De tarottuin van Niki de Saint Phalle

[Ricca]

De tarot-tuin van Niki de Saint Phalle
(http://www.nikidesaintphalle.com/entrance.html)

NIEUW: op het einde van het topic (pagina 5) is een inhoudsopgave toegevoegd.

Imagine... Op een glooiende heuvel, niet ver van zee, ligt een uitgestrekt park met een grote verscheidenheid aan bomen en mediterrane planten en tussen al dat groen staan de wonderlijkste beelden, sommige huizenhoog en allemaal volledig gedecoreerd met mozaïeken van kleurrijk en letterlijk schitterend keramiek en glas... héél veel keramiek en héél veel glas, gekleurd glas en spiegelglas. Wat de vorm van de beelden betreft, archetypen zijn even natuurlijk voor de geest als bomen voor de aarde en de harmonie tussen de beelden en de natuur is diep ontroerend. De innerlijke wereld en de uiterlijke wereld vermengen zich in de tuin tot een nieuwe werkelijkheid van grote vreugde, waarbij buiten instemt met binnen en binnen zich koestert in buiten. Ja, het is een blije tuin. De engel van Matiging is er relatief klein, maar danst uitbundiger dan waar ook. En zelfs de Duivel heeft zijn mooiste kleren aangetrokken.

Al die blijdschap en uitbundigheid verhinderen niet dat diepe snaren geraakt worden... En de felle kracht van kleuren en vormen verhindert niet dat de tuin een rustpunt is...

De schoonheid van de tuin is al op veel plekken en in vele toonaarden bezongen, maar over de symboliek van de beelden wordt opvallend weinig geschreven, of heel oppervlakkig geschreven, terwijl er toch letterlijk een dimensie aan de kaarten van de Grote Arcana is toegevoegd. En meer dan dat... Ik neem het met veel plezier op me om hier over de symboliek van Niki's kunstwerken te schrijven. De tarottuin gezien met een tarot-oog.

Of ik de volgorde van de Grote Arcana ga aanhouden, weet ik nog niet. Ik begin in ieder geval wel met de Magiër. Bij een nieuw tarotboek of tarotdeck gaat mijn belangstelling ook altijd eerst uit naar de Magiër. Als die mij bevalt, weet ik dat ik in dat boek of deck de magic zal vinden waar ik zo van hou. En in de tarottuin heb ik die magic zeker gevonden. Ik nodig jullie uit op een magical mystery tour...

Soon to begin...

[Palomino]

...Looking forward  .

Liefs,
Palomino

[Ricca]

Als inleiding op de Magiër eerst een scheppingsverhaal. Het verhaalt over de worsteling waaruit creativiteit oorspronkelijk voortkwam en waarvan de weerspiegeling nog steeds merkbaar is.

DE SCHEPPING

Al het geschapene bestond eerst in de vorm van vage dromen in het bewustzijn van de Schepper, de Bron, de Ene. De dromen werden steeds duidelijker en met goddelijke verbazing en nieuwsgierigheid besteedde de Schepper meer aandacht aan zijn dromen. Verlangend naar een verscheidenheid die nieuw voor hem was (tot dan toe kende hij alleen zichzelf), gaf hij zijn dromen meer en meer bijzonderheden en hij begon te houden van wat hij zag. Zijn verbeelding kende geen grenzen en in zijn gedachten ontstonden werelden vol rijkdommen met wezens of entiteiten aan wie hij bewustzijn en verbeelding schonk terwijl ze nog steeds slechts in zijn dromen bestonden.

De Schepper bezat zo'n luisterrijke creativiteit dat zelfs zijn geringste verbeelding, droom, gedachte, gevoel of stemming een soort werkelijkheid kreeg, een levendigheid, een intensiteit die bijna vrijheid vereiste. De gedroomde entiteiten werden steeds vitaler en hunkerden ernaar om werkelijk te zijn. Ze gloeiden en trilden van hun eigen creativiteit, hun eigen wens om te scheppen, want ze waren onuitwisbaar gemerkt met alle eigenschappen van hun Schepper. De Schepper werd zich bewust van een soort creatief tumult, toen zijn gedroomde schepselen zich tot het uiterste van hun wezen inspanden, zoekend naar een soort onbekende, onontdekte, tot dan toe ondenkbare bevrijding. Zij riepen om verwerkelijking en de Schepper zocht - in onuitsprekelijke sympathie - in zichzelf naar een manier om hun wensen te vervullen.

Hij begreep dat hij zijn schepselen moest vrijlaten uit zijn droom, want het was zijn droom die hen gevangen hield. Maar hoe zou dat kunnen? Om hen vrij te laten zou hij een deel van zijn eigen bewustzijn moeten loslaten, maar zijn bewustzijn was ondeelbaar... hijzelf was Eenheid... Dit was het goddelijke dilemma waar de Schepper mee worstelde.

Toen kwam er een heel nieuw concept in hem op, eerst vaag gevoeld, maar naarmate het in betekenis groeide, groeide ook zijn gevoeligheid ervoor. Het concept was: afscheiding binnen eenheid. De Schepper voelde zijn hele wezen trillen van verlangen als hij zich de mogelijkheden voorstelde die uit dit nieuwe idee ontsprongen. Zo zou ieder van zijn schepselen zowel een wezen op zich kunnen worden als een deel van hemzelf zijn. Zijn trilling werd met een hooggespannen veelkleurige intensiteit van ondraaglijk verlangen bezield door zijn nog steeds innerlijke schepselen die worstelden om los te komen.

Wat nodig zou zijn, zo besefte de Schepper, was een opening om vanuit zijn subjectieve innerlijke rijk een werkelijkheid van objectieve vrijheid te voorschijn te laten komen. En terwijl hij zich deze werkelijkheid verbeeldde, werd zij fysiek geschapen. Er was een explosie van onvoorstelbare proporties toen de goddelijke inspiratievonk explodeerde tot objectiviteit. Het eerst 'object' was een haast ondraaglijke massa, die toch geen gewicht had. Deze oorspronkelijke objectieve materialisatie van de massieve gedachten van de Schepper barstte open in de werkelijkheid en vormde het complete fysieke universum. Er was geen tijd mee gemoeid. Tijd ontstond pas ná dat 'moment'. Het proces dat naar huidige menselijke ideeën eeuwen en eeuwen geduurd moet hebben, gebeurde in een oogwenk. En wat wij nu zien als een fysieke explosie (big bang), werd door de bewustzijnen die bij die doorbraak betrokken waren, ervaren als een triomfantelijke 'eerste' beroering, een doorbraak naar een ander soort 'zijn'.

