici zijn altijd bang voor de tegenovergestelde overtuigingen en voor stelsels die daaraan vasthouden.

Terwijl fanatici dus grootse idealen hebben, geloven ze tegelijkertijd in de slechte natuur van de mens en zijn individuele machteloosheid. Fanatisme is ook een compensatie voor wankelmoedige overtuigingen en daarom moeten fanatici zich wel vastklampen aan wat zij geloven, liefst in groepen. Dit zijn dan groepen van mensen die bang zijn hun individualiteit te laten gelden, die deze in een groep hopen te vinden of erop hopen dat ze een gezamenlijke identiteit tot stand kunnen brengen; en dat is iets onmogelijks. Ware individuen kunnen door samenwerking veel tot stand brengen, wij zijn sociale wezens, maar mensen die bang zijn voor hun individualiteit, zullen haar nooit in een groep vinden, maar alleen een karikatuur van hun eigen machteloosheid.

In zijn geïdealiseerde versie van de werkelijkheid en verblind door zijn geïdealiseerde superman-versie van een germaanse 'ariër', zag Hitler het 'arische' Duitse volk als de natuurlijke heerser over het mensdom. Om dat te bereiken wilde hij best de rest van de mensheid opofferen... Terwijl zijn dagdromen steeds grootser werden, leek de positie van zijn land echter alsmaar te verslechteren. Hij telde steeds weer alle vernederingen totdat zijn geest een haast volledig afgesloten denkwereld werd waar alleen bepaalde ideeën nog toegang hadden. Alles wat niet echt 'arisch' was werd vijand, de joden voorop.

'Het kwaad moet uitgeroeid worden', dat afgezaagde, ongelukkige deuntje staat achter de overtuigingen van veel cultussen, wetenschappelijke en godsdienstige, en het Duitse rijk van die tijd was een vreemd mengelmoes van de slechtste aspecten van zowel religie als wetenschap. Hitler bracht veel van de schandelijkste menselijke neigingen aan de oppervlakte. De meest ziekelijke fantasieën, die eeuwenlang gegroeid waren (en niet alleen in Duitsland, maar andere landen maakten niet zoveel haast met de uitvoering ervan), concentreerden zich in Duitsland. De andere landen, die dus geen haar beter waren, zagen dat hun eigen slechtste neigingen, gepersonifieerd in Hitlers Duisland, op het punt stonden hen aan te vallen. En zoals veel Duitse keizers vóór hem, en de Japanse keizer mét hem, zag Hitler oorlogvoeren als het onvervreemdbare recht van een land om overheersing te krijgen, om buurlanden te ontwrichten en mensenlevens te verwoesten. Hij meende dat iedere gruweldaad gerechtvaardigd was in het licht van wat hij de 'goede zaak' vond.

Het negatieve houdt altijd de kiem van zijn eigen ondergang in. Op een vreemde manier wist Hitler ook wel dat zijn streven gedoemd was te mislukken - en ook de Duitsers wisten dat. Hij smachtte naar verwoesting, want in verstandiger momenten herkende zelfs hij de enorme verwringing van zijn vroegere idealen. Dit betekende dat hij vaak zijn eigen inspanningen saboteerde - wat hem uiteindelijk de oorlog deed verliezen.

In het huidige Israël bestaat nog altijd woede en schaamte over de manier waarop de holocaustslachtoffers gegaan zijn, zonder slag of stoot, door zich als makke schapen naar de slachtbank te laten leiden. Als Israël zou kunnen aanvaarden dat er een meerderheid van de slachtoffers was die dit zelf verkoos, zou er meer begrip kunnen komen. Maar dit ligt moeilijk, want het vereist ook een omslag in het denken over zichzelf. Israël ziet zichzelf nog altijd als slachtoffer, terwijl het al lang dader is geworden. De kloof tussen ideaal en overdreven tegendeel groeit, l'histoire se repète, en dat is nooit de bedoeling geweest van de holocaustslachtoffers. Zij die in zulke grote aantallen stierven wilden dat de wereld zou inzien dat macht nog geen recht betekent. Je kunt de macht hebben om bevolkingsgroepen uit te roeien, maar dat geeft je nog niet het recht dat te doen. Je kunt de macht hebben om Palestijnen te bombarderen, maar dat geeft je nog niet het recht dat te doen.

Vervolg >>

[Ricca]

vervolg zuil 23...

Elk mens is in wezen goed, maar zijn daden kunnen schandelijk zijn. Ik wil niets van de wandaden uit het verleden goedpraten, maar ook daders verdienen ons medeleven. Zij dwaalden niet van de juiste weg af door die bewust te verloochenen, maar alleen door angst, onwetendheid en het zoeken van veiligheid waar die niet is. Je kunt jezelf niet dwingen mensen te vergeven en lief te hebben die zoveel leed hebben berokkend. Velen in onze wereld zouden maar wat tevreden zijn als ze wisten dat mensen als Hitler op dit moment een vreselijke straf ondergingen. Maar daarover kunnen wij niet oordelen. Hun enige 'straf' is de straf die zij zichzelf opleggen, een confrontatie met hun eigen duistere kanten in de diepte van een zelfgemaakte hel, misschien wel eeuwenlang, in innerlijke strijd en zelfgekozen duisternis. Er komt geen straffende hand uit de hemel aan te pas. De beschermengel is de enige die de ziel in deze omstandigheden niet alleen zal laten. Maar de engel kan pas iets doen als de ziel zelf om hulp vraagt... Onze gebeden en intenties kunnen misschien helpen hen een duwtje in de goede richting te geven. Met een gebedje voor Hitler, Stalin, Hirohito, Idi Amin, Pol Pot en al die anderen, bewijzen wij in ieder geval ook onszelf een dienst, want ieder van ons heeft in meerdere of mindere mate last van haat en vooroordelen, van een stem die zegt: "Ik ben anders dan jij en veel beter". Steeds als we die stem horen hebben we te maken met de Hitler in onszelf. De eerste stap naar erkenning van ons eigen goddelijke zelf is de goddelijkheid in onze medemens erkennen. Elk medemens. Als we tenslotte allemaal één worden,  zullen ook deze zielen deel van die eenheid uitmaken. Dan is alle verbittering al lang veranderd in licht en waarheid.

