Nieuws:

::: Hoofdmenu ::: Astrologie ::: Chin. astrologie :::  Tarot ::: Lenormand ::: Engelen ::: Orakels ::: Sjamanisme ::: Wicca ::: Numerologie ::: Bioritme ::: eCards ::: WebShop ::: Nieuwsbrief ::: Live consult :::

Hoofdmenu

Soms komen dromen uit

Gestart door Pink, september 17, 2006, 11:47:46 AM

Pink

Hallo allemaal,

Op 10 augustus 2004 droom ik het volgende

Ik zit met mijn ouders en zusjes op een terrasje op het Rembrandsplein in Amsterdam. We drinken een wijntje terwijl we napraten over de voorstelling die we zojuist hebben gezien. Maar ineens maak ik een sprongetje terug in de tijd. Ik ben een jaar of zeven en speel in de zandbak in onze tuin. Mijn vader roept me en vraagt of ik zin heb om samen naar de film Peter Pan te kijken. Vrolijk huppel ik dus naar binnen waar mijn vader de projector en het filmscherm al heeft klaargezet. Van mijn moeder krijg ik een glaasje limonade met een bakje chipjes en ik nestel mij lekker op mijn vaders schoot. Wat me op dat moment opvalt is dat ik mijn vader wel kan zien en kan horen, ik kan gewoon met hem praten maar ik kan hem niet vastpakken. Als ik hem aanraak dan lijkt het alsof ik dwars door hem heen ga maar schrik daar niet van. Ik kijk verder naar de film en lig samen met paps dubbel om de rare streken van Peter Pan.

Het is op de rug van Peter Pan dat ik mijn tweede tijdreisje maak in die droom. Ineens ben ik een vrouw van begin twintig en loop ik samen met mijn zusjes op een pad tussen rijstvelden. Wij hebben alledrie ons lange haar los en dragen een rode sarong en kabaja. Over de sarong dragen we een donkerpaarse heupdoek. Ook hebben we alledrie een donkerpaarse bloem in ons haar. We lopen op blote voeten. Voor ons uit lopen onze ouders, mijn vader in zijn tropenuniform, vol ornaat en mijn moeder in haar trouwjurk. Ook zij lopen beiden op blote voeten. Op het pad voor ons liggen allemaal witte jasmijnbloemetjes. We lopen rustig en praten niet. We genieten van de stilte.

Op een gegeven moment komen we bij een Tâ€"splitsing en het is daar waar mijn vader stilstaat. Hij draait zich naar ons om en mijn moeder komt tussen ons in staan. Als ik naar mijn vader kijk dan valt het me op dat hij er zo ontzettend goed uitziet. Een oudere, statige, krachtige man met opvallend jonge gelaatstrekken.
Hij pakt drie pakjes en geeft er één aan elk van zijn dochters. Als ik naar het pakje kijk dan zie ik dat hij mij een baby heeft gegeven en als ik nog beter kijk dan zie ik dat ik dat zelf ben. Ik haal de doek van mijn heupen af, bind deze om mijn schouder en leg de baby hierin zodanig dat ze op mijn hart rust. Mijn zusjes doen hetzelfde. En dan leggen we zes handen op elkaar. Drie kinderhanden en drie handen van de jong volwassen vrouwen die we op dat moment in mijn droom zijn. Daarna legt mijn moeder één hand onder- en één hand boven de toren van handen en handjes.

Mijn vader kijkt toe en glimlacht. Dan zwaait hij naar ons maar in plaats van links- of rechtsaf te slaan, loopt hij rechtdoor en verdwijnt hij in een soort van gouden mist. En terwijl hij uit ons gezichtsveld verdwijnt, zet een harp heel zachtjes de prelude van het Ave Maria in. Een vrouwenstem valt in en zingt het Ave Maria. Het is absoluut de mooiste uitvoering die ik ooit gehoord heb. Als ik dan naar mijn baby kijk dan zie ik dat deze langzaam met mij versmelt en ik voel mijn hart warm worden. Na afloop van het Ave Maria blijven we nog even staan. We zien de mist optrekken en lopen vervolgens met zijn viertjes samen â€" opnieuw in stilte- terug.

Pink

#1
Vandaag is het alweer bijna 11 maanden geleden dat mijn droom werkelijkheid werd want op 18 oktober 2005 heeft mijn vader de overgang gemaakt. En hij deed dat op de manier zoals hij mij in mijn droom heeft laten weten. Rustig, met overgave en met een glimlach op zijn gezicht.