In een enorm gebaar van vertrouwen en overgave liet de Schepper los. En alle schepselen herinneren zich hun Bron en dromen nu van hun Schepper, zoals hij eens van hen droomde. En zij hunkeren naar die immense Bron... en hunkeren ernaar Hem vrij te maken en Hem werkelijkheid te geven door hun eigen creaties.

* * *

De Schepper heeft ons geschapen, ja, maar wij - althans die eerste menselijke entiteiten (die natuurlijk nog steeds in ons voortleven) - hebben Hem wel flink achter de goddelijke vodden gezeten om het leven te krijgen dat wij nu hebben: een tijdelijk leven dat we zelf en naar eigen keuze creëren op een stoffelijke planeet, wetend en soms vergetend waar we vandaan komen en waar we naar zullen terugkeren. Wij hebben dit leven gewild, ernaar verlangd, erom gevraagd, het zelfs geëist. De eerste mensen stonden niet nietsvermoedend of verbouwereerd op aarde ('Wat zullen we nú krijgen?!'), nee, ze stonden er in triomf: 'Eindelijk! Het is gelukt!! We zijn er!!!'

De tarottuin zindert nog altijd van Niki's onvoorstelbare hunkering om door haar eigen creaties werkelijkheid te geven aan haar Bron...

[Lila]

wauw wat een kleuren in de tuin!
De tekst ben ik nog aan het lezen.

[Ricca]

Niki's Magiër (1)

Eigenlijk is een bespreking van de Magiër niet mogelijk zonder de Hogepriesteres in het verhaal te betrekken, want in de tarottuin vormen ze letterlijk één geheel. Beide bestaan uit een kolossaal hoofd en het hoofd van de Magiër rust bovenop het hoofd van de Hogepriesteres. Deze combinatie is het eerste en lange tijd het enige wat je ziet terwijl je over een pad naar het centrum van de tuin loopt.

::  foto 1  ::  foto 2

Eenmaal bij de hoofden aangekomen is de verrassing groot, niet alleen omdat pas aan de voet van de beelden hun volle omvang tot je doordringt, maar ook omdat je ineens oog in oog staat met nog méér beelden die allemaal om de centrale vijver staan en die voorheen door bomen en struiken aan het zicht onttrokken waren.

::  foto 3  ::  foto 4  ::  foto 5

Het dubbele beeld van Magiër en Hogepriesteres laat zien dat er in wezen geen tegenstelling is tussen de bewuste, creatieve geest en het intuïtieve innerlijke zelf. Ze zijn innig en ondeelbaar met elkaar verbonden. De ziel is betrokken bij alle creativiteit, maar respecteert wel de keuzevrijheid van de bewuste geest. Daarom heeft de Magiër een eigen opgang in de vorm van een prachtige diepblauwe, heel hoge en héél enge trap. Ook in dromen is het beklimmen van een trap vaak symbolisch voor het opklimmen naar de wereld van de geest.

::  foto 6  ::  foto 7  ::  foto 8  ::  foto 9

Ons dagbewustzijn is niet veel meer dan
het kijken door een patrijspoort
De werkelijkheid is eindeloos veel groter

De Magiër, volledig bedekt met spiegelglas, schittert hoog in de lucht, het element van de geest, zijn doorzichtige ogen als patrijspoorten in een oceaan van bewustzijn. Hij vertegenwoordigt het bewustzijn, de bewuste geest met al zijn gedachten, overtuigingen en verwachtingen, het reflecterend vermogen van de geest (de spiegeltjes), de verbeelding, de fantasie, de creativiteit of scheppingskracht van de geest en ook de verbinding met de grotere werkelijkheid. Het hoofd heeft geen schedeldak: het bewustzijn is onbegrensd (en zeker niet gebonden aan een hersenpannetje) en heeft onbegrensde creatieve mogelijkheden. Op tarotkaarten wordt dit aangeduid met een lemniscaat. Ook Niki's Magiër heeft een lemiscaat: de randen om zijn ogen lopen boven de neus in elkaar over en vormen een liggende 8. De grenzeloosheid zit er dus twee keer in bij deze Magiër.

Omdat onze diepste essentie uit goddelijke energie bestaat, zijn wij zelf ook scheppers - en niet alleen van kunstwerken, maar ook van alle gebeurtenissen en ervaringen in ons leven. Elk detail van onze persoonlijke werkelijkheid is zelf-gecreëerd. En zoals de Schepper het universum en ons schiep in een explosie van bewustzijn, zo is er iedere keer als wij in ons leven iets tot manifestatie brengen (door middel van gedachten, verwachtingen, verbeelding en gevoel), een kleine explosie van bewustzijn (little bang ) die deze doorbraak van geestelijke intentie in stoffelijke werkelijkheid mogelijk maakt. Ook dit zie ik in de weggeblazen schedel van de Magiër.

::  foto 10  ::  foto 11

Op het open dakterras staat de scheppende hand van de Magiër, de hand die in de tarot op ieder Aas verschijnt. Hand en hoofd maken door de spiegels een zilverachtige indruk. Zilver is de kleur om je open te stellen voor intuïtieve en creatieve energie - met inbegrip van artistieke inspiratie. Niki zag in de Magiër o.a. de inspiratie die haar ertoe bracht de tuin te creëren. De Magiër was het eerste beeld dat zij voltooide.

Overigens was de hand ook bedoeld als een stopteken om de bouw van een kerncentrale vlakbij de tuin een halt toe te roepen. En het heeft gewerkt, want de bouw werd na een referendum stilgelegd, de centrale werd afgewezen en zal afgebroken worden. Ooit noemde Niki die kerncentrale haar grote tegenkracht, het overmachtige symbool van alles wat haar tuinproject vijandig gezind leek. De kracht van de Magiër is uiteindelijk sterker gebleken...

De mond van de Magiër is geopend alsof hij spreekt (parole, parole). Het spreken van de Magiër is een scheppende activiteit. Ieder woord en iedere gedachte brengt werelden voort... In feite komt onze hele werkelijkheid even natuurlijk uit onze geest als de woorden uit onze mond komen. En kijken doen we eigenlijk ook niet met onze ogen, maar met onze geest. De atmosfeer in onze geest kleurt onze blik...  