::  foto 415  ::  foto 416  ::  foto 417  ::  foto 418

In het logo van Yad Vashem, het holocaustmuseum in Israël, staat: "Remembering the Past, Honouring the Memory, Shaping the Future". Dat gestalte geven aan de toekomst kan alleen in het heden gebeuren en in die zin zit het heden er wel in, maar ik mis toch gewoon het woordje heden in deze tekst. Het is veel gemakkelijker naar het verleden te wijzen en te zeggen: "Moet je dat eens zien!" dan in het heden om ons heen te kijken. Want als we iets dergelijks op kleine of grote schaal op dit ogenblik zien gebeuren, wordt er iets van ons gevraagd. Monumenten spreken (fluisteren, roepen) over het verleden, over voorbije dingen en houden onze gedachten vast in het verleden. Ze dienen de bezinning (de reflectie van de spiegels op zuil 23 die ook een soort monument is), ze dienen de her-innering  van de lessen van het verleden (spiegels van het verleden), maar leiden er ook vaak toe dat het ontwikkelingsproces tot stilstand komt. Lessen moet je in je opnemen en vervolgens loslaten, of, beter gezegd, in je opnemen en dan verder op ze vertrouwen. We houden het verleden niet in ere door het verleden te eren en bloemen bij monumenten te leggen, maar door het heden te eren. En door ons de moed, de dienstbaarheid, de liefde en de God in onszelf te herinneren.

Op de hele aarde,
Overal zijn wij broeders.
Waarom dan gaan de wind en de golven
Zo wild te keer?
- Keizer Mutshihito (grootvader van Hirohito) 

[Ricca]

ZUIL 24: Een vertakte zuil die bestaat uit een lichtblauwe helft met zonnen en een donkerblauwe helft met manen en sterren.

::  foto 419  ::  foto 420  ::  foto 421  ::  foto 422  ::  foto 423

De zuil heeft een dag- en een nachtzijde. De uren van de dag (lichtblauw), het waakbewustzijn en ook de zon worden gewoonlijk als mannelijk beschouwd; de nacht (donkerblauw), de maan en het droombewustzijn als vrouwelijk. In zijn geheel heeft de zuil de vorm van een Y-chromosoom, dat wil zeggen dat het hier gaat om de vereniging van het mannelijke en het vrouwelijke binnen één persoon (in dit geval man). Het is bovendien de laatste zuil.

De zuilen in de hoftuin hebben eigenlijk geen nummers. Toen ik met de beschrijving van de zuilen begon, heb ik er zomaar een uitgekozen om mee te beginnen, de zuil recht onder het kasteel, en die als 'zuil 1' bestempeld. Er stond weliswaar een grote 1 op, maar ook alle andere cijfers; ik had ook met een andere zuil kunnen beginnen... Nu ben ik echter heel tevreden dat het zo uitkomt dat deze 'zuil 24' de laatste zuil is, de zuil die de cirkel rond maakt, want het thema van de zuil is compleetheid. Als het mannelijke en het vrouwelijke in een mens samenkomen, als bijvoorbeeld een man zijn vrouwelijke en zijn mannelijke kanten erkent als zijnde van gelijke waarde, kan een diep gevoel van heelheid naar boven komen. Dit heeft alles te maken met het laten doordringen van spiritualiteit in het dagelijkse leven, want waar in een mens sprake is van compleetheid, hoeft niet meer gezocht te worden naar wat onbreekt.

Een voor mensen zeer giftig gas is koolmonoxide, ook wel kolendamp genoemd. Het is een zeer onevenwichtige stof en zijn gevaar berust op zijn zucht naar zuurstof, het element dat zijn gemis moet opvullen en het gas in een evenwichtige toestand brengen (door de omzetting van CO in CO₂). Het vangt zeer actief alle zuurstof uit de omgeving weg en zonder zuurstof kan een mens niet leven... Een mens die niet compleet is en het evenwicht, dat innerlijk zou moeten bestaan, in een ander mens zoekt, gaat in zekere zin te werk als dat gas, want op zijn parasitaire zoektocht naar volledigheid, zal hij vaak dat wat hij in zichzelf mist zonder toestemming, of op een onbewust niveau, of om de verkeerde redenen, gewoon weghalen bij de ander.