Ik heb hem zelf gewassen,verzorgd en later ook mee geholpen met opbaren . Nog even een moment voor ons twee, de laatste aanraking, het laatste samenzijn. Op dat moment zie ik in  een filmpje ons twee aan mij voorbijtrekken,  samen schakend op de patio, naar de drive in voor de nieuwste film en heel hard tegen de golven in zwemmen, zowel letterlijk als figuurlijk. De gevestigde orde tarten. Later toen ik ouder was en we weer in Nederland woonden, de zondagmiddagen in jazzcafés samen met mijn vriendin en haar vader. Momenten van gedeelde passie zoals er ook momenten waren waarop we elkaar niet konden vinden en lijnrecht tegenover elkaar stonden. Beiden redenerend op het scherpst van de snede, vanuit onze eigen overtuiging en geen duimbreed toegevend.
Pas veel later, toen jouw vermogen om te redeneren door de ziekte van Alzheimer wegviel, heb ik begrepen waarom. Want toen woorden wegvielen, vonden we een andere manier om met elkaar te praten, in beelden via dromen waarvan één voorbeeld hier boven staat.  En het zijn die dromen die ervoor zorgden dat ik afscheid kon nemen met de idee dat wij klaar waren. Onze aardse cirkel vredig  gesloten en overgegaan in iets anders. De duif die mij in de periode na het afscheid  constant begeleidde was jouw manier om me te laten weten dat het goed is zo.

Ik heb je daarna nog één keer gezien. Ik nam deel aan een healing circle en de leider van de circle vroeg ons in gedachten onze liefde te laten uitgaan naar mensen die ons dierbaar zijn, als dan niet overleden. En daar liep je, stralend, krachtig en vooral heel erg vrij. Op dat moment vult mijn hart zich met vreugde want ik weet hoe belangrijk vrijheid voor je is. En ik weet ook hoe je hier op Aarde vond dat je beknot werd in diezelfde vrijheid. Letterlijk, in de periode dat je geïnterneerd was in het Jappenkamp en figuurlijk door het Leven zelf omdat je niet kon vergeven wat je was aangedaan. Wat ik me nu wel afvraag is of je daar boven wel eens met oma over praat.  Want oma liet mij nu net die andere kant zien, de kant van vergeving, mildheid en diepe levensvreugde. En samen leerden jullie mij dat vrijheid een state of mind is, niet afhankelijk van omstandigheden.

De laatste tijd voel of zie ik je niet meer letterlijk. En dat is OK, je bent waarschijnlijk je eigen ding aan het doen, zoals hier mijn leven verdergaat. Jouw afscheid was namelijk het begin van een grote uittocht. Nu, geen jaar later, hebben ook 12 andere dierbaren dezelfde gang gemaakt. Familie, vrienden, ouders van vrienden, stuk voor stuk iconen uit mijn kindertijd. Leren loslaten is blijkbaar mijn thema en soms overvalt me het gevoel dat het veel is, dat ik het niet meer aankan.

Maar telkens is er dan toch weer iets waar ik kracht uit put. Een lieve mail van iemand die ik lang niet gesproken heb, een kind op straat dat mij de mooiste glimlach ever geeft, twee vlindertjes die voor me uit dartelen, een intens gevoel van vrede dat in me leeft als ik heerlijk lezend in de achtertuin zit.  

Iets waardoor ik besef dat het leven bedoeld is om dromen vorm te geven. Maar vormgeven is ook loslaten opdat ze hun vorm kunnen aannemen.

Pink

#2
Mijn droom en uitleg hebben al eerder op het forum gestaan maar voor degenen die haar niet kennen. Dit is wat Ricca er toen over zei.

Deze mooie droom gaat vooral over je vader, zoals je zelf ook al begrepen hebt. Over zijn betekenis voor jou en voor het hele gezin. Met een ondertoon van afscheid...
De droom bestaat uit twee delen en dit is deel 1.

Als 7-jarige kijk je samen met je vader naar Peter Pan. Je vader is hierbij wel aanwezig, maar toch niet helemaal. Hij is ijler geworden, symbolisch voor zijn huidige geestestoestand. Je kunt hem wel horen en zien, maar niet aanraken. Aanraken = contact hebben. Dat lukt niet. Althans niet op de gebruikelijke manier. Maar het belemmert jullie niet om samen veel plezier te hebben. Op het aangepaste niveau van een 'kinderfilm'...
De keuze voor Peter Pan is natuurlijk belangrijk. En ook het feit dat jullie op initiatief van je vader naar deze film kijken. De woorden 'Peter' en 'Pan' zeggen mij in dit verband niet veel (jou wel?) en dus gaat het om de inhoud van dit sprookje.

Peter Pan woonde in Neverland, het land waar je nooit oud of volwassen wordt, waar je geen vervelende grote-mensen-dingen hoeft te doen, maar gewoon altijd kunt spelen... Over jouzelf kan dit zeggen dat je in de huidige relatie met je vader, hoe volwassen je ook bent, toch (voor een deel) het kleine kind blijft dat tevreden is met contact op een kinderlijk niveau. Je kunt in ieder geval goed met hem meegaan/meedoen in zijn huidige belevingswereld. En je ontleent nog altijd een gevoel van geborgenheid aan zijn aanwezigheid. Het sprookje zegt echter het meest over je vader zélf. Hij is klaar met volwassen zijn. Hij begint afstand te nemen van zijn verantwoordelijkheden in het leven en staat zijn aardse zelf toe weg te dromen in een fantasiewereld.