::  foto 12  ::  foto 13

[Ricca]

Niki's Hogepriesteres (2) en Rad van Fortuin (10)

De Hogepriesteres is de geestelijke kant van de Anima (het vrouwelijke archetype) en daarom bestaat zij slechts uit een hoofd. Zij vertegenwoordigt de innerlijke wijsheid. Deze wijsheid stroomt via de mond van de Hogepriesteres naar buiten in de vorm van water dat over blauwe trappen naar beneden stroomt en in de grote vijver van de uiterlijke wereld terecht komt. Als een immer voortdurende stroom van intuïtieve ingevingen die ons bereikt in het leven van alledag. De vijver is niet het water dat op tarotkaarten achter een voorhang verborgen is, dát water bevindt zich bij Niki binnen in de Hogepriesteres. De buitenvijver is het leven zelf.

::  foto 14

In de vijver staat het Rad van Fortuin, een metalen sculptuur met bewegende raderen die het levenswater in beweging brengt en bovendien door middel van drie op het Rad bevestigde sproeiers voor een constante stroom van (verfrissende ) ervaringen zorgt.

::  foto 15  ::  foto 16  ::  foto 17

Als je om de vijver heen loopt naar de zijkant van de Hogepriesteres, kom je, voorbij de blauwe trap van de Magiër, bij een ingang. De toegang tot het innerlijk van de Hogepriesteres is versperd door tralies, maar je kunt tussen de tralies door wel naar binnen kijken. Het interieur is een grot-achtige ruimte met grillige kobaltblauwe zuilen, bezaaid met zilveren sterren en witte en blauwe lichtpuntjes. Dit is  ruimte van het innerlijke weten, de stilte die vol antwoorden is. Deze ruimte is verbonden met de niveaus van verbeeldingskracht en bewustijn van de Magiër. En hier bevindt zich ook de bron waar het water uit komt dat door de mond naar buiten stroomt.

::  foto 18  ::  foto 19  ::  foto 20  ::  foto 21

Helemaal achter in de ruimte staat een diepblauwe gesluierde figuur, het diepste innerlijke zelf, de ziel. Zij staat in het centrum van zichzelf en is overal tegelijk, haar vermogens in alle richtingen tegelijk onderzoekend en vergrotend - bezielend aanwezig in alle beelden van de tuin.

::  foto 22  ::  foto 23

Door de tralies heen is ook de mond van de Hogepriesteres van binnenuit te zien en dit levert een mooi doorkijkje op naar de Keizerin (de andere kant van de Anima).

:: foto 24

Nu keer ik terug naar het gezicht van de Hogepriesteres. Op tarotkaarten heeft ze gewoonlijk een serene gezichtsuitdrukking, maar bij Niki kijkt ze tamelijk fel. Met de grote ogen en opengesperde mond heeft het gezicht zelfs iets angstigs, alsof het de angst weerspiegelt van diegenen die hun intuïtie niet vertrouwen of bang zijn voor stilte en introspectie.  Er bestaat een aangeboren angst en verzet als je je eigen goddelijkheid vergeet...

::  foto 25

Maar wat het gezicht van de Hogepriesteres eigenlijk zegt (roept) is: "Je bent veilig. Je bent veilig voor altijd. Ik wil je met al mijn kracht de liefde en de goedheid van het universum laten ervaren, het evenwicht, de rechtvaardigheid, de schoonheid en de vreugde. Dan zul je je in je hele leven nooit meer angstig voelen. Dit is de waarheid, zo blauw als mijn gezicht, zo mooi als het schoonheidsvlekje op mijn wang, zo betrouwbaar als mijn koeienoog".

::  foto 26

Het ene oog van de Hogepriesteres, het koeienoog, is een verwijzing naar de Romeinse godin Juno, de gedreven beschermster van vrouwen en al het vrouwelijke en meestal omschreven als de ox-eyed Juno (wat eigenlijk alleen maar betekent dat zij mooie grote ogen had, maar Niki heeft dat 'ox-eyed' letterlijk uitgebeeld). Juno vertegenwoordigde voor Niki ook de kracht van het irrationele onbewuste. Juno's vogel, een pauw, is wel aanwezig in de tuin, maar afgedwaald naar het terrein van de Keizer...

Deze foto kwam ik tegen van Niki poserend in het andere oog...
als pupil of oogappel van de Hogepriesteres.

Door haar ervaringen als mens leert de ziel dingen die zij op geen enkele andere manier zou kunnen leren... Deze in het leven opgedane wijsheid komt terug bij de bron in de vorm van de prachtige slang die uit de vijver komt en zijn kop tegen de wang van de Hogepriesteres vlijt.

::  foto 27  ::  foto 28

[Ricca]

De IJsbeer...

De spiegelende achterzijde van het huis van de Hogepriesteres heeft, hou je vast, de vorm van een liggende ijsbeer. Dat is pas van een afstand te zien, als je vanaf een plek verderop in de tuin terugkijkt.

::  foto 29

De ijsbeer combineert grote kracht met de kleur wit van spirituele zuiverheid en symboliseert de vrouwelijke, ontvankelijke energie die een kracht van formaat is. Alle beren (en bij ijsberen vooral de vrouwtjes) houden een winterslaap: een periode van passiviteit en inkeer, van slapen en dromen en contact met andere werkelijkheidsniveaus. Daarom staan beren voor de kracht van introspectie, de kracht die innerlijk weten mogelijk maakt. De ijsbeer ligt in de tuin dus niet alleen letterlijk, maar ook figuurlijk in het verlengde van de Hogepriesteres. Als pooldier past hij bovendien bij haar koelte (de warme gevoelens en emoties horen bij de Keizerin), zijn instinct behoort tot het gebied van het onbewuste en hij voelt zich helemaal thuis in water (het element van de Hogepriesteres).

Een ijsbeer is ongelooflijk sterk en heeft in zijn natuurlijke omgeving geen vijanden. Daarom kent hij geen angst. Omdat de intuïtie alleen stroomt bij vertrouwen (angst blokkeert de intuïtie), is de ijsbeer een waardevolle huisgenoot voor de Hogepriesteres. En zij heeft hém ook iets te bieden: de grot van de Hogepriesteres is een ideale plek voor zijn winterslaap.