Als mensen in contact staan met hun innerlijke 'wederhelft', is er geen sprake meer van relaties die een gemis moeten opvullen, maar van relaties die werkelijk aanvullend zijn, een aanvulling op reeds aanwezig innerlijk geluk. Zolang incarnatie gaat zoals het nu nog gaat, zal het geslachtelijke aspect wel belangrijk blijven en niet alleen voor de voortplanting. Ook voor creativiteit op elk niveau, bijvoorbeeld creativiteit in relaties. Pas als het innerlijke evenwicht volledig is, zal de strijd tussen de geslachten ten einde zijn en zal misschien de noodzaak niet langer bestaan om het ene geslacht mannelijk te noemen en het andere vrouwelijk, want dan komt de ontmoeting tussen partners vanuit een totaal ander gebied, vanuit een totaal andere energie. Als er sprake is van heelheid binnen het eigen wezen, zal de noodzaak dat ook de ander zich compleet maakt, volledig worden erkend. Die volledige communicatie in menselijke relaties moet er zijn.

Het in evenwicht zijn van het mannelijke en het vrouwelijke binnen één persoon moet niet verkeerd worden begrepen als iets dat zou leiden tot een zeer eenzame staat van androgynie. Het is eerder zo dat we op weg zijn naar de acceptatie dat er een mannelijke en een vrouwelijke androgyne bestaan. In relaties tussen die twee en door de balans die uiteindelijk in zo'n relatie bestaat, ligt een grote diepte van mysterie en van inzicht in de schepping, in de ware aard van de psyche, die mannelijk noch vrouwelijk is, en in de ware aard van God.

Nogmaals, er zijn duidelijke verschillen tussen de seksen, maar die zijn onbelangrijk. Ze lijken alleen maar zo groot omdat wij ons er zo op concentreren (met als tragisch dieptepunt het boek Mannen komen van Mars en vrouwen van Venus). De grote menselijke eigenschappen als liefde, kracht, mededogen, intellect, intuïtie, gedachtekracht en verbeeldingskracht horen niet uitsluitend bij de ene of de andere sekse. Zuil 24 laat prachtig zien dat het mannelijke en het vrouwelijke een gemeenschappelijke bron hebben en een heel eind samen opgaan. Daarbóven komt pas de splitsing in (onbelangrijke, maar leuke ) mannelijke en vrouwelijke eigenschappen. Alleen al het begrijpen van deze inherente biseksuele natuur van de mens, zal bovengenoemde grote eigenschappen in elk mens vrijmaken, ongeacht de sekse.

De sterren op de zuil vertegenwoordigen de hoop en de schoonheid, het vermogen tot liefhebben, inzicht en inspiratie. 's Nachts zijn de sterren zichtbaar, ja, maar dat betekent helemaal niet dat ze er overdag niet zijn.

::  foto 424  ::  foto 425

Met zuil 24 is de cirkel rond. Nu is het nog een kleine stap (one small step for man, but a giant leap voor mankind) naar de hofvijver van de Keizer, het badje met spartelende vrouwenfiguren in het centrum van de hoftuin. Daarover de volgende keer meer.

[Ricca]

De Hofvijver van de Keizer

::  foto 426  ::  foto 427

Van de strengheid van de Keizer en de zin voor orde en structuur die tot uiting kwamen in het kasteel en de zuilen, is in de speelse hofvijver opvallend weinig terug te vinden. Hier stroomt het gevoel overvloedig in een wirwar van waterstralen die op allerlei plekken uit vier liggende vrouwenfiguren te voorschijn spuiten. Voor de buitenwereld is deze intieme plek verborgen door de tuinmuur en de ring van zuilen.

Strikt genomen ontbreekt in de archetypische Keizer het gevoel, het gáát helemaal niet om gevoel bij het zuivere archetype. Dat is geen gebrek of gemis, want een archetype is slechts één aspect van een persoon. Een ander aspect van dezelfde persoon is de Keizerin; zij ís gevoel. Maar zoals vaker bij de Keizer (en ik heb daar in mijn beschrijvingen ook aan meegedaan) laat Niki archetype en persoon in elkaar overlopen, en als we de Keizer zien als een mannelijke persóón, dan ligt hier zijn gevoel. Het wordt uitgebeeld, hoe kan het anders, door vier vrouwen - hun aantal is het getal van de Keizer, van de aarde en de vier windstreken (de vier huidkleuren en haarkleuren van de vrouwen).

::  foto 428  ::  foto 429  ::  foto 430  ::  foto 431

De vrouwen liggen in het water en hebben veel plezier. En de Keizer heeft, zo te zien, plezier voor vier! Een Keizer die zijn gevoel laat stromen is bovendien een delight voor vrouwen. De hele vijver is een bron van verfrissing en vernieuwing. De ronde vorm symboliseert heelheid en een overgang ten goede. De liggende houding van de vrouwen is een symbool van overgave, overgave aan gevoelens en ook aan de natuurlijke ritmes en cycli van het leven.

De vier vrouwen vormen een zonnekruis of zonnewiel, het blauw van de vijver hoort bij de maan. Bij de mannelijke seksualiteit is er sprake van een ritme met de zon (vuur, activiteit, rijpende kracht) en ook een ritme met de maan (water en alle lichaamsvloeistoffen, waaronder sperma). Conceptie van een vrouwelijk kind vindt meestal plaats tijdens de wassende maan, van een mannelijk kind tijdens de afnemende maan. Dat houdt in dat ook mannen ten dele onderworpen zijn aan het ritme van de maan. Man en vrouw kunnen dus elkaars ritme delen.