Er wordt ook heel wat gevlogen in het verhaal en op de rug van Peter Pan vlieg jij deel 2 van de droom binnen. Het vliegen is inderdaad een tijdreisje, maar ook een verandering van bewustzijnsniveau die jou in staat stelt om je vaders complete zelf - waarvan een deel al de overstap naar het volgende bestaansniveau (het hiernamaals) heeft gemaakt, te ontmoeten.

Als 20-jarige loop je in een oosterse omgeving samen met je ouders en je zussen naar een T- splitsing (een splitsing van wegen, een punt waar levenswegen uiteenlopen). De oosterse omgeving is het 'vaderland', de wereld van je vader.

Jij en je zussen zijn gekleed in rode sarong en kabaja. Ik weet niet of zo'n rood ensemble in het oosten een speciale betekenis heeft (een betekenis die jij misschien kent, maar ik niet). Voor mij is het rood een vitale kleur, trillend van leven. Jullie staan midden in het leven. Het is het ook een kleur van liefde en een kleur die - net als de blote voeten - wijst op jullie verbinding met de aarde. En het donkerpaars van de doek en de bloemen is een geheimnisvolle en mystieke kleur. Jullie zijn met hart en ziel aanwezig.

Je ouders lopen voorop in een sterk archetypische uitdossing, uniform en trouwjurk. Beide in vol ornaat. Niet alleen als je vader en moeder, maar ook als de Vader en de Moeder. Dus met de nadruk op de rollen die jullie in elkaars leven vervullen. De kleding past ook bij een plechtigheid, een belangrijke gebeurtenis... De witte jasmijnbloempjes, met hun heerlijke geur, zijn symbolen van zuiverheid en liefde. Jullie drieën zijn 'uniform' gekleed - misschien wel een verwijzing naar het uniform van je vader...

Het valt je op dat je vader er zo goed uitziet, statig en krachtig en met opvallend jonge gelaatstrekken. Hieruit kun je volgens mij opmaken dat dit een werkelijke ontmoeting is. Geen droomfantasie die slechts in je verbeelding bestaat. Bij ontmoetingen met overledenen lijkt het ook altijd net alsof zij iets groter en jonger zijn dan voorheen op aarde. Natuurlijk, je vader leeft nog. En is waarschijnlijk kerngezond. Maar - zoals ik je al eens schreef - mensen met de ziekte van Alzheimer zijn bezig delen van zichzelf naar het volgende bestaansniveau over te brengen en functioneren al voor een groot deel in het hiernamaals. En dit deel ontmoet je in de droom. Het zou me trouwens niet verbazen als dit een groepsdroom was. Heb je je moeder en zussen al gevraagd of zij die nacht ook iets dergelijks gedroomd hebben?

Dan komt het moment waarom het gaat. Je vader geeft elk van zijn dochters een pakje, dat een baby blijkt te zijn... Ik heb hierbij sterk het gevoel dat hij iets teruggeeft. Iets van jullie dat hij in bewaring had en dat hij nu teruggeeft. Als je goed naar de baby kijkt, zie je dat je het zelf bent. Je zou kunnen zeggen dat je vader jullie aan jezelf teruggeeft. Voor een baby moet je zorgen. Hij heeft altijd voor jullie gezorgd. Maar nu geeft hij het uit handen. Hij draagt de zorg voor jullie aan jullie zelf over. En hij kan tevreden glimlachen, want met een prachtig gebaar van saamhorigheid en kracht, de toren van handen en handjes, laten jullie hem weten dat jullie elkaar zullen steunen. Dan zwaait hij en verdwijnt in de gouden mist van de zielsdimensie. Het Ave Maria dat klinkt is van bovenaardse schoonheid en je sluit de baby in je hart: je aanvaardt met liefde de zorg voor jezelf zoals hij je heeft gevraagd. En in stilte keren jullie terug naar het gewone leven.

Liefs van Pink

Pink

Goedemorgen allemaal,

En gisteren was het dan één jaar geleden. Een hernieuwd afscheid in meerdere opzichten.

Allereerst hebben we 's morgens de sleutel opgehaald van mama's nieuwe huis. Een mooi appartement dat uitkijkt over water. Volgende week de verhuizing en daarmee wordt mijn ouderlijk huis historie. Maar toch ook weer niet helemaal want na een verbouwing zal het bewoond worden door mijn zusje met haar gezin.
(wel grappig om te lezen trouwen, hoe oud ze ook wordt, mij zus blijft blijkbaar altijd mijn zusje ;))

Daarna zijn we naar zee gegaan, de plek die ons met papa verbindt omdat hij op zee is uitgestrooid en daar zijn laatste rustplaats heeft gekregen. We hebben een flinke wandeling gemaakt in eerste instantie in stilte, elk met onze eigen herinnering. Herinneringen die later werden uitgewisseld en ontaardden in een feest van "weet je nog dat......."

De dag werd afgesloten met een gezamenlijk diner in het restaurant waar we ook het laatst als "volledige" familie, met papa erbij, hebben gegeten. Een harmonieuze afsluiting van een roerig eerste jaar. Een rond gevoel en wat mooi dat deze dag vooraf werd gegaan door de dag van de ultraviolette straal.

Liefs, Pink