Maar toch, hoe goed de ijsbeer ook bij de Hogepriesteres past, de aanblik van zo'n enorme ijsbeer in het Toscaanse landschap heeft wel iets heel vreemds... Zijn ware thuis is elders, in de witte wereld van de Noordpool. Net zoals ons ware thuis ook elders is... de aarde is niet ons ware thuis. Dankzij de Hogepriesteres hebben wij allemaal het vermogen om dat diep van binnen te weten. Wij zijn geen aardse wezens die soms spirituele ervaringen kunnen hebben, wij zijn spirituele wezens die een tijdelijke aardse ervaring hebben. Ieder menselijk wezen heeft gekozen voor een leven op aarde om zijn eigen ontwikkeling te bevorderen. Daarom kun je zeggen dat de hele mensheid, niemand uitgezonderd, op de spirituele weg is.

En de wereld is geen spirituele woestijn, zoals buurman Benedictus in Rome ons onlangs voorhield, maar een spirituele oase.

[Ricca]

Niki's Kracht (8 )

Een in het wit gekleed meisje (symbool van onschuld) voert als aan een onzichtbaar lijntje een glanzende groene draak met zich mee. De draak is maar wat blij dat hij mee mag, hij klapwiekt van vreugde met zijn prachtige vleugels en lacht zijn mooiste lach. De lucht gonst van overwinning en bevrijding. Het meisje heeft haar innerlijke kracht aanvaard en een sterke bondgenoot gevonden.

::  foto 30  ::  foto 31  ::  foto 32  ::  foto 33

Ooit was ze bang voor de draak. Hij stond voor alles wat ze in haar onschuld niet kon begrijpen en wat niet paste in haar beeld van een veilige en voorspelbare wereld. Een groot monster dat boven een klein en kwetsbaar kind uittoornt, is een archetypisch thema in dromen en verhalen van kinderen. Vaak staat zo'n monster voor een volwassene die het leven van het kind overheerst met een macht die willekeurig en nagenoeg onbeperkt lijkt. Door het monster in zijn dromen onder ogen te zien, kan het kind zich emotioneel met de situatie in het waakleven verzoenen.

Naast een grote draak lijkt een mens al snel klein, bijna een kind. Het beeld van het meisje in de tuin is weliswaar bijna twee meter hoog, maar Niki noemde haar een jeune fille (meisje). Het meisje is echter geen klein kind meer en in de tuin staat ze op gelijke hoogte met de kop van de draak. Ze heeft de moed opgebracht om hem in de ogen te kijken en heeft hem herkend als een kracht in haarzelf, een vurige, grillige kracht, ook tot uiting komend in haar vurig rode haren, een kracht die ze niet hoeft te beteugelen om er leiding aan te geven, maar die ze slechts hoeft te aanvaarden en vertrouwen. Dat zal vast niet van de ene op de andere dag gelukt zijn, maar zie ze daar nu eens schuifelen, die twee. Maakt je hart geen sprongetje?

::  foto 34  ::  foto 35

[Ricca]

Niki's Zon (19)

Bovenop een blauwe poort die de hemelboog voorstelt, zit een schitterende vogel - als een vuurvogel getooid met zonnestralen. Vogels zijn de schepsels die het dichtst bij de zon kunnen komen en de onsterfelijke vuurvogel is een universeel symbool van de zon en ook van de ziel. Zijn uiterlijk is geïnspireerd op de adelaars uit de indiaanse en Mexicaanse legenden. Niki beschouwde de adelaar als haar persoonlijke symbool en dat verklaart waarschijnlijk zijn aanwezigheid in het centrum van de tuin.

::  foto 36  ::  foto 37  ::  foto 38  ::  foto 39   

Terwijl de fysieke zon dagelijks met het verstrijken van de uren langs de hemel trekt, zit de vogel in de tuin rustig op één plek op de boog, de hoogste plek, zijn vaste stek. Hoe laat is het, vogel? Zijn antwoord zal altijd hetzelfde luiden: "Het is nu". This is the moment... Maar goed dat hij zich aan het begin van de route door de tuin bevindt. We kunnen spreken over tijd en over eeuwigheid. In beide gevallen hebben we het over hetzelfde, alleen vanuit een ander bewustzijnsniveau, een ander perspectief...

De Zon verlicht de aarde, de levensweg, de mensen, het bewustzijn. De Zon brengt brengt vreugde, warmte, energie, groei, helderheid, optimisme, genezing, verlossing. De Zon kan je vibratie verhogen, je hart openen en je geest verheffen. De Zon brengt ook verlichting. Here comes the sun...

::  foto 40

Vanaf zijn plek op de hemelboog en met zijn scherpe ogen ziet de vogel alles. Ook aan zonnegoden zoals Horus, Apollo of Quetzacoatl werd universele kennis toegeschreven. Als je echter zou zeggen: "Verlichting is alwetendheid", doe je verlichting te kort. Maar als je zou zeggen: "Verlichting is alomvattende liefde", doe je de liefde te kort...

De poort is een opening, een doorgang naar een nieuw bewustzijn. Het pad door de poort loopt over een trap omhoog, symbolisch voor de hogere visie op het leven die zich ontvouwt als het Licht gekomen is. Het is geen blauwe trap met vreemde bochten, maar gewoon een stenen trap, een aardse trap, heel concreet en vertrouwd en... een deel van de tuin als geheel.
En plotseling voel ik het: ik ben een tuin.
Een prachtige tuin.

De zon is de poort des levens
en het vaartuig van vrede
naar de grote Aeon van het licht.
- Mani (3e eeuw na Chr.)

[Ricca]

Waar is de Dwaas (0)?

Van de Dwaas tot nu toe nog geen spoor... maar ik wil toch al iets over hem zeggen. De Dwaas heeft geen vaste plek in de tuin en kan overal opduiken. Hij is gemaakt van kleurige polyesterbuizen en is dus licht van gewicht en geheel verplaatsbaar. Of hij ook daadwerkelijk regelmatig verplaatst wordt, weet ik niet. Op de foto's die ik al vóór mijn reis gezien had, staat hij meestal ergens tussen de struiken (en dat kan op veel plekken in de tuin zijn), maar er zijn ook foto's waarop hij in het water van de centrale vijver staat. Op het kiekje hierboven staat hij eveneens in die vijver - met op de achtergrond de poort van de Zon. Zelf zag ik hem op een speciale plek, dieper in de tuin, maar daarover later meer.