In zekere zin staat de vijver ook voor de mannelijke overgang. Er bestaat ook een mannelijke menopauze: een tijd om een punt te zetten achter activiteiten zoals ze gegaan zijn om zich beter te kunnen richten op de ervaring van de vrouwelijke rol, net zoals de menopauze in vrouwen activiteit of creativiteit op een ander niveau kan stimuleren. Puberteit en overgang zijn fasen van inwijding in nieuwe mogelijkheden van het leven. Ervaring met de vrouwelijke rol houdt voor de Keizer ook in het accepteren dat bij het ouder worden het lichaam anders functioneert dan vroeger - ook op seksueel gebied. Dat heeft een doel. V-iagra (het woord aaneengeschreven blijkt door het forum niet weergegeven te worden, mooi zo ) is in dat verband helemaal niet de zegen die het lijkt te zijn en in feite het zoveelste voorbeeld van een poging macht uit te oefenen over natuurlijke processen.

::  foto 432  ::  foto 433  ::  foto 434

Met hun vier kleuren lijken de vrouwen in de vijver ook een medicijnwiel te vormen, een cirkel van kennis die de volledigheid van alles bevat en kracht geeft aan het aardse leven van de Keizer. In de vijver vindt hij helderheid, inspiratie, vertrouwen, liefde, inkeer, kracht, reiniging, zuiverheid, wijsheid. Hier kan hij zich veilig voelen in zichzelf, zodat hij geen behoefte meer heeft aan strijd of vijanden. In de vijver vertoeft de Keizer in zijn eigen mysterie, wetend dat hij hier echter en completer is dan daarbuiten. Zonder iets te hoeven doen, voelt hij zijn werkelijkheid en wacht op wat komen gaat... Overgave is het open gaan staan voor een ruimere cirkel van ervaring.

Heb geen oordeel en je zult opengaan.
Open jezelf en je zult weten.

[Ricca]

En langs het Tuinpad van de Keizer...
Memory Lane

Langs de hele blauwe binnenzijde van de tuinmuur van de Keizer bevinden zich reliëfs, tableaus, echo's van wat de zuilen al vertelden, maar nu in de vorm van Niki's persoonlijke ervaringen met de Keizer. Ze verhalen over haar traumatische jeugdervaringen (het seksuele misbruik door haar vader) en hoe zij deze te boven kwam. Het zijn momentopnamen van haar weg naar vrijheid, vreugde en vrede. Ze bevatten ook verwijzingen naar haar vroegere werken.

De gewonde Vogel

::  foto 435

De beschadige wit-met-gouden vogel, bloedend uit onnoembare wond en met een gebroken vleugel, is Niki zelf, tot in het diepst van haar ziel (vogel) gewond na de wandaad van haar vader. Het aangrijpende beeld symboliseert de verloren intactheid en heelheid van het elfjarige kind, de ontsteltenis, de vernedering, de angst, de wanhoop, het verloren kinderlijke geloof dat op het einde van de dag pappie of mammie of liefde alles goedmaakt, de verloren vrijheid, het verloren zelf... Ze was een kind en kon op die leeftijd nog niet weten dat ze uit dit alles sterker en positiever te voorschijn zou komen, zich meer bewust van wat onrecht inhoudt en vooral vastberadener en beter toegerust om het negatieve in zichzelf te transformeren. De reliëfs blikken terug op de fasen van haar proces van transformatie.

Het Gevecht met de Draak

::  foto 436  ::  foto 437  ::  foto 438

Hier zien we twee grillige draken, een aanvaller (met veel rood en een slangentong) en een slachtoffer (wit en gewond, net als de vogel); alle stekels staan overeind, de tanden zijn ontbloot. Het slachtoffer bijt fel van zich af, bijt terug... Als schoolkind was Niki rebels en onhandelbaar en later groeide ze op tot een angry young woman, wars van autoriteiten en machthebbers, zeer strijdlustig en agressief, maar ook bij tijden depressief. Haar woede richtte zich op haar vader, op mannen, álle mannen, op de kerk, de school, de maatschappij, haar familie, haar moeder, op God... maar eigenlijk op zichzelf, want elke aanval op een ander is een aanval op het zelf. Dus wie is wie in dit reliëf? Het gevecht met de draak is een innerlijk gevecht.

Tu et moi...
tu est moi...
tuez moi...

I am fog and fickle mist
I am all that can't be tamed
I am born of devil's kiss
Sear potential unrestrained

De grotere draak is haar nog niet herkende innerlijke bondgenoot, die zij onwetend tot een vijand had gemaakt. De uitkomst van het gevecht hebben we al gezien in Kracht, het meisje dat niet meer bang is voor de draak.

::  foto 439

De gewonde Rhinoceros

::  foto 440

Als een fearbiter bestreed Niki haar angst met agressie. Aanvankelijk was deze agressie tegen zichzelf gericht (de zelfmutilaties die ze beschrijft in Mon Secret), totdat ze leerde haar woede in haar kunst te uiten. De wond van de rhinoceros symboliseert de vergelding die ze zocht. Ze nam wraak door op een gevoelige plek een hap uit de neushoorn (symbool voor alles met een penis) te nemen. Als een alligator die hem rauw lustte. Maar het was niet voldoende. Ze zocht naar een manier om het object van haar wraak echt te laten vóelen, om het te zien lijden als een mens...