::  foto 41  ::  foto 42  ::  foto 43 

De Dwaas is gekleed in vrolijke, felle kleuren en met zijn lengte van toch wel twee meter een opvallende verschijning die je niet gemakkelijk over het hoofd ziet, al kun je wel dwars door hem heenkijken... Die doorzichtigheid maakt de grootste indruk als je vlak voor hem staat en de hele natuur, het paradijs van de onschuld (T.S. Eliot), binnenin hem ziet. Zijn transparantie is puurheid, zuiverheid, onschuld en ook openheid en een volledige omarming van het leven. Het is alsof hij het leven eenvoudig door zich heen laat stromen. Hij laat zich niet opsluiten in het keurslijf van zijn jasje (lichaam). Hij is veel groter dan zijn jasje en is zich ervan bewust dat hij bezig is aan een belangrijke reis.

Het patroon van horizontale en verticale lijnen op zijn jasje schijnt overeen te komen met de kaart van de metro in New York (waar Niki een tijd gewoond heeft). En plotseling kan ik me een beeld vormen van hoe de Dwaas op verschillende plekken in de tuin letterlijk 'opduikt'. Ik stel me maar even voor dat er een metro onder de tuin is, een netwerk van onderbewuste verbindingen, met 21 haltes speciaal voor de Dwaas. Welke route zal hij volgen, de uitgestippelde (zwart-wit) of toch maar liever de rode, de groene of de gele? En waar zal hij vandaag eens uitstappen, bij halte Gerechtigheid of toch maar liever bij halte De Maan? Hij maakt zijn keuzes geheel spontaan - met de onbevangenheid van het ware Zelf. 

::  foto 44  ::  foto 45   

Het zal geen toeval zijn dat een van de zuilen in de hoftuin van de Keizer ook bedekt is met een netwerk van horizontale en verticale routes en verbindingen in precies dezelfde kleuren als bij de Dwaas. De zuil is echter massief, niet transparant, de spontaniteit van de Dwaas ontbreekt en daarom staat deze zuil voor strategieën, plannen maken en alles tot in de puntjes uitstippelen... met slechts af en toe een spontane stap (als de Dwaas bij halte De Keizer is uitgestapt).

En dan is er nog het kuifje van de Dwaas... Het hondje van de dwaas is lichtbruin, niet wit zoals op veel tarotkaarten, maar ik sluit niet uit dat Niki bij het ontwerpen van de Dwaas toch even aan Kuifje en zijn witte hondje Bobbie gedacht heeft (of aan hun Franse tegenhangers Tintin & Snowy). De bestemming van de Dwaas mag dan onbekend zijn, dat hij aan het begin van een avontuur staat, is wel zeker.

En vooruit, toch alvast een hint over de plek waar ik de Dwaas aantrof:

Er komt een einde aan al ons zoeken
als we aangekomen zijn op de plek waar we begonnen zijn
en deze plek voor de eerste keer echt zien.
- T.S. Eliot

[Ricca]

Niki's Slangenboom met de Gehangene (12)

De Gehangene heeft een rustige plek gevonden binnenin de holle stam van de slangenboom. Deze boom, met slangen als takken, is Niki's versie van de Wereldboom, de boom met wortels die de hele aarde omvatten en takken die tot in de hemel reiken. De Wereldboom komt in bijna alle overleveringen ter wereld voor en is een symbool van Universele eenheid, van de verbinding tussen hemel en aarde, van de verheffing van de mens uit het rijk van de dichte materie naar de wereld van de ijle geest en van de voortdurende uitwisseling tussen boven en beneden, binnen en buiten. En ook tussen links en rechts, oost en west... De slangenboom heeft duidelijk twee kanten: een zomerzijde en een winterzijde... of een zonzijde en een maanzijde... als twee bomen of werelden die naast elkaar bestaan en toch één zijn. De zonzijde is fel gekleurd (met felgekleurde slangen) en de maanzijde is wit (met witte slangen).

::  foto 46  :: foto 47  ::  foto 48  ::  foto 49

De maanzijde van de slangenboom heeft alle kenmerken van de Omgekeerde Boom, de boom die zijn wortels in de spirituele wereld heeft en naar de aarde toe groeit. De witte slangen zijn de wortels van de witte boom... De Omgekeerde Boom is een symbool van de creatieve kracht van de geest en van het besef dat het menselijke leven een stoffelijke manifestatie van de geest is. Magiërs gebruiken dit symbool en in de tuin staat de slangenboom dan ook aan de voet van de blauwe trap van de Magiër.

::  foto 50  ::  foto 51  ::  foto 52  ::  foto 53

In Mexico vereerde men de kleurrijke boom van de levenskracht die uit het lichaam van de aardgodin groeit - de kleurrijke westzijde van de slangenboom. In India was de vijgenboom een heilige boom (de boom in de schaduw waarvan Boeddha verlichting vond) - de witte oostzijde van de boom. De slangenboom heeft drie machtige wortels, net als Iggdrasil, de wereldboom uit de Noorse overlevering. En met slangen die allemaal uit één punt komen heeft de slangenboom ook wel iets van een palmboom... een zuidelijke boom...

De slangenboom verenigt alle heilige bomen in zich tot één boom, waarin elke denkbare tegenstelling terug te vinden is, zonder dat dit de harmonie van het geheel verstoort.

Net als Niki's vrouwenfiguren is de slangenboom geen slanke den(neboom), maar een welgevulde, dikbuikige boom. De zwangere stam herbergt nieuw leven, een nieuwe wereld, een nieuw werkelijkheidsniveau. De ingang tot het inwendige van de boom ligt nog net in de kleurige zijde, ergens tussen reikhalzend verlangen en wankel vertrouwen, tussen huivering en sidderende overgave... Ruimte en tijd raken elkaar waar het bewustzijn bereid is zich totaal over te geven...

::  foto 54  ::  foto 55

En daar hangt hij dan, de Gehangene, afgezonderd van de drukte in de tuin, in een ruimte bekleed met duizenden spiegeltjes en temidden van evenzovele lichtjes en stukjes spiegelbeeld. De gewijde wereld van de kristalheldere geest.

::  foto 56  ::  foto 57  ::  foto 58  ::  foto 59

Het voelt bijna oneerbiedig om het nu over het uiterlijk van de Gehangene te hebben, maar ik doe het toch even. Hij bestaat - net als de Dwaas - uit een frame van polyesterbuizen (als hangende figuur mocht hij natuurlijk niet te zwaar zijn ) en is geheel gekleed in spiritueel diepblauw. Zijn hoofd en haren zijn helder geel, bijna lichtgevend, luminescerend. Zijn ogen zijn groen als kattenogen die in het duister kunnen zien en hij hangt aan zijn rechtervoet.

Als het zoeken naar vervulling in de buitenwereld niets heeft opgeleverd, kunnen we alleen nog naar binnen gaan. Ik stel me voor hoe de Gehangene de boom is binnengegaan, zijn voet voorzichtig in de lus heeft gestoken die op de grond lag en toen plotseling opgetild werd en ondersteboven kwam te hangen. Zwevend tussen hoop en vrees, merkte hij dat zich langzaam een rust over zijn hart spreidde. Hij vergat waarvoor hij gekomen was en raakte benieuwd naar de aard van zijn wezen. En op dat moment begon het licht te dagen. Het net van schaduwen en zorgen dat hij meende te zien, veranderde in een zee van lichtjes die hij herkende als ontelbare facetten van zijn Zelf, van zijn spirituele wezen. Door zijn omgekeerde houding was hij in staat zijn ware (witte) wortels te herkennen en de ruimte waarin hij hing leek zich te verruimen...

Zijn overgave heeft hem het licht in zichzelf doen zien, zijn hogere waarheid, de ruimere werkelijkheid, de natuurlijke orde der dingen, zijn hemelse oorsprong en de altijd aanwezige hemelse bescherming. Hij heeft vrede in zichzelf gevonden, de innerlijke vrede die vanzelf compassie meebrengt, want compassie hoort bij zijn wezen dat liefdevol en zacht en edelmoedig is. Nu hij zijn eigen kern gevonden heeft, is hij in contact met de Bron in zichzelf. Hij verblijft bij zijn eigen goddelijkheid en geniet in stilte van het gevoel van eenzijn met de Bron.

Of hoor ik hem zachtjes zingen?

I surrender all,
I surrender all.
All to thee, my blessed Savior,
I surrender all.

[Ricca]

Niki's Geliefden

De Geliefden hebben een idyllische plek opgezocht en zitten aan een paadje achter het kasteel van de Keizer op een bankje te picknicken. Hun lichaamstaal spreekt boekdelen. Love is in the air...

::  foto 60  ::  foto 61

Eigenlijk staan de Geliefden voor de vereniging van Animus en Anima, voor de liefdevolle aanvaarding van het mannelijke en het vrouwelijke binnen één persoon, maar vergeleken met de reusachtige Keizer en Keizerin in de tuin (de afzonderlijke uitbeelding van die twee aspecten), zijn ze verrassend klein... Ze hebben gewone menselijke afmetingen en daarom doen ze vooral aan een paar denken. Aan twéé personen dus. Ook het feit dat ze allebei een beker in hun hand hebben en dus aan tarotkaart Bekers 2 herinneren, draagt daartoe bij. De paradijselijke omgeving van de tuin en details zoals de slang achter het bankje, maken tenslotte duidelijk wie Niki hier heeft uitgebeeld: Adam en Eva.

::  foto 62  ::  foto 63  ::  foto 64

Wat eten en drinken zij? Hun levensechte formaat maakt dat ik me bijna opdringerig voel als ik naar ze toe loop. Ik wil hen niet storen bij hun bezigheden van zien, horen, voelen, proeven, lachen en fluisteren... maar het draait er natuurlijk toch op uit dat ik bij ze ga staan en nieuwsgierig kijk wat er op het menu staat. Gelukkig gaan ze geheel in elkaar op en blijven zij slechts oog voor elkaar houden. Er is wijn en een gebraden kippetje en ook de beroemde appel ligt er, de 'verboden vrucht', keurig in twee helften verdeeld - van de ene helft is al een hap genomen en op de andere helft zit een klein doodshoofdje...

::  foto 65

Het was Adam en Eva verboden van de appel te eten, want door het eten ervan zouden zij sterfelijk worden. Het proeven van de appel was geen daad van ongehoorzaamheid jegens hun Schepper, maar een proeve(n) van vrije wil, de eerste keuze gemaakt met de vrije wil. En natuurlijk werd die proeve met glans doorstaan. Het maakte in feite niet uit wát zij kozen, het ging om het feit dát zij een keuze maakten. Door hun keuze kwamen Adam en Eva terecht in de tijdelijke wereld van tegenstellingen, maar dat was toch al de bedoeling van het hele project 'stoffelijke werkelijkheid'.

Er was geen verbanning uit het paradijs (geen straf, geen val), het was de eigen keuze van alle betrokkenen. Pas achteraf, na het verlaten van de paradijselijke toestand, na het verlies van het intieme contact met het bewustzijn van hun Schepper, ontstond in mensen het heimwee en de drijfveer om zich weer met hun Schepper te verenigen. Dit verlangen naar eenheid en liefde, naar onbegrensd in elkaar overgaan, uitte zich ook in het verlangen naar een geliefde. Iedereen in de wereld verlangt vurig naar die vervulling in liefde. De menselijke liefde dient niet als vervanging van de liefde tot God, maar is een concreet aspect van het universele plan, een voedend en bevrijdend en krachtverlenend aspect.

::  foto 66  ::  foto 67  ::  foto 68

De slang in het paradijs wordt vaak gezien als symbool van verleiding, maar wat hij Adam en Eva vertelde, was dat zij helemaal niet sterfelijk zouden worden door het eten van de appel... en dat is natuurlijk gewoon waar. Op een of andere manier wist hij precies hoe het zat en daarom verheugt het me dat Niki een witte slang van hem gemaakt heeft, een symbool van wijsheid. 

De slang verhuisde mee naar de stoffelijke wereld en op stoffelijke niveau is hij wel een symbool van verleiding en van hartstocht. Op verstandelijk niveau is hij zelfs een symbool van twijfel. De twijfel die voortkomt uit het feit dat we een stoffelijk lichaam hebben: de twijfel of we werkelijk hier op aarde zijn als spirituele wezens die in een stoffelijke wereld moeten functioneren. Maar op spiritueel niveau blijft de slang een symbool van wijsheid, begrip, heelheid en verbondenheid met het Universum.