Daddy

::  foto 441  ::  foto 442

De keramieken buste van haar vader met de leeftijd van toen, met verfomfaaide kleding, met geplette neus en verbrijzelde bril, met doorgesneden keel en gekliefde rechterschouder en ook nog bloedend uit talloze schotwonden, laat geen twijfel bestaan over de haat van de jonge Niki. Maar laat je niet door de buitenkant misleiden. Haat is een hartverscheurende schreeuw om liefde. Daddy bevindt zich vlak achter de prachtige zuil van de vaderliefde...

::  foto 443  ::  foto 444

Het toegetakelde beeld herinnert aan de periode waarin Niki haar 'shooting paintings' of tirs (tirer=schieten) maakte. Ze prepareerde de tirs door op een paneel buideltjes verf en andere substanties onder een witte pleisterlaag te verbergen. Soms kwam er een schildering over de pleisterlaag, soms liet ze het pleister maagdelijk wit (als beeld van heelheid, zuiverheid en intactheid). Vervolgens schoot ze met een geweer of revolver op de plekken waar de verf verborgen zat, zodat deze uit het schilderij spoot en over het pleister naar beneden droop. Op dat moment werd het schilderij voor haar een levende persoon met gevoelens. Ze was gefascineerd door de beweging die in het schilderij kwam, het druipend bloeden van het schilderij. Eindelijk was het haar gelukt om het object van haar wraak echt te ráken, te kwetsen, te laten bloeden en huilen en langzaam te zien sterven. En ze zag ook haar eigen pijn. "I shot for the sake of this magical moment. It was a moment of scorpion-like truth. White purity. Victim. Ready! Take aim! Fire! Red, yellow, blue, the painting weeps, the painting is dead. I have killed the painting. It has been reborn. War without victims."

De eenvoudige schietsessies groeiden al snel uit tot performance-achtige voorstellingen met publiek en Niki raakte in de ban van de theatrale aard van het hele gebeuren. In de loop der jaren werd het schiet-ritueel geperfectioneerd en schoot ze ook op grotere assemblages, altaren genoemd, eenmaal zelfs met een kanon. Ze schoot op de samenleving met al haar onrecht, op de gewelddadigheid van haar tijd, op haar eigen gewelddadigheid... Ze verscheen altijd in het wit gekleed, als een Vestaalse maagd, en massacreerde dan haar eigen schilderijen en altaren. Hoewel in het begin de focus lag op wraak en destructie, werd het doel van het schieten gaandeweg steeds meer het scheppen van ruimte voor een nieuw, wederom angstaanjagend schilderij. Steeds weer opnieuw, net zolang tot ze in zichzelf alles waar ze niet mee om kom gaan, uitgedreven had. Het schieten was een wonderbaarlijke therapie voor haar. Gedurende de jaren dat ze schoot was ze geen enkele dag ziek. Woede is een helende en bevrijdende emotie als je haar letterlijk kunt laten knallen - zonder slachtoffers te maken.

::  foto 445  ::  foto 446  ::  foto 447

vervolg >>

[Ricca]

vervolg...

Tears

Moeder! ik zal een snoer van parels weven voor Uw hals uit de tranen van mijn smart.

::  foto 448

In dit zelfportret met rode haren en met op haar rechterschouder het woord tears en op haar linkerschouder een hart, rijgen de tranen die over Niki's gezicht naar beneden stromen, zich aaneen tot een prachtig halssierraad. Door haar woede en tevens haar medelijden en onbaatzuchtigheid de vrije loop te laten, kon Niki bij het achterliggende verdriet komen en eindelijk beginnen met de verwerking daarvan. Door de tirs kwamen de tears. Duizend parels van verdriet. Tir klinkt ook als tear...

::  foto 449

Verdriet heeft te maken met het opengaan van het hart. De tranen hadden een zuiverende werking en plotseling verdween de pijn en stroomde er blijdschap in haar werk. Door zichzelf toe te staan te huilen, kon ze meer liefde voelen, meer vreugde ontvangen. In haar gezuiverde staat kon ze haar eigen vrouwelijke natuur weer waarderen en begon ze haar Nana's te creëren, de grote, kleurrijke vrouwenfiguren in uitbundige houdingen die haar hervonden vrijheid symboliseerden. De Nana's stralen vrouwelijkheid, vrijheid en verrukking uit zonder dat daar lijden tegenover staat. Niet haat, maar liefde is de essentie van hun wezen.

::  foto 450

Vrijheid is geen illusie
Vrijheid is de natuurlijke manier van zijn
Het is ons geboorterecht
Het is ons thuis

Enkele jaren na de eerste Nana's keerde Niki nog één keer terug naar het vaderthema met de surrealistische film Daddy, waarin de acteur die de rol van haar vader speelt vele malen wordt vermoord. Nog éénmaal nam ze het geweer ter hand, maar daarna nooit meer.

::  foto 451

Slangenmedicijn

::  foto 452  ::  foto 453

Slang... kruip naderbij,
er is vuur in je ogen.
Raak me, bijt me,
want ik wil voelen
hoe omgezet vergif
het eeuwig vuur ontsteekt.
Breng me de hemel
van heel zijn terug.
- Medicijnkaart Slang

De vurige slangen in dit tableau zijn symbolen van zinderende transformatie. Het gif van de slang was de schending, het schroeiende verraad en dit had gemakkelijk een valkuil (of slangenkuil) voor Niki kunnen worden. Maar ze had een zwak voor slangen (zie de vele slangen in de tarottuin) en gebruikte de kracht van Slang om het verraad te doorstaan en de pijn ervan te transformeren in schoonheid.