Niki was blijkbaar dol op slangen. Voor het parfum dat zij creëerde om de bouw van de tuin te bekostigen, heeft zij twee slangen als signatuur-motief gekozen. In de tuin hebben we al de slang in de vijver van de Hogepriesteres gezien, de slangen in de slangenboom en nu de slang in het paradijs, maar er zijn er nog veel meer... Achter de Keizerin is bijvoorbeeld een gebied met veel slangen, geen slangenkuil, maar een rustplek waar de slangen dienen als stoelen waar je op/in kunt gaan zitten. Alleen of met z'n tweeën... als Geliefden.

::  foto 69  ::  foto 70

[Ricca]

Niki's Keizer (4)

De Keizer bestaat uit een verzameling onderling verbonden bouwsels en gebouwen: een kasteel, een toren en een ommuurde binnenplaats of hoftuin. Van buiten maakt het complex een zeer gesloten indruk. Twee zwart-wit geblokte poorten in de uitgestrekte façade van de tuinmuur vormen de enige mogelijkheid om toegang tot de Keizer te krijgen. Hoewel qua oppervlak ongeveer even groot als de Keizerin, is de Keizer minder opvallend aanwezig in de tuin dan zijn buurvrouw de Keizerin - al is de grote rode raket natuurlijk wel een blikvanger.  

::  foto 71

De foto toont de gebouwen van de Keizer zoals ze gelegen zijn tussen de Toren (16) (links) en Gerechtigheid (rechts). De foto is gemaakt vanaf het dakterras van de Keizerin waarvan op de voorgrond nog de blauwe rand te zien is.

Over de hele lengte van de tuinmuur loopt een galerij of gang die ondersteund wordt door de tuinmuur en door een groot aantal zuilen of steunpilaren in de hoftuin. De galerij ligt op het niveau van het kasteel en de kasteeltoren. De hoftuin is een lager gelegen deel van de Keizer, een dieper niveau dat onder het wakend oog van het kasteel ligt.

::  foto 72 ::  foto 73  ::  foto 74

Kasteel en tuinmuur zijn volledig bemozaïekt, het kasteel vooral in de kleuren rood en geel (van macht en controle), de tuinmuur bevat meer blauw en groen... Elk tegeltje, elk voorwerpje is met de hand gevormd, beschilderd en gebakken in een oven in de tuin... hhhhh...

::  foto 75  ::  foto 76  ::  foto 77

Ik laat de hoftuin even rusten (het stuk daarover moet ik nog schrijven) en ga nu eerst naar het kasteel en het circuit bovenop de tuinmuur, de hoofd-zaken van de Keizer. De  zwart-wit geblokte trap is een voorbode van wat ik boven aan zal treffen...

::  foto 78  ::  foto 79  ::  foto 80  ::  foto 81

Boven kom ik in een zwart-witte spiegelwereld. De hele galerij heeft een zwart-wit geblokte vloer (de rechtlijnigheid van de rationele geest van de Keizer) met aan weerszijden een spiegelende ballustrade met een golvende bovenkant die beweging suggereert, een soort stroming... Het uitzicht vanaf de galerij is mooi, zowel naar buiten (de tarottuin) als naar binnen (de hoftuin), maar wat is dit voor een vreemde gang waar ik loop?

::  foto 82  ::  foto 83  ::  foto 84  ::  foto 85

Het antwoord valt me in op het moment dat ik de vraag stel: het is de gedachtengang van de Keizer. De hele galerij is een stroom van gedachten, niet oeverloos, maar in vaste banen geleid, meer een aaneenschakeling dan een vloeiende stroom... Deze gedachtenstroom is onderhevig aan voortdurende bespiegeling die accenten verlegt en nieuwe gezichtspunten ontsluit, maar die ook een verbrokkelend effect heeft, waardoor het grote geheel uit het oog verloren dreigt te raken... Ik loop over de gedachten van de Keizer... door zijn geest. Ik laat me even meevoeren en ervaar een massieve gedrevenheid en ook bevangenheid en een behoefte aan zekerheid en continuïteit. Er is een kilte voelbaar, een krakende starheid, een relativerende vlakheid ook. Snel vervrouw ik me en vervolg het gedachtenparcours op mijn eigen manier.

Linksom of rechtsom, de gedachtengang leidt naar het kasteel. Onderweg kom ik de pauw van de Hogepriesteres tegen. Juno's vogel. Hij is hier op de ballustrade neergestreken om de intuïtie te introduceren. Ik wens hem veel succes...

::  foto 86

Iets verderop, gewoon op de vloer van de galerij, staat de vuur-rode raket klaar om de Keizer mee te nemen van het intellectuele niveau van de galerij naar grotere spirituele hoogten. De Keizer heeft de kracht en de middelen om die hoogten te bereiken, maar hij kan het niet alleen... Voorlopig stromen zijn gedachten nog onverstoorbaar onder de raket door. De nabijheid van de Keizerin verandert daar niets aan.

::  foto 87  ::  foto 88  ::  foto 89  ::  foto 90  ::  foto 91

In het inwendige van de raket is een gouden schittering te zien, de schittering van het kosmische vuur, de voortstuwende kracht van het bestaan. Er is voldoende mannelijke energie (vuur) om de raket te lanceren, maar om de koers te bepalen en het doel van de missie te bereiken is ook vrouwelijke energie nodig, de intuïtie van de pauw...  het vertrouwen van de Keizerin...

::  foto 92

Natuurlijk, ruimtevaart en technologie vallen ook onder de Keizer, behoren tot de uiterlijke prestaties van de Keizer, maar die prestaties worden uitgebeeld in de hoftuin. Hier, op het niveau van de gedachten, bevinden zich slechts krachten die op de geest inwerken.

Het kasteel van de Keizer is een vesting, een toevluchtsoord dat onderdak en bescherming biedt, maar ook een symbool van macht en heerschappij in de uiterlijke wereld. De kasteeltoren is een symbool van macht en gezag en mannelijkheid.

::  foto 93  ::  foto 94

In het kasteel is een hoofd te herkennen met ogen en mond en met een kroon op het hoofd. Het keizershoofd is een symbool voor de rationele geest, de kroon een embleem van de soevereiniteit van het denken. Hoewel de Keizer in de tarottuin niet als persoon is uitgebeeld, hebben de keizerlijke bouwwerken toch iets organisch of lichamelijks... het hoofdvormige kasteel, de hartvormige hoftuin, de fallische toren... Niets aan de Keizer heeft de hoekigheid die bij het getal 4 past, behalve die gedachtenstroom... De gedachtenstroom gaat dwars door het kasteel en de kasteeltoren.