Ik heb me niet in wanhoop teruggetrokken
Ik werd niet gek van het honing verzamelen
Ik werd niet gek
Ik werd niet gek
Ik werd niet gek
- Hoda al-Namai

Niki was vastbesloten de honing van haar leven te verzamelen door haar hand steeds opnieuw in de korf te steken, vastbesloten zo vaak gestoken te worden dat ze de pijn niet meer zou voelen. Ze was bereid het risico te lopen dat de buitenwereld haar niet meer zou zien als een redelijk normale vrouw, maar ze was niet gek geworden. Ze aanvaardde de kracht van vuur. Zelfs in haar destructieve periode, een noodzakelijke periode om tot de kern van haar verdriet te komen, behield ze haar focus. Ze was niet bang om aangevallen te worden, integendeel, het stimuleerde haar en was olie op haar vuur, want ze wist dat ze op de goede weg was, ze wist dat ze een tovenares was en nog méér te doen had...  

Het Rad van de Dood

::  foto 454  ::  foto 455

Vaak heeft Niki zichzelf een rescapée de la mort genoemd, ontsnapt aan de dood. Het kleine meisje in het middelpunt van het rad rent in volle vaart weg. Zij is degene die ontsnapte, die het drama dat zo'n bepalende rol in haar leven speelde, schitterend overleefde door trouw te blijven aan zichzelf, aan haar vreugde, haar verdriet, haar verlangen, haar liefde en aan haar dromen. De tarottuin is de verwerkelijking van een van die dromen. Het meisje heeft al de houding van de latere Nana's.

Het Rad van de Dood werd het Rad van het Leven.  

::  foto 456

De Olifant en het gouden Kalfje

De olifant en haar gouden kalfje zijn de Keizerin en de Zegewagen in een andere vorm, de innerlijke Moeder en het innerlijke Kind. De olifant is een moedersymbool (olifanten hebben een matriarchaat: de oudste vrouwelijke olifanten zijn de leiders van de groep). Het symbolisch doden van het patriarchaat in haar shooting paintings, werd door Niki ervaren als haar eigen dood en wederopstanding. De dood van de Vader leidde tot de wederopstanding van de Moeder.

Jean

::  foto 457

Jean als eenhoorn (symbool van onschuld en zuiverheid) en als gids. Jean met wielen, medicijnwielen, wheels of love, levenswielen. Jean met bliksem. Jean met scheppende hand en helpende hand. Soms is de hand van God te zien in de hand van een vriend die aanbiedt je te helpen met waar je mee bezig bent. De eenhoorn ontdeed de zoekende Niki van haar harnas, waardoor haar dunne jurk zichtbaar werd. Zonder Jean Tinguely zou de hoftuin van de Keizer misschien niet zijn geworden wat hij nu is: een adembenemend mooie liefdesverklaring aan de Keizer.

Vrede

::  foto 458  ::  foto 459  ::  foto 460

Peace at last...

En hiermee neem ik afscheid van Niki's Keizer.

[Ricca]

Niki's Ster (17)

Ik dacht dat mijn zang ten einde was, aan de
uiterste grens van mijn macht - dat het
pad voor mij versperd was, dat de voorraad op
was en dat het tijd was om de wijk te nemen
in stille verborgenheid.
Maar ik merk dat Uw wil geen einde in mij
kent. Dat nieuwe melodieën uit het hart wellen
als de oude op de tong besterven, en dat waar
oude sporen verloren zijn, een nieuw land
zich opdoet met zijn wonderen.
- Tagore

::  foto 461  ::  foto 462  ::  foto 463  ::  foto 464

Ver achter de Keizer, achter het bankje met de Geliefden, voorbij de kat Ricardo en voorbij het Orakel en de Zilveren Kluizenaar, kom ik - afgaande op het geluid van alweer een fontein - uit bij de Ster: een monumentale dansende, zilverachtig spiegelende vrouw, naakt, onbeschermd, alleen, midden in de bron van vernieuwing. Het lijkt alsof de sterrenhemel op haar lichaam is neergedaald. Haar rode haren herinneren aan Kracht, het meisje met de draak. De Sterrenvrouw is heel wat groter dan het meisje en is een hoger niveau van Kracht (1+7=8). In haar komt Kracht volledig tot uitdrukking. Daarom is niet het water uit de kruiken rood (zoals bij Matiging), maar zijn de kruiken zélf rood. Omdat zij zichzelf uitgiet - zoals het Universum zich uitgiet in háár.

In de tarot volgt de Ster op de Toren. Door de aardbeving van de Toren is de aarde opengesprongen en het ontstane bekken heeft zich gevuld met water (liefde). De rafelige randen van het bekken suggereren stroming. Dit is geen stilstaand water. Niki heeft het over une rivière, een rivier, stromend water dus. En de vrouw is deel van de stroom. Haar energie mengt zich met de grotere stroom. Haar houding drukt vrijheid uit. Alles is in beweging. In veel religies wordt het beeld van het samengaan van een kleine hoeveelheid water met een grotere hoeveelheid gebruikt als symbool voor een wezenlijke verandering of als symbool dat het proces van verlossing uitdrukt. Als een druppel in de zee worden... Het is de terugkeer naar de Bron.