::  foto 95

Zoals de intuïtie uit het hoofd van de Hogepriesteres stroomde, zo stromen de gedachten uit het hoofd van de Keizer... maar er ook weer ín... het is een gedachtenkringloop... een lied zonder einde... totdat zijn hart zich openstelt... Terwijl het beperkte verstand zich in zijn angst star en heerszuchtig gedraagt, is het hart geschapen om vertrouwen te hebben.

De uiterlijke wereld waarin de Keizer heerst, bestaat binnen een spirituele wereld die alleen kan worden gevonden als het mannelijke zich met het vrouwelijke verenigt. Die vereniging wordt gesymboliseerd door de de twee gouden ringen die de toren bekronen. Daarboven bevindt zich de gouden bol van de zon, het resultaat van de vereniging: het licht.

Binnen in het kasteel is het nog donker, maar met enerzijds een mooi uitzicht op de Keizerin...
::  foto 96
 
en anderzijds De Geliefden op een steenworp afstand...
::  foto 97  ::  foto 98

zal er toch wel een lichtje gaan branden in het hoofd van de Keizer?

Overigens loopt de gedachtengang van de Keizer rakeling langs de Toren (16). De ingang van de Toren ligt op het niveau van de galerij. In feite is de weg via de Keizer de enige manier om in de tarottuin de toegangsdeur van de Toren te bereiken.

::  foto 99  ::  foto 100

Over de hoftuin van de Keizer schrijf ik een andere keer.  

[Ricca]

Niki's Toren (16)

De Toren is het hoogste bouwwerk in de tuin en tevens de grootste illusie. Een holle vorm, spiegeltje voor spiegeltje opgebouwd uit denkbeelden en uitgegroeid tot een torenhoge constructie met een aura van vergane glorie. Hij ziet er prachtig verweerd uit, met hier en daar rode accenten, tekenen van pijn en van leven, maar over het geheel is hij van een adembenemende schoonheid. En dat is meteen ook de valkuil van de Toren. Hij is zo mooi, zo hoog en zo schitterend, zo deerniswekkend ook, dat de roest die zich aan één kant van de Toren een weg naar beneden lijkt te vreten, bijna vanzelf de neiging opwekt om tot restauratie over te willen gaan, het gehavende imago op te poetsen... Maar ik wil de vorm niet voor de inhoud houden, de vorm is slechts een middel voor de inhoud, een omlijsting. En wie hangt er nou een lege lijst aan de muur en gaat er in diepe bewondering voor staan kijken alsof er een meesterwerk te zien valt? De roeststroom herinnert me aan de inhoud van de Toren en lost dit dilemma (wel of niet oppoetsen) voor me op. Hoe meer roest, hoe schrijnender, maar ook hoe waarachtiger...

::  foto 101  ::  foto 102  ::  foto 103

De spiegelende muren weerkaatsen (weerhouden) het licht en werken als een isolerende laag voor het interieur van de Toren. Door de als in een droom vervormde raampjes kan wel íets licht binnenvallen, maar het is de vraag in welke vorm dit licht waargenomen wordt. Alle raampjes hebben een andere vorm, zodat een zeer selectieve waarneming mogelijk is... Eén raampje staat op een kier waardoor wat frisse lucht de Toren kan binnenstromen, misschien als van een vleugje twijfel of het wel zinnig is om aan vastgeroeste overtuigingen vast te houden of als een zweempje besef, enig vermoeden - wisselend, weifelend en toch vaag merkbaar - dat het gerechtvaardigd is om hoopvol te zijn op gronden die zich niet in deze Toren bevinden...

::  foto 104  ::  foto 105

"Hij die ik omsluit met mijn naam, weent in deze gevangenis. Ik ben steeds bezig de muur te bouwen rondom; en al naar de muur ten hemel rijst, dag aan dag, verlies ik in haar diepe schaduw mijn waarachtig wezen uit het oog. Ik ben trots op die grote muur en ik bepleister haar met stof en zand, opdat niet het kleinste gat zou blijven in die naam; en voor al mijn moeite verlies ik mijn waarachtig wezen uit het oog."
- Rabindranath Tagore

::  foto 106

Een metalen sculptuur bovenop de Toren neemt de plaats in van de bliksem op de tarotkaart. Het merkwaardige toestel is de bron van de roestvorming en lijkt op een soort fiets met drie wielen en vanuit een ander gezichtspunt op een reusachtige sprinkhaan. Het vertoont ook gelijkenis met het Rad van Fortuin en staat inderdaad voor een onverwachte gebeurtenis die de Toren heeft getroffen. Dat kán een blikseminslag zijn, maar ook een aardbeving of een vliegtuigje dat de Toren heeft geramd... Door de klap of de schok of de aanvaring is het bovenste deel van de Toren losgeschoten en hangt op half zeven. Hierdoor kan er voor het eerst licht van bóven in de Toren vallen en kan er een openheid van denken ontstaan, de openheid waarin een oordeel over de ontstane situatie achterwege blijft... Oordelen sluiten de geest, openheid laat licht toe en bevrijding. 

foto 107  ::  foto 108

De bewoner van de Toren (de uiterlijke persoonlijkheid) is zich in eerste instantie te pletter geschrokken van de gebeurtenis die de Toren deed schudden. Hij verwachtte op de bodem terecht te komen, maar met het beetje openheid dat er al was en de grotere openheid die door de schok is ontstaan, zal hij in plaats van op de bodem via een valluik in een stralende nieuwe wereld terechtkomen, de wereld van zijn waarachtig wezen. Niets zal nog zijn zoals het vroeger was. Alles wat voorheen saai en levenloos was, zal sprankelen. En hier zal hij in vrede zijn, want nu pas ziet hij daar reden toe...
(maar daarmee ben ik eigenlijk al vooruitgelopen op de Ster).

[Zwarte Palo]

hoi,

Ben op de site gaan zien en er is 1 foto ontzettend opgevallen. was er direct weg van. ze staat onder walk 14 een schorpioe of zo met een halve maan en vrouwengezicht in zonsondergang. prachtig gewoon...