Wie God wil bereiken, moet zijn eigen bodem gewaar worden. Door de instorting van de Toren is de Sterrenvrouw heel wat dingen kwijtgeraakt. En laten het nou net de dingen zijn die haar afhielden van haar liefde voor zichzelf en anderen. Innerlijk ontruimd ontdekt ze nu liefde in iedere situatie... Op de plek waar ze zich bevindt, kan ze meedoen in het samenspel van planten, bomen, water, lucht, wolken, zon en aarde. De harmonie is zo vanzelfsprekend. Zij is hier deel van en weet zich opgenomen in het geheel.

::  foto 465  ::  foto 466  ::  foto 467  ::  foto 468

Het water uit de kruiken blijft stromen. Net als bij Bekers Aas in de tarot raken de kruiken nooit leeg omdat ze voortdurend van binnenuit worden bijgevuld door de Bron van Liefde. Hoe meer liefde we geven, hoe meer er in onszelf bijkomt. Als we dichter bij de Bron van Liefde komen, komt er een ogenblik dat moeilijk te beschrijven is: degene die ontvangt, wordt degene die geeft. Het reservoir wordt de Bron... Deze vervulling kan niet van één kant komen. God schenkt ons zijn volmaakte liefde, maar pas als wij bereid zijn die te ontvangen, is de cirkel rond.

"Denk niet dat het met God is als met een mens die werkt en niet werkt als hij dat wil; bij wie het dus van zijn wil afhangt of hij zin heeft om iets te doen of te laten. Zo is het niet met God. Wanneer God jou bereid vindt, móet Hij werken en zich in jou uitgieten, op dezelfde manier als waarop de zon, als de lucht zuiver en helder is, zich móet uitgieten en zichzelf niet kan tegenhouden. Zeker, het zou een heel groot gebrek zijn van God als Hij niet grote dingen in jou zou gieten, wanneer Hij je zo ontruimd en leeg aantrof."
- Meester Eckhart (mysticus, 13^e eeuw)

::  foto 469

[Ricca]

Niki's Oordeel (20)

Het Oordeel is in de tarottuin aanwezig in de vorm van een mozaïek binnenin de Keizerin. Het bevindt zich aan de wand achter de eettafel en is relatief klein, maar de spiegelende wand, de zee van glas, geeft het tafereeltje een grootse uitstraling.

::  foto 470  ::  foto 471  ::  foto 472  ::  foto 473

De vrouwelijke engel heeft de vleugels van de zonne-adelaar en een rok met stralen van gouden zonlicht die neervallen op drie figuren die uit een graf zijn opgestaan. Het zijn geen man, vrouw en kind zoals op veel tarotkaarten, Niki heeft hier drie generaties afgebeeld. In haar eigen woorden: un enfant, un homme ou une femme d'âge moyen et un vieillard. Eigenlijk gaat het om drie levensfasen: de jeugd, de volwassenheid en de ouderdom. De proloog van het leven, de leerschool van het volle leven en de wijsheid der kalme dagen. De drie figuren vertegenwoordigen drie delen van het zelf die door de engel worden uitgenodigd zich te verenigen: het innerlijke kind, de innerlijke vader/moeder en de innerlijke oude wijze. De vogel, het nest en de hemel.

Net als de Zegewagen (die óók binnenin de Keizerin staat en die óók vrij klein is en bovendien een mooi uitzicht op de wand met het Oordeel heeft), heeft Niki's Oordeel een zeer persoonlijke betekenis. Het Zegewagentje was het voertuig van het innerlijke kind, de 11-jarige Niki. De plek van het wagentje binnenin de Keizerin laat zien dat het innerlijke kind en de innerlijke moeder al verenigd zijn. De uitnodiging van de engel is dus vooral gericht aan de oudere wijze vrouw die Niki inmiddels was geworden, de wise Nikigator (woorden van haar eigen dochter), om zich bij hen te voegen. Ze gaf gehoor aan de uitnodiging van de engel door zelf in de Keizerin te gaan wonen...

Wijsheid is het als je al je innerlijke strijd kunt zienvoor wat het is: een misvatting. Wijsheid is het als je alle verwarring, zelfs alle aspecten van je menselijke bestaan kunt zien als een schepping van de ziel die zoekt naar de eenheid die zij al bezit. Als je erop vertrouwt dat alles naar God toe beweegt, krijgt elke hindernis een andere vorm en betekenis. Dan gaat de hemel open en stort een gouden vreugdevloed zich uit.

::  foto 474  ::  foto 475

En misschien kun je Oordeel ook wel zien als Niki's gebed om wijsheid. Bidden, zegt Jezus, is een aangelegenheid voor de binnenkamer. Niemand hoeft toe te kijken als het hart zich voor God opent in een kamer in de stilte van het eigen huis en tevens in die innerlijke kamer waar ook het verstand, de wil en het ego niet kunnen toekijken. Alleen dan en daar, in het hart van de Keizerin, krijgt ons gebed de intensiteit die er ook werkelijk een gebed van maakt. Daarom laat ik nu de binnenkamer aan Niki en sluit ik de deur van de Keizerin.

::  foto 476  

[Ricca]

Niki's Wereld (21)

::  foto 477  ::  foto 478  ::  foto 479  ::  foto 480

Als symbool van het hoogtepunt van de levensweg danst een vrouw hoog in de lucht op een gouden ei, waarbij zij ondersteund wordt door de slang die zich om het ei heeft gekronkeld. Ei en vrouw draaien samen langzaam rond - als een dans op onhoorbare klanken...

circling circling circling round
the sea is the sky is the sun is the ground
and the circle within and the circle unseen
where the unknown is known and the future has been

::  foto 481  ::  foto 482  ::  foto 483

In haar gedaante van Nijlgans legde moedergodin Hathor het gouden zonne-ei (de kosmos). In de Orphische mysterieën is het de slang Ouroboros die het kosmisch ei legt. Ouroboros is de slang die in zijn eigen staart bijt en daarom een symbool is voor het alles-omvattende, het grote geheel, de oneindige cyclus van geboorte en wedergeboorte, de eeuwige dans van het leven.

Het gouden ei rust op een door Jean Tinguely gemaakte installatie van roestige materialen die de aarde voorstelt en daarmee houdt Niki deze kosmos op het aardse menselijke vlak. De vrouw is niet met een space odyssee bezig, maar met een aardse ervaring. De verrukkelijkheden op het stoffelijke vlak zijn dezelfde als die op het spirituele vlak. Het is allemaal één geheel. De werkelijke plaats van de hemelen is binnen in de mens. Hoe zouden we het geluk van eeuwigdurende eenheid kunnen verdragen als we aards plezier buitensluiten? Ons plezier als mens brengt ons dichter bij God. Oprecht genieten van het leven is liefde.

Want juist u, mens, zult
vanuit uw eigen zijn
de liefde tot in de stof kunnen vervullen.
- Zohra Bertrand

De vrouw danst met een uitbundigheid die door haar huid heen barst en één wordt met de kracht die de wereld heeft geschapen. Uitbundig betekent niet alleen enthousiast en ongeremd, maar ook overdadig, overvloedig. Overvloedig vervuld van alles wat ze op haar weg hiernaartoe heeft verworven, geniet ze van het leven en ziet ze de dingen niet meer zoals ze waren. Ze ziet de dingen zoals ze is. Haar diepblauwe gestalte is het zichtbaar geworden deel van haar nog ten dele door een gouden sluier bedekte Ziel. Ze spreidt haar armen wijd om de wonderen te ontvangen die voor haar bestemd zijn. Vrolijkheid verspreidt zich van blad tot blad en mateloze blijheid. Elke minuut is zachter dan de vorige...

::  foto 484  ::  foto 485  ::  foto 486

En waar vreugde, geluk en vrolijkheid heersen, komt natuurlijk ook de Dwaas snel om de hoek kijken. Er dient zich een volgende cyclus aan. Terwijl de Wereld voortgaat op haar reis, komt ze weer opnieuw uit bij het oorspronkelijke ei - in de vorm van de Dwaas die onweerstaanbaar aangetrokken wordt door het gouden ei. Hier staat hij tussen de struiken met grote ogen naar het ei te kijken.

::  foto 487  ::  foto 488  ::  foto 489

En eindelijk krijgt dan toch Toon Hermans tot op heden onbeantwoorde vraag: "Wat ruihhhhst er door het struihhhhhhkgewas?" een antwoord... Het is de Dwaas! Ik had het kunnen weten...

::  foto 490  ::  foto 491  ::  foto 492

De cirkel is rond.
Elk einde is een nieuw begin.

From Ricca with Love

[Ricca]

Inhoud van dit topic

pagina 1

Inleiding
De Schepping
De Magiër
De Hogepriesteres en het Rad van Fortuin
De IJsbeer
Kracht
De Zon
Waar is de Dwaas?
De Slangenboom en de Gehangene
De Geliefden
De Keizer
De Toren

pagina 2

Gerechtigheid
Het Orakel
De Hiërofant
De Dood
Dé Kat
Matiging
De Duivel
De Boeddha
On the Threshold of a Dream... De Maan
De Kluizenaars
    De blauwe Kluizenaar of Heremiet
    De zilveren Kluizenaar of Profeet
De Hoftuin van de Keizer: Zuil 1 t/m 9

pagina 3

De Hoftuin van de Keizer: Zuil 10 t/m 12
De Keizerin
De Zegewagen
Het Interieur van de Keizerin
    De Haard
    De Tafel
    De Keuken

pagina 4

Het Interieur van de Keizerin
    De Badkamer
    De Slaapkamer
De achterkant van de Duivel
De Hoftuin van de Keizer: Zuil 13 t/m 19

pagina 5

De Hoftuin van de Keizer: Zuil 20 t/m 24
De Hofvijver van de Keizer
En langs het Tuinpad van de Keizer... Memory Lane
    De gewonde Vogel
    Het Gevecht met de Draak
    De gewonde Rhinoceros
    Daddy
    Tears
    Slangenmedicijn
    Het Rad van de Dood
    De Olifant en het gouden Kalfje
    Jean
    Vrede
De Ster
Oordeel
De Wereld en de Dwaas

[happyme]

 

[kreeft]

Ricca,
wat een mooie foto's 

[rianna]

prachtige foto's Ricca
bedankt voor het